Η τραγωδία έκανε τον Στιβ Κερ να μην βλέπει τον κόσμο απλώς ως μπάλα

Τα «φαντάσματα» του παρελθόντος δεν τον τρόμαξαν ποτέ. Οι φωνές έγιναν μέσα στο κεφάλι του μία ηχώ, που εξελίχθηκε σε κίνητρο.

Εκείνες οι φωνές του αδικοχαμένου πατέρα του, σε συνδυασμό με δύο πυροβολισμούς, δεν τον έκαναν να βλέπει παντού εχθρούς.

Αντίθετα, ο Στιβ Κερ μεγάλωσε με τα λόγια και τα έργα του καθηγητή πατέρα του.

Έγινε, κατά έναν τρόπο, ο ίδιος η ηχώ του Δρος Μάλκολμ Κερ, άλλοτε προέδρου του Αμερικανικού πανεπιστήμιου της Βηρυτού, ο οποίος δολοφονήθηκε έξω από το γραφείο του στις 18 Ιανουαρίου 1984…

Έμαθε να μην παρατηρεί απλοϊκά τις καταστάσεις. Όχι εκείνες που βίωσε σαν παίκτης ή προπονητής του ΝΒΑ, αλλά τις πιο σημαντικές.

Στη σύντομη περίληψη του προφίλ του στον λογαριασμό του στην ιστοσελίδα Twitter, ο 55χρονος κόουτς του Γκόλντεν Στέιτ δεν προτάσσει τα οκτώ δαχτυλίδια πρωταθλητή που έχει κατακτήσει σε παρκέ και πάγκους, με Μπουλς, Σπερς και Ουόριορς.

Γράφει απλά «Proud dad, husband and coach». «Περήφανος μπαμπάς, σύζυγος και προπονητής».

Όλα αυτά οδηγούν μάλλον σε μία λέξη… «Άνθρωπος». Χωρίς καθορισμούς από αυτό που κάνει, από όσα πετυχαίνει.

Στην τελευταία ανάρτησή του, στις 26 Μαΐου 2020, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολις, ο Κερ επισύναψε ένα σχετικό tweet της εφημερίδας Washington Post και έγραψε: «Αυτό είναι δολοφονία. Αηδιαστικό. Σοβαρά, τι στον διάολο συμβαίνει με τις Η.Π.Α.;»!

Για άλλη μία φορά, ο Στιβ Κερ δεν θα μείνει σιωπηλός, πίσω από τη φήμη, τα πλούτη και την ασφάλεια της κοινωνικής θέσης του στη σύγχρονη Αμερική…

Όταν ο Κερ έχασε τον πατέρα του, ήταν ένα 18χρονο παιδί, παθιασμένο με τα σπορ, που ονειρευόταν μία αθλητική καριέρα.

Επιμελής μαθητής, ως συνέπεια των συμβουλών του Μάλκολμ, πρόθυμος να μάθει για θέματα εκτός του μπάσκετμπολ και με τον μπαμπά του να τονίζει τη σημασία της (τεκμηριωμένης) άποψης.

Για κανέναν στο περιβάλλον του δεν αποτέλεσε έκπληξη πως, πλέον, ο Αμερικανός κόουτς αποφάσισε να υψώνει τη φωνή του δημοσίως.

Να μιλά για κάτι παραπάνω από το επάγγελμά του, από τους στόχους, τις φιλοδοξίες του.

Πολύ απλά διότι τα όνειρά του δεν είναι μόνο οι νίκες.

Ο Κερ λαμβάνει μέρος σε «βαριές» συζητήσεις, όπως η κριτική στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, η διαφωνία στην οπλοκατοχή, η Μέση Ανατολή και οι διαμαρτυρίες στον εθνικό ύμνο της χώρας του.

Επιλέγει πάντα τον δρόμο της μόρφωσης, της ενημέρωσης, με μία ομοιόμορφη προσέγγιση των πραγμάτων, συμμετέχοντας σε διαλόγους που πολλοί συνάδελφοί του αποφεύγουν σκοπίμως.

Ο Στιβ Κερ δεν «μασά» τα λόγια του, δεν αποφεύγει τις για πολλούς επίτηδες απρόσιτες «γκρίζες ζώνες» σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων.

Θυμάται πάντα τα λόγια του πατέρα του, ο οποίος του υπενθύμιζε τακτικά τη σημασία της γνώμης σε έναν κόσμο που επιμένει να πορεύεται σε έντονές αντιθέσεις και αντιφάσεις.

Η στάση του προφανώς υποδηλώνει την πρόθεση -ή και την υποχρέωση- του αθλητή/προπονητή να έχει άποψη.

Κάτι που στο ΝΒΑ, πια, είναι συνηθισμένο, αλλά όχι και καθολικά αποδεκτό, κυρίως από την κυβέρνηση.

Από την ημέρα της εκλογής του, ο Τραμπ άκουσε σταρ όπως οι ΛεΜπρον Τζέιμς και Στεφ Κάρι να αρνούνται να τον επισκεφτούν στον Λευκό Οίκο. Βάζοντας τέλος στο πρωτόκολλο του τελετουργικού που ήθελε τους πρωταθλητές των επαγγελματικών και κολεγιακών σπορ στην Αμερική να γίνονται δεκτοί από τον εκάστοτε «πλανητάρχη».

