Εθνική υπερηφάνεια

Κώστας Κωνσταντινίδης 24 Νοεμβρίου, 2023

Είναι τελείως διαφορετικό το να είσαι Τεχνικός Διευθυντής σε μια Εθνική ομάδα από το να έχεις την ίδια θέση σε έναν σύλλογο.

Οι αρμοδιότητες είναι διαφορετικές, γιατί στις Εθνικές δεν υπάρχει η καθημερινότητα του σωματείου.

Βέβαια, η ουσία είναι η ίδια, κρέμεσαι από τα αποτελέσματα, ό,τι και αν έχεις κάνει.

Κάθε εβδομάδα συναντιόμαστε και συζητάμε με τους προπονητές και τους συνεργάτες των Εθνικών ομάδων, μάλιστα έχω προσπαθήσει να ενώσουμε τα τμήματα.

Στην Κ17 έφυγε ο Αλεξιάδης και ήρθε ο Χατζόπουλος από την Κ15, ενώ συνεργάζεται μαζί του και ο Θέος από την Κ19, κάτι που κάνει με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση.

Επιπλέον, αναλυτές και γυμναστές που χρησιμοποιούνται στα αγόρια εργάζονται και με τις Εθνικές γυναικών.

Και σε όλο το οικοδόμημα πολύ σημαντικό -συντονιστικό- ρόλο έχει ο Γεωργάτος.

Όλοι είναι με όλους συνδεδεμένοι σαν αλυσίδα και δεν υπάρχουν άσχημοι εγωισμοί.

Η κάθε μία Εθνική έχει τις δικές της απαιτήσεις και δυσκολίες.

Βέβαια, στην Αντρών πρέπει να λειτουργούν όλα τέλεια και να παίρνονται οι καλύτερες αποφάσεις, γιατί όλα τα φώτα πέφτουν εκεί, οπότε οι απαιτήσεις είναι πολύ πιο υψηλές απ’ ό,τι στα μικρότερα συγκροτήματα.

Αλλά, για να συμβεί κάτι, δεν λαμβάνεται απόφαση ποτέ από ένα άτομο, χρειάζονται όλοι σε μια ομάδα.

Και, για να γίνεις ομάδα, για να γίνεις οικογένεια, πρέπει να λειτουργούν όλοι και όλα.

Ας φανταστεί κάποιος, για παράδειγμα, ότι ένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει τη λογική της οικογένειας. Αμέσως-αμέσως παύει η ίδια η ουσία της.

Οπότε, από τον πιο μικρό ηλικιακά σε οποιαδήποτε θέση έως τον πιο μεγάλο επίσης σε οποιαδήποτε θέση προσπαθούμε να λειτουργούμε με σχέσεις οικογένειας και με σεβασμό, συνθήκες που μας κάνουν πιο δυνατούς.

Όποιος λοιπόν έρχεται στην Εθνική, ποδοσφαιριστής, φροντιστής, προπονητής, αναλυτής, εξωτερικός συνεργάτης, αισθάνεται καλά και μπορεί να λειτουργεί στη δουλειά του.

Κώστας Κωνσταντινίδης και Γκουστάβο Πογέτ / Photo by: Eurokinissi.

Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό, πέρα από την προπονητική καθοδήγηση, παίζει και ο Εθνικός προπονητής, Γκουστάβο Πογέτ.

Πρόκειται για έναν τεχνικό που αγωνιστικά μάς έχει δώσει κάτι που δεν είχαμε, να ξέρουμε δηλαδή να παίρνουμε αποτέλεσμα, ενώ συγχρόνως είναι πολύ καλός στη διαχείριση των παικτών και της ομάδας, γνωρίζοντας πώς να καθοδηγεί και να κρατάει ζεστούς τους ποδοσφαιριστές.

Φυσικά, υπάρχουν και προβλήματα, ένα προπονητικό κέντρο θα ήταν το ιδανικό, για παράδειγμα, ωστόσο μέσω της σχέσης που έχουμε με όλους, τον προπονητή, τους παίκτες, τους ανθρώπους γύρω από την ομάδα, μπορούμε και βρίσκουμε λύσεις.

Ταυτόχρονα, θα ήθελα να τονίσω ότι σε εμάς δεν υπάρχει ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε ΑΕΚ, ούτε ΠΑΟΚ, ούτε Άρης, ούτε Ατρόμητος, ούτε Πανελευσινιακός, ούτε Παναχαϊκή, ούτε Πιερικός, ούτε τίποτα. Υπάρχει ένα και μόνο πράγμα, η Εθνική Ελλάδος, και αυτό το δείχνουμε με τη συμπεριφορά μας όλοι. Δεν υπάρχουν ειδικές κατευθύνσεις.