Οι Τζέιμς και Κάρι σχολίασαν επικριτικά την αστυνομική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολις.

Κάτι που έκανε -καθυστερημένα είναι η αλήθεια (και για πολλούς υπό την πίεση της κοινής γνώμης)- ο Μάικλ Τζόρνταν, με μία σπάνια πολιτική δήλωση.

«Θλίβομαι βαθιά, πονάω αληθινά κι είμαι απλά εξοργισμένος…  Στέκομαι στο πλευρό όλων όσοι καταγγέλλουν τον βαθιά ριζωμένο ρατσισμό και τη βία εναντίον των μελών φυλετικών μειονοτήτων στη χώρα μας. Έχουμε υποστεί αρκετά, φτάνει πια», ανέφερε ο παλαίμαχος σταρ των Μπουλς και νυν ιδιοκτήτης των Σάρλοτ Χόρνετς σε επίσημη ανακοίνωση του.

Συμπληρώνοντας πως «πρέπει να συνεχίσουμε τις ειρηνικές εκφράσεις διαμαρτυρίας εναντίον της αδικίας και να απαιτήσουμε λογοδοσία… Ο καθένας μας πρέπει να γίνει μέρος της λύσης, πρέπει να εργαστούμε μαζί για να εξασφαλίσουμε δικαιοσύνη για όλους».

Όσοι διαφωνούν, πάντως, με τη γενικότερη σιωπή του σε αντίστοιχα θέματα του παρελθόντος, θυμούνται ακόμη ότι, ως παίκτης, επέλεγε να μένει μακριά από κάθε είδους πολιτική ή κοινωνική κριτική, «ώστε να πουλάει ευκολότερα το brand του».

Δεν έχουν περάσει, άλλωστε, παρά μερικές εβδομάδες από την προβολή του ντοκιμαντέρ «The Last Dance» στο οποίο ο Τζόρνταν επιβεβαίωσε ότι, έστω και σε ιδιωτική συζήτηση με τον συμπαίκτη του, Σκότι Πίπεν, είχε ξεστομίσει την ατάκα «παπούτσια αγοράζουν και οι Ρεπουμπλικάνοι»…

Το «More Than Athletes» δεν είναι φιλοσοφία όλων…

Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει και ο Κόλιν Κάπερνικ, αθλητής του αμερικανικού φούτμπολ που αντέδρασε γονατίζοντας στον αμερικανικό εθνικό ύμνο και τέθηκε στο αγωνιστικό περιθώριο. Το ξέρει και η σταρ του ποδοσφαίρου γυναικών, Μέγκαν Ραπίνο, αλλά και όσοι επιλέγουν συνειδητά τον ακτιβισμό.

Στην εισαγωγή της συλλογής δοκιμίων του με τίτλο «Η Αραβο-Ισραηλινή αντιπαράθεση τον Ιούνιο του 1967: Μία Αραβική προοπτική», ο Δρ. Μάλκολμ Κερ αναφέρει πως «ο αληθινά πολιτισμένος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από συναίσθηση.

»Με την αναγνώριση ότι η σκέψη και η κατανόηση ανθρώπων από άλλες κουλτούρες μπορεί να διαφέρει από τη δική του, αυτό που μοιάζει φυσιολογικό για εκείνον ίσως να είναι φρικτό για τους άλλους».

Σε μία συνέντευξή του στους New York Times, τον Δεκέμβριο του 2016, ο Στιβ Κερ επισήμανε πως «η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν ήταν όλα μαύρα ή άσπρα και καλό ή κακό.

»Ζούμε σε έναν περίπλοκο κόσμο με πολλές γκρίζες ζώνες και είναι καλό να βάζεις τον εαυτό σου στα παπούτσια του άλλου και να βλέπεις τα πράγματα και από μία άλλη προοπτική».

Τα σχόλια ανθρώπων του αθλητισμού για την πολιτική δεν ήταν ποτέ απαραίτητη προϋπόθεση για εκείνους.

Ο Κερ πιστεύει ότι η πλειοψηφία των οπαδών επιθυμεί οι αθλητές ή οι προπονητές να κρατούν την άποψή τους για τον εαυτό τους.

Η όρθια στάση στον εθνικό ύμνο, οι κλισέ δηλώσεις για τη σημασία της τύχης, η ευγνωμοσύνη για το ταλέντο και την αξία της ομάδας είναι για αυτούς τους φαν αρκετά, μαζί με μερικές πόζες και πολλά αυτόγραφα…

Ο κόουτς των Ουόριορς το κατανοεί (και) αυτό. Του αρέσει να βλέπει την οπτική και των άλλων και γνωρίζει πως για πολλούς τα σπορ είναι εκτόνωση και δεν έχουν χώρο στην πολιτική.

Έτσι, ωστόσο, τα σπορ κλείνονται αυτοβούλως σε έναν αλαζονικό μικρόκοσμο με εφήμερη απήχηση, ακόμη και για διαχρονικούς θριάμβους.

Για τον Στιβ Κερ δεν υπάρχουν πολλά «πρέπει». Αντιλαμβάνεται τη λανθασμένη νοοτροπία ότι κανένας στη δική του θέση υποτίθεται πως δεν «πρέπει» να μιλά ανοικτά.

Συμφωνεί, όμως, στο ότι ο αθλητισμός είναι κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας και πολλοί παίκτες προέρχονται από ένα περίπλοκο υπόβαθρο, διαμορφωμένο από τη φυλή, το χρώμα του δέρματος και τη θρησκεία.

Αυτά, δυστυχώς είναι κατάλοιπα στερεοτύπων που δεν έχουν εξαλειφθεί.

Και αν ο μαθημένος σε παρωπίδες οπαδός είναι διατεθειμένος να τα ξεχνά ή να τα αφήνει για λίγο στο περιθώριο όσο ο αθλητής έχει μία μπάλα στα χέρια, τα θυμάται όταν ο «ήρωας» του γηπέδου θέλει να μιλήσει για κάθε είδους διακρίσεις…

Τα ίδια στερεότυπα, για επιλογές ζωής και συμπεριφοράς, αντιμετώπισε και ο άλλοτε συμπαίκτης του Κερ στο Σικάγο, Ντένις Ρόντμαν.

Ο Κερ μεγάλωσε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, καθώς και εκείνος και ο πατέρας του γεννήθηκαν στον Λίβανο.

Ο παππούς του κόουτς του Γκόλντεν Στέιτ, ο Στάνλεϊ Κερ, γνώρισε τη σύζυγό του σε μία ιεραποστολική αποστολή μίας οργάνωσης στην Τουρκία, μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Μετά το γάμο τους, το 1921, μετακόμισαν στον Λίβανο, όπου ασχολήθηκαν με τη φροντίδα και τη λειτουργία τοπικών ορφανοτροφείων.

Αμφότεροι έγιναν παράλληλα καθηγητές στο Αμερικανικό πανεπιστήμιο της Βηρυτού και ο Στάνλεϊ προήχθη σε πρόεδρο του Βιοχημικού τμήματος της σχολής.

Απέκτησαν τέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Μάλκολμ Κερ, ο οποίος πέρασε τα παιδικά χρόνια του στον Λίβανο, πριν την επιστροφή της οικογένειας στις Η.Π.Α. και τις σπουδές όλων των παιδιών του σε κολέγια της χώρας.

Ο Μάλκολμ έλαβε το πτυχίου του από το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και βρήκε εργασία στο φημισμένο UCLA, στην Καλιφόρνια.

Με την σύζυγό του, Ανν, απέκτησαν επίσης τέσσερα παιδιά, τα οποία με εξαίρεση τον μικρότερο, τον Άντριου, γεννήθηκαν στη Βηρυτό.

Εκεί άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του και το Στιβ, στις 27 Σεπτεμβρίου 1965, όμως είναι ένα μέρος που δεν μπορεί να το θεωρήσει ακριβώς σπίτι του…

Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του τα πέρασε, πάντως, σε  διάφορα μέρη. Λόγω της εργασίας του πατέρα του, πήγε δημοτικό σχολείο στο Κάιρο της Αιγύπτου και στον Λίβανο.

Όταν η φαμίλια μετακόμισε στην Καλιφόρνια, οι αγώνες που παρακολουθούσε στο UCLA, όσο εργαζόταν στο πανεπιστήμιο ο πατέρας του, τον έκαναν να λατρέψει το μπάσκετμπολ.

Ακόμη και τότε, οι γονείς του επέλεγαν ως καλοκαιρινούς προορισμούς χώρες της Αφρικής, ώστε να διευρύνουν τα παιδιά τους τον ορίζοντά τους.

Πέρασε έναν χρόνο στη Γαλλία και έκανε διακοπές στην Τυνησία.

Ο Στιβ γκρίνιαζε ελαφρώς γιατί με τα πολλά ταξίδια έχανε ευκαιρίες να βελτιώσει το παιχνίδι του σε καμπ και ερασιτεχνικές λίγκες, ώστε και το όνομά του να γίνει γνωστό στα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Τελείωσε το γυμνάσιο στο Πάλισεϊντς του Λ.Α., έχοντας ήδη θέσει ως προτεραιότητα το NCAA και την κολεγιακή καριέρα στο παρκέ.

Όταν το 1982 ο Μάλκολμ Κερ έλαβε την πρόσκληση να εργαστεί, όπως ο δικός του πατέρας, στο Αμερικανικό πανεπιστήμιο της Βηρυτού, δεν το σκέφτηκε για πολύ.

Άφησε χωρίς πολλή σκέψη την έδρα στο UCLA και επέστρεψε στον Λίβανο. Ο Στιβ, όμως, θα έμενε στην Αμερική να συνεχίσει να κυνηγά το δικό του, κολεγιακό όνειρο.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Δρ. Μάλκολμ Κερ χρίστηκε πρόεδρος του Αμερικανικού πανεπιστημίου, στον Λίβανο.

Αντικατέστησε τον Ντέιβιντ Ντοτζ, ο οποίος είχε πέσει θύμα απαγωγής και αφέθηκε ελεύθερος σχεδόν έναν χρόνο αργότερα…

Παρά την έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή και τις αναρίθμητες απειλές λόγω της ιδιότητάς του, ο Μάλκολμ Κερ αρνήθηκε να δεχθεί προσωπική προστασία.

Κάτι που αναφερόταν ρητά στον κανονισμό της θέσης του, όμως για τον ίδιο ήταν τελείως ακατάλληλο, ως εκπαιδευτικός και φιλειρηνιστής.