Κοιτώντας μπροστά, θα νιώσω πολύ σημαντική ικανοποίηση, εάν τελικά προκριθεί η Εθνική μας μέσω του Nations League στο Euro του 2024.

Εκεί που φτάσαμε, αυτός είναι πλέον ο (δεύτερος χρονικά) στόχος, καθώς το να μπούμε ως πρώτοι στο Nations League (ο πρώτος χρονικά στόχος) επετεύχθη, αποτελώντας και την πρώτη μας μικρή επιτυχία.

Με αυτήν την κλήρωση, είχαμε την ατυχία να βρεθούν υπερομάδες στον δρόμο μας, ενώ, βλέποντας άλλους ομίλους, θα λέγαμε ότι ήταν πιο βατοί οι αντίπαλοι.

Φυσικά, η ψαλίδα έχει κλείσει και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι οι ομάδες που θα αντιμετωπίσεις, στο προηγούμενο Euro, για παράδειγμα, η Βόρεια Μακεδονία είχε αποκλείσει την Ιταλία!

Η Εθνική πάντως έχει γίνει ομάδα^.δεν θέλω να πω κάτι ή να συγκρίνω με την περίοδο πριν την ανάληψη της θέσης του Τεχνικού Διευθυντή από εμένα, διότι δεν ήμουν εκεί και δεν μπορώ να μιλήσω, βλέπω μόνο τι και πώς έχει δημιουργηθεί, από τότε που είμαι στην ΕΠΟ εγώ.

Photo by: INTIME.

Η επιστροφή στις παλιότερες διακρίσεις και επιτυχίες δεν εξαρτάται μόνο από την Εθνική αλλά από το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει.

Βλέπω, για παράδειγμα, ότι αγωνίζεται ένα πολύ μικρό ποσοστό Ελλήνων ποδοσφαιριστών, ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες αλλά και στις μικρομεσαίες, πράγμα που με στενοχωρεί, γιατί αδικείται ο Έλληνας ποδοσφαιριστής από το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εύκολο να λέμε «εμείς του δώσαμε ευκαιρία. Αν πάει καλά, ok. Αν όχι, τέλος».

Θεωρώ όμως ότι όλες οι ομάδες όλων των κατηγοριών, της Super League, της Super league 2, της Γ’ Εθνικής κτλ, πρέπει να δίνουν στον Έλληνα ποδοσφαιριστή, ιδιαίτερα τον νεαρό, πραγματικές ευκαιρίες, δηλαδή χρόνο, και όχι μεμονωμένες, οι οποίες μπορεί για διάφορους λόγους να μην αποδώσουν.

Ειδικά οι ομάδες στην Superleague, παρότι ξοδεύουν και κάποια χρήματα για τις ακαδημίες τους, δεν τις εκμεταλλεύονται και στην ουσία πάνε στράφι.

Και δεν νομίζω ότι όλοι οι ξένοι παίκτες που έρχονται είναι καλύτεροι από τους δικούς μας, με όλον τον σεβασμό και τη γνώση ότι είναι ανοιχτά τα σύνορα^. κι εγώ κάπως έτσι σταδιοδρόμησα στο εξωτερικό.

Την άνοδο της ομάδας μας τη νιώθω όχι μόνο από το γεγονός ότι και πάλι γεμίζει το γήπεδο στα παιχνίδια της αλλά και από το ενδιαφέρον που υπάρχει γι’ αυτήν από τους ίδιους τους παίκτες. Τι τρέλα έχουν να έρθουν να παίξουν!

Βλέπω στην αντρική ομάδα, για παράδειγμα, τι κάνουν για να αγωνιστούν και να παραμείνουν αλλά και στις μικρότερες κατηγορίες τι υπερηφάνεια νιώθουν, τι λαχτάρα και διάθεση έχουν, το φοβερό κλίμα που επικρατεί.

Πάντα στη ζωή υπάρχουν καινούργιοι στόχοι, άλλωστε το ποδόσφαιρο δεν τελειώνει ποτέ, αλλά η θέση του Τεχνικού Διευθυντή των Εθνικών ομάδων είναι το ύψιστο που θα μπορούσα να ζητήσω και με κάνει να νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος και ξεχωριστός.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάτι ανώτερο στον επαγγελματικό τομέα από τη θέση που βρίσκομαι τώρα, αλλά όσον αφορά στην τιμή, την υπερηφάνεια και την αγάπη αναμφισβήτητα δεν υπάρχει κάτι πιο ψηλά!