Στις 18 Ιανουαρίου 1984, όμως, ενώ έβγαινε από το γραφείο του, ο Δρ. Κερ πυροβολήθηκε δύο φορές, πισώπλατα, στο κεφάλι. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος…

Οι Αμερικανοί έλεγαν στην «Άγρια Δύση» πως «οι σερίφηδες και οι καμπουμπόϊδες πεθαίνουν φορώντας τις μπότες και τα σπιρούνια τους».

Ο Μάλκολμ Κερ δεν ήθελε όπλα, δεν ήθελε προστασία, όμως έφυγε στο μέρος όπου αγαπούσε σχεδόν όσο και η οικογένειά του. Στο γραφείο του και στο πανεπιστήμιό «του».

Στην πόλη όπου είχε γεννηθεί το 1931, στη χώρα που παρά τις εντάσεις, αγαπούσε τις γειτονιές και πολλούς από τους ανθρώπους της. Ήταν η δική του δεύτερη πατρίδα, εκεί στη Μεσόγειο, στην οποία και έλαβε και έχασε τη ζωή του.

Ο Στιβ Κερ δεν ήταν μαζί του. Αν και χρειάστηκε για περιμένει μέχρι την τελευταία ημέρα για μία αθλητική υποτροφία, την βρήκε το 1983 στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα και εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε εκεί.

Πριν βρεθεί στο δωμάτιο του campus του Αριζόνα, ο Στιβ με τη μητέρα του και τον αδερφό του, Άντριου, επισκέφθηκαν τον πατέρα του.

Η οικογένεια δεν φοβήθηκε το ταξίδι, παρά την απαγωγή του Ντοτζ και, κυρίως, την τότε πρόσφατη βομβιστική επίθεση στην αμερικανική πρεσβεία, στην οποία έχασαν τη ζωή τους 63 άνθρωποι…

Πέρασε, πάντως, μερικές ξέγνοιαστες ημέρες, αλλά το ταξίδι της επιστροφής στην Αμερική ήταν μία περιπέτεια την οποία ο παλαίμαχος γκαρντ δεν θα ξεχάσει ποτέ. Μία εμπειρία την οποία εξιστόρησε στους New York Times.

Το αεροδρόμιο είχε κλείσει προσωρινά και οι πτήσεις είχαν ματαιωθεί. Οι επιλογές ήταν αρκετές, αλλά συνάμα και επικίνδυνες.

Η μία ήταν να φτάσει με πλοίο στην Κύπρο και να πετάξει από εκεί για την Αριζόνα. Η άλλη ήταν να συνοδεύσει τον πρέσβη στο Τελ Αβίβ με ελικόπτερο ή να μεταβεί στο Ισραήλ οδικώς.

Ένα στρατιωτικό αεροπλάνο επρόκειτο να απογειωθεί με προορισμό το Κάιρο, όμως η τελευταία κενή θέση κατέληξε σε αξιωματούχο…

Το πρωί του ταξιδιού του, βομβαρδίστηκε μία ναυτική βάση με περισσότερα από 240 θύματα, μερικά εκ των οποίων ο Κερ είχε γνωρίσει μερικές ημέρες νωρίτερα.

Η επιχείρηση διαφυγής του 18χρονου Στιβ έμοιαζε με κατασκοπική ταινία. Η οικογένειά του προσέλαβε έναν οδηγό, προκειμένου να τον μεταφέρει στη Δαμασκό, μέσω των βουνών του Λιβάνου, και από εκεί να συνεχίσει στην Ιορδανία.

Ο πατέρας του, έξι μήνες πριν δολοφονηθεί, είχε γράψει σε μία επιστολή στους συγγενείς του, πως «όλη αυτή η αβεβαιότητα έχει πλήξει την εικόνα που έχει ο Στιβ για τη Βηρυτό και σαφώς απορεί τι κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι εδώ πέρα»…

Η δική του περιπέτεια και η δολοφονία του Αμερικανού ακαδημαϊκού δεν έκανε τον Στιβ Κερ να κλειστεί στο «καβούκι» του, αλλά να μάθει να έχει φωνή και να την χρησιμοποιεί.

Η επίθεση κατά του πατέρα του, που σύμφωνα με αναφορές ήταν ενέργεια μελών του Ιερού Ισλαμικού Αγώνα, βρήκε τον Στιβ στο δωμάτιό του στο πανεπιστήμιο.

Όταν άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά τα ξημερώματα, ήξερε ήδη ότι κάτι κακό συμβαίνει.

Όταν ένας συνάδελφος του Μάλκολμ Κερ, ο αντιπρόεδρος του πανεπιστημίου Βέιχ Σιμονιάν -ο οποίος είχε αναλάβει αυτό το αβάσταχτο καθήκον να μιλήσει στον 18χρονο- του είπε τι έγινε, ο Κερ άφησε το ακουστικό να πέσει και βγήκε από το δωμάτιό του. Για ώρες περπατούσε μόνος του. Η μητέρα του, Ανν, τον παρακάλεσε να μην ταξιδέψει στη Βηρυτό για την επιμνημόσυνη δέηση.

Ο νεαρός γκαρντ αποφάσισε από εκείνη τη στιγμή αφενός να αφοσιωθεί στο μπάσκετμπολ και αφετέρου να συνεχίσει να μιλά μέσω της φωνής που θα ήθελε ο μπαμπάς του να συνεχίσει να έχει. Για να μιλά για όσα αξίζουν.

Την επόμενη μέρα πήγε στην προπόνηση, δίχως να πει σε όλους την προσωπική οικογενειακή τραγωδία του.

Ο προπονητής του, Λουτ Όλσον, θέλησε να τον πείσει να μείνει εκτός, όμως ο Κερ επιθυμούσε διακαώς να αγωνιστεί στο επερχόμενο ματς.

Αν και ρολίστας στους Wildcats, σε εκείνο τον αγώνα πέτυχε πέντε τρίποντα και πολλά χρόνια αργότερα εξήγησε πως «παρότι το μπάσκετμπολ δεν ήταν σημαντικότερο από τη ζωή, για μένα τότε έγινε σανίδα σωτηρίας και κάθαρση».

Τη στιγμή που ο Στιβ Κερ επιχειρούσε να συμβιβαστεί με την απώλεια, αλλά και το γεγονός ότι δεν μπορούσε να είναι κοντά στην μητέρα του, η οποία ήταν μερικές εκατοντάδες μέτρια μακριά από το σημείο της δολοφονίας του συζύγου της, το όνομα του Μάλκολμ Κερ ακούστηκε μέχρι και από τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α..

Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν έκανε λόγο για «ενίσχυση της αποφασιστικότητάς μας, προκειμένου να μην παραδοθούμε σε τρομοκράτες».

Ο νεαρός Στιβ, πάντως, ακόμη και με αυτό το βάρος στους ώμους του, επιμένει ότι «χάρη στα 18 χρόνια που έζησα δίπλα στον πατέρα μου, αλλά και λόγω του θανάτου του, έμαθα να διαχειρίζομαι με ηρεμία ακόμη και απρόβλεπτες συνθήκες.

»Να μην φωνάζω συχνά στους παίκτες και, φυσικά, να έχω λόγο και άποψη, γιατί αυτό μου ζητούσε».

Ήταν ο τρόπος να τιμήσει τη μνήμη μία εξέχουσας προσωπικότητας, η οποία στόχευε πάντα στο να γεφυρώνει κάθε χάσμα, είτε αυτό ήταν πολιτικό ή κοινωνικό είτε θρησκευτικό ή φυλετικό.

Στην τελευταία κολεγιακή σεζόν του, το 1987 -1988, ο Κερ βρέθηκε αντιμέτωπος με μία ανεπιθύμητη κατάσταση ανάμνησης, αλλά την χρησιμοποίησε και πάλι ως κίνητρο.

Σε ένα τοπικό ντέρμπι του πανεπιστήμιου Αριζόνα με το Αριζόνα Στέιτ, μία ντουζίνα μαθητές του Στέιτ φώναζαν από την εξέδρα τα αρχικά «P.L.O.», για την παλαιστινιακή οργάνωση του Λιβάνου, ρωτούσαν επιδεκτικά τον Κερ «πού βρίσκεται ο πατέρας σου;» και τον καλούσαν να επιστρέψει στη Βηρυτό, όπου είχε γεννηθεί…

Κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, ο νεαρός γκαρντ ήταν για πρώτη φορά κοντά στο να καταρρεύσει.

Ο Στιβ Κερ ήταν πάντα ένας άνθρωπος που δεν ντρεπόταν για όσα αισθανόταν ή έλεγε.

Όταν άκουσε ουσιαστικά άνανδρη λεκτική επίθεση από την εξέδρα του Αριζόνα Στέιτ, πήγε προς τον πάγκο, κάθισε, έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του και έκλαψε.

Δεν ένιωσε ούτε μία στιγμή τύψης όταν το έκανε. Σκέφτηκε να απαντήσει, αλλά αυτή την αντίδραση δεν θα την είχε εγκρίνει ποτέ ο αδικοχαμένος πατέρας του.

Οι αξίες του ήταν πολύ υψηλότερες από μερικά συνθήματα. Οι αρχές που είχε λάβει από τον Μάλκολμ Κερ απέκτησαν ξάφνου μία ακόμη ευκαιρία να επιβεβαιωθούν.

Η δική του απάντηση, πάντα με την ηρεμία που τον διέκρινε και την οποία εξήραν οι συμπαίκτες του, ήταν έξι τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο!

Δεν αποσυντονίστηκε και στο τέλος, ούτε καν του πέρασε από το μυαλό να αναφερθεί σε όσα βίωσε. Δεν «σπατάλησε» ούτε ένα βλέμμα σε εκείνους που του φώναζαν όλα εκείνα που παραλίγο να τον κάνουν να χάσει το μυαλό του.

Όσα του είχε διδάξει ο μπαμπάς του ήταν υπεράνω κάθε πρόκλησης. Είχε «μιλήσει» μέσα στο γήπεδο και αυτό (του) έφτανε.

Δεν επρόκειτο να δώσει συνέχεια σε κάτι που εξαρχής θεωρούσε απαξιωτικό και, ως ένα σημείο, πρόστυχο.

Το υπόβαθρό του, οι εμπειρίες του και οι στόχοι ήταν πολύ παραπάνω από τέτοιες μικρότητες.

Απλώς, κατάλαβε από τότε ότι το επάγγελμά του, είτε αρχικά μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου είτε στην πορεία στους πάγκους, του προσφέρει μία ιδανική πλατφόρμα για να μπορεί να μιλήσει.

Στη συνέντευξη του 2016 στους New York Times εξήγησε πως «είναι απλό να δαιμονοποιήσει κάποιος τους Μουσουλμάνους, λόγω θυμού για την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11^η Σεπτεμβρίου 2001.

»Μονάχα που, προφανώς, όλα είναι πιο περίπλοκα από κάτι τέτοιο. Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων είναι άνθρωποι που αγαπούν την ειρήνη, όπως η πλειοψηφία των Χριστιανών και των Βουδιστών ή των Εβραίων.

»Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι…».

Μπορεί ο μπαμπάς του να μην είναι πια μαζί του, ώστε να του εξηγήσει με πιο απλά λόγια συνθήκες ή πολιτικές συγκυρίες, όμως ο Κερ αποφάσισε να εντρυφήσει σε όσα τον ενδιέφεραν.

Διάβασε πολύ για τη Μέση Ανατολή, για τον Β΄ Παγκόσμιο Πέλεμο, το Ολοκαύτωμα, τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» του 1967, για την αντιπαράθεση Ισραήλ-Παλαιστίνης, τον πόλεμο στο Ιράκ και το συμφέρον που ενδεχομένως είχαν οι Η.Π.Α. από όλα αυτά.

«Αυτό που έκανε ο πατέρας μου, τουλάχιστον, ήταν να μου δώσει να καταλάβω ότι όλα τα παραπάνω είναι μπερδεμένα, περίπλοκα. Ότι υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που δημιουργούν τις κουλτούρες για τις οποίες μαθαίνουμε στις μέρες μας», συμπλήρωσε.

Στα εφηβικά χρόνια του, ένας από τους φίλους του από το μπέιζμπολ ήταν ο Ντέιβιντ Ζούκερμαν, ο οποίος ήταν Εβραίος με Άγγλο (καθηγητή πανεπιστημίου) πατέρα.

Ήταν το 1978, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζίμι Κάρτερ, θέλησε να συντονίσει τις συζητήσεις μεταξύ Ισράηλ και Αιγύπτου και ο Στιβ θυμάται πως «ο πατέρας μου ήταν μαζί με τον μπαμπά του Ντέιβιντ, έβλεπε τις φωτογραφίες και αισθανόταν χαρά, όπως θα χαιρόταν αν οι Ντότζερς κατακτούσαν τον τίτλο!.

»Προσπαθούσε να είναι μέρος αυτού που ευχόταν για χρόνια, για ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Αυτό ήταν το δικό του όνειρο. Φυσικά και ήθελα να έρχεται στους αγώνες, αλλά γνώριζα ότι η απουσία εκείνου και της μητέρας μου αφορούσε στο να κάνουν και εκείνοι ό,τι αγαπούν».

Η μητέρα του Στιβ Κερ, Ανν Κερ-Άνταμς, παντρεύτηκε ξανά το 2008 και συνήθιζε να παρακολουθεί κάποιους αγώνες του γιου της, ως κόουτς στο Γκόλντεν Στέιτ.

Σαφώς και βλέπει κάποιες ομοιότητες στο ταμπεραμέντο του πρώτου συζύγου της και του Στιβ, όμως επιμένει πως ο γιος της «δεν είναι σαν τον Μάλκολμ».

Ο ίδιος ο Αμερικανός προπονητής, άλλωστε, τονίζει πια ότι «όταν ήμουν εννέα-δέκα ετών, είχα άσχημο χαρακτήρα. Δεν μπορούσα να ελέγξω  τον εαυτό μου.

»Αστοχούσα σε ένα σουτ και θύμωνα, σε σημείο να γίνομαι ρεζίλι… Οι γονείς μου ήταν στην κερκίδα και δεν έλεγαν τίποτα μέχρι να γυρίσουμε στο σπίτι.

»Ο πατέρας μου πάντα έλεγε πως κάποια πράγματα πρέπει να τα μάθω μόνος μου, από τα λάθη μου. Ένα από αυτά ήταν και να καταφέρνω να ηρεμήσω».

Αν και ρολίστας σαν παίκτης, έστρεψε πολλές φορές πάνω του την προσοχή, παρότι δεν ήταν «φανταχτερός» ή θεαματικός.

Εκτός από τους πέντε τίτλους ΝΒΑ, τρεις με τους Μπουλς και δύο με τους Σπερς, είναι ακόμη ο παίκτης με το υψηλότερο ποσοστό ευστοχίας στα σουτ τριών πόντων στην ιστορία της Λίγκας, με 45,4%.

Όταν αποσύρθηκε, εργάστηκε ως σχολιαστής αγώνων στο δίκτυο ΤΝΤ από το 2003 ως το 2007, όταν προσελήφθη ως τζένεραλ μάνατζερ των Φίνιξ Σανς.

Έλαβε ως μπόνους ένα μικρό ποσοστό των μετοχών και έμεινε στην Αριζόνα ως το 2010.

Μέχρι τότε, δεν γνώριζε αν η προπονητική είναι το πεπρωμένο του.

Έχοντας θητεύσει σε ομάδες με μερικούς από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία, όπως ο Λουτ Όλσον στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα και οι Φιλ Τζάκσον και Γκρεγκ Πόποβιτς σε Σικάγο και Σαν Αντόνιο αντίστοιχα, είχε μάθει βασικά πράγματα και ως κόουτς και ως διαχειριστής προσωπικοτήτων.

Αρχικά, όσο ήταν γκαρντ των Σανς (επιλογή στο Νο50 του ντραφτ του 1988), Καβς, Μάτζικ, Μπουλς, Μπλέιζερς και Σπερς, δεν είχε φανταστεί τον εαυτό του στην άκρη του πάγκου.

Δεν είχε φανταστεί καν ότι θα κατακτήσει πέντε δαχτυλίδια πρωταθλητή ως παίκτης και άλλα τρία ως κόουτς.

Εκείνο το οργισμένο παιδί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, που εξελίχθηκε σε έναν συνεσταλμένο και συχνά ντροπαλό νέο, δεν είχε καν «προβάρει» στο μυαλό του ότι θα παίξει πλάι στον Μάικλ Τζόρνταν. Πόσω μάλλον να «σκηνοθετήσει» ένα περιστατικό στο οποίο θα λογομαχήσει με τον σταρ του Σικάγο και θα φτάσει σε σημείο να τον χτυπήσει, πριν δεχθεί την γροθιά του «Air»!

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τη σεζόν 1995-1996, ο Τζόρνταν, ο οποίος είχε επιστρέψει στην ενεργό δράση τον Μάρτιο του 1995 έπειτα από 18μηνη απουσία, ήθελε να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του.

Το trash-talking ήταν η μέθοδος του bullying του «MJ», μέχρι που ο Κερ δεν το ανέχτηκε…

«Δεν είμαι σίγουρος αν είχε υπάρξει άλλος συμπαίκτης του ο οποίος να του απαντήσει ποτέ», σχολίασε ο Κερ.

«Με τσάντισαν όσα μου έλεγε στο πρόσωπό μου και τον χτύπησα με τον αγκώνα στο στήθος! Άρχισε να ουρλιάζει, ήρθε κατά πάνω μου και πέτυχε να μου ρίξει μία γροθιά… Γνώριζα ότι δεν μπορώ να τον σταματήσω, όμως εκείνη τη στιγμή δεν τον φοβήθηκα».

Μιλώντας στο ντοκιμαντέρ «The Last Dance», ο Κερ τόνισε πως αυτό το επεισόδιο «έχτισε» μία σχέση σεβασμού με τον Τζόρνταν.

Σχολίασε γλαφυρά πως «εναντίον του ήμουν σαν παιδί στο Τζουράσικ Παρκ, στο οποίο έρχεται καταπάνω του ένας δεινόσαυρος!».

Ο Κερ, σύμφωνα με τους λογικούς ή μη κώδικες των αποδυτηρίων των Μπουλς, είχε περάσει το τεστ του αρχηγού και κέρδισε τον σεβασμό του.

Στις 25 Μαρτίου 1997, με τους Τζόρνταν και Πίπεν στον πάγκο, ο Φιλ Τζάκσον ρίχνει στο παρκέ τους αναπληρωματικούς.

Οι ρεζέρβες «γυρίζουν» το ματς με το Ντάλας και ο Κερ σκοράρει 20 πόντους -όσους και ο Τζόρνταν(!)-, εκ των οποίων οι 12 στην τελευταία περίοδο, για τη νίκη 94-92.

Ο Στιβ Κερ μέτρησε μ.ό. 8,2 πόντους στην πενταετή θητεία του στο Σικάγο, όμως τότε (απ)έδειξε την αξία του και το επιβεβαίωσε και μερικές εβδομάδες αργότερα, στον περίφημο έκτο Τελικό απέναντι στη Γιούτα.

Ο Τζάκσον κάλεσε τάιμ άουτ πριν από την τελευταία επίθεση και όλο γνώριζαν σε ποιον θα πάει η μπάλα.

Ο Τζόρνταν, όμως, σε μία στιγμή που καταγράφηκε από κάμερα, λέει στον Κερ πως «αν ο Στόκτον δώσει βοήθεια και έρθει πάνω μου, να είσαι έτοιμος».

Ο Κερ σάστισε για λίγο, όμως περισσότερο από ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης, απάντησε ένα με ένα απλό «θα είμαι έτοιμος».

Ο Τζόρνταν είχε προβλέψει σωστά την κατάσταση. Ο Στόκτον έκανε νταμπλ-τιμ, ο ηγέτης των Μπουλς πάσαρε στον ελεύθερο Κερ και εκείνος ευστόχησε από τα έξι μέτρα, χαρίζοντας τη νίκη και τον τίτλο στο Σικάγο!

Στην παρέλαση των πρωταθλητών στην πόλη, όταν ο Κερ κλήθηκε να πει μερικά λόγια, έδωσε τη… δική του εκδοχή για την τελευταία επίθεση.

«Αποκαλύπτοντας» πως «όταν ο Φιλ έδωσε την εντολή για το τελευταίο σουτ στον Μάικλ, εκείνος αποκρίθηκε ότι δεν αισθάνεται άνετα με τέτοιες καταστάσεις και πρότεινε να σουτάρω εγώ! Σκέφτηκα ότι έπρεπε πάλι να “βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά για τον Μάικ”».

Το κοινό γέλασε, όπως και ο ίδιος ο Τζόρνταν.

Ο Στιβ Κερ δεν ήταν απλώς επαγγελματίας μέσα στο παρκέ. Ήταν ένας εξαιρετικός συμπαίκτης και, πάνω απ’ όλα, ένας ιδανικός ακροατής και συνομιλητής.

Κάποιος που δεν χρησιμοποιεί ως αιτιολογία τη φήμη του, αλλά ως ευκαιρία να μιλήσει για πράγματα που έχουν σημασία.

Μπορεί να έχασε τον πατέρα του από δολοφονική επίθεση, όμως μετά τα  γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου τάχθηκε ξεκάθαρα εναντίον της εισβολής των Η.Π.Α. στο Ιράκ.

Από το δικό του βήμα απάντησε σε τακτικές μίσους του προέδρου Τραμπ και σχολίασε τις απαγορεύσεις εισόδου στην Αμερική σε μετανάστες από τη Μέση Ανατολή. Λέγοντας ότι «αν και κάποιος που έχασε μέλος της οικογένειάς του από τρομοκρατία, επιμένω πως αυτή δεν θα καταπολεμηθεί από εμάς, αν παραβιάσουμε τις αρχές και μας και προκαλέσουμε φόβο»…

Κάλεσε, μάλιστα, τον Τραμπ «να λύσει το πρόβλημα, γιατί μόνο έτσι θα διώξει τον τρόμο από τη χώρα μας. Τιμωρώντας ανθρώπους που αναζητούν μία καλύτερη ζωή από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ή από πολεμικές ζώνες, προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα».

Στο «The Last Dance», ο Στιβ Κερ αποκάλυψε ότι είδε για πρώτα φορά οπτικό υλικό από τον πατέρα του στη Βηρυτό.

Το μνημείο στο Αμερικανικό πανεπιστήμιο της πόλης, στη μνήμη του Μάλκολμ Κερ, δεν το έχει δει ποτέ από κοντά, καθώς μετά το 1983 δεν ταξίδεψε ποτέ στη γενέτειρά του.

Πάνω στην πέτρα έχει σκαλιστεί η έκφραση «ο Μάλκολμ Κερ έζησε άφθονα τη ζωή του». Οι λέξεις αρχίζουν να ξεθωριάζουν, όχι όμως και οι αναμνήσεις.

Ο Στιβ Κερ «κουβαλάει» τον πατέρα του πάντα μέσα του. Κάθε λέξη του, κάθε συμβουλή του, κάθε γκριμάτσα του προσώπου του. Κάθε, όπως ξεκαθαρίζει, «συζήτηση και όχι κατήχησή του».

Από εκείνον έμαθε πολλά, τα οποία ενισχύθηκαν από τις προσωπικές εμπειρίες του. Ο Στιβ Κερ δεν θα χάσει ποτέ την ευκαιρία να αποδώσει τα εύσημα σε όποιον τον βοήθησε.

Όχι μόνο στο μπάσκετμπολ, όπως έκανε για τον πιτσιρικά ασίσταντ του, Νικ Γιου’Ρεν, οποίος ήταν εκείνος που του έδωσε την ιδέα του small-ball στους Τελικούς τουτ 2015, όταν το Κλίβελαντ προηγήθηκε με 2-1 στη σειρά.

Οι Ουόριορς πέτυχαν τρεις διαδοχικές νίκες, κατέκτησαν τον τίτλο και ο Κερ ευχαρίστησε δημοσίως τον άγνωστο, ως τότε, νεαρό βοηθό του.

Δεν κουράζεται ποτέ να ευχαριστεί τους Φιλ Τζάκσον και Γκρεγκ Πόποβιτς, διότι «μου δίδαξαν πώς να μαθαίνω από όσα βιώνω και, κυρίως να μην παίρνω ποτέ τη δουλειά μου τόσο σοβαρά…».

Θυμάται πάντα την προβολή βίντεο στους Μπουλς, σε αίθουσα που ο Τζάκσον είχε γεμίσει με ενθύμια των Ινδιάνων, πριν ή μετα τον ομαδικό διαλογισμό.

Και δεν θα ξεχάσει ποτέ όσα του έλεγε για την εκπαίδευση ο πατέρας του, ο οποίος «μου θύμισε πως παρά την ποικιλομορφία στην Αμερική, τα σχολεία διαχωρίζονται ακόμη λόγω οικονομικών ανισοτήτων.

»Τα σπορ δίνουν την ευκαιρία σε παιδιά από διαφορετικές φυλές, κουλτούρες και θρησκείες να έρθουν σε επαφή και αυτό είναι ευλογία.

»Καθήκον μας είναι να ενώνουμε τους πολιτισμούς, με τη μόρφωση, την τέχνη, τη μουσική και τον αθλητισμό. Αυτή πρέπει να είναι η χαρά μας, καθώς έχω μάθει πως οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι».

Ο Στιβ Κερ δεν φέρει απλώς το ίδιο επώνυμο με τον Μάλκολμ Κερ. Είναι, θαρρεί κανείς, η ηχώ των λόγων και των αρχών του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Τζώρτζης Δικαιουλάκος: «Σκοπιά στο Σεράγεβο»

Στέφαν Γιάνκοβιτς: «Η βόμβα δίπλα μου…»

Ρέι Μπασίλ: «Αναγγέννηση!»

Γιώργος Κετσελίδης: «Μπάσκετ και… Αστροφυσική, στον Λίβανο» 

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