Μπαμπά, τα καταφέραμε

Ξεκίνησα την μπάλα σε ηλικία πέντε ετών στις ακαδημίες του Άρη Βύρωνα.

Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να μου λέει «πάρε την μπάλα και παίξε», ήταν σαν να γεννήθηκα με αυτό, απ’ ό,τι μου έλεγαν οι γονείς μου, ήθελα να κλοτσάω μια μπάλα. Εγώ πίεζα τον πατέρα μου από τα πέντε μου να με γράψει σε ακαδημία, μάλιστα είχα πάει από τα τέσσερά μου στην ίδια ακαδημία, αλλά είχαν πει τότε στον πατέρα μου «δεν γίνεται, δεν έχουμε γκρουπ για τόσο μικρά».

Δεν είναι ότι έβλεπα ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, δεν έχω τόσο μακρινές αναμνήσεις, αλλά θυμάμαι να μου λένε οι γονείς ότι, όπως άλλα παιδάκια έχουν πάνω από την κούνια τους ελεφαντάκια, αστεράκια κτλ, εγώ είχα μια μπαλίτσα κρεμασμένη. Έβγαινα έξω και πήγαινα παντού με μια μπάλα, ήταν το μικρόβιο μέσα μου μάλλον.

Ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά, το αγαπούσε πολύ, αλλά στην ουσία δεν μου πρότεινε εκείνος να πάω, του το είπα μόνος μου. Έχει φύγει πλέον από τη ζωή, Ολυμπιακός ήταν. Με πρόλαβε στα καλά μου, με είδε μέχρι την Πολωνία και την πρώτη μου χρονιά στη Ράκοφ, στην Εθνική Ελπίδων, όχι όμως Πρωταθλητή Πολωνίας ή στην Εθνική Αντρών, δεν είδε τα καλά-καλά μου.

Το ποδόσφαιρο ήταν η χαρά μου, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο σε τόσο νεαρή ηλικία που θα ήθελα να κάνω. Από το πρωί που ξυπνούσα, έπαιζα με την μπάλα στο σαλόνι μόνος μου ή έβγαινα στο μπαλκόνι, είχα φτιάξει ένα τέρμα και έλεγα ότι ήμουν ο τάδε ποδοσφαιριστής, έτρεχα δεξιά, έτρεχα αριστερά, σούταρα. Τότε ζητούσα και μου έπαιρναν φανέλες από πολλούς ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, δεν είχα κάποιο ίνδαλμα. Σε εκείνη την ηλικία έκανα σενάρια.

Με στήριγμα τους γονείς

Όταν έφτασα οχτώ ετών, ήρθε ένας άνθρωπος από τον Ολυμπιακό, γνωστός του πατέρα μου, με είδε στις ακαδημίες που έπαιζα και είπε στον πατέρα μου «Παναγιώτη, φέρ’ τον οπωσδήποτε στον Ολυμπιακό». Ήταν η πρώτη μας επιλογή, ωστόσο τότε ο πατέρας μου δούλευε συνέχεια, όπως και η μητέρα μου, η οποία τότε δεν είχε καν δίπλωμα αυτοκινήτου, οπότε, για να πάμε στην προπόνηση, χρειαζόμασταν ταξί.

Ξεκινάμε παρόλ’ αυτά και πάμε στου Ρέντη μια-δυο φορές. Πολύ οργάνωση ο Ολυμπιακός τότε, αλλά δεν άφηναν τη μητέρα μου να μπαίνει μέσα στο προπονητικό κέντρο για λόγους ασφαλείας, κάτι που δεν ήταν εφικτό να συνεχιστεί. Δεν γινόταν να πηγαίνω στην προπόνηση και η μητέρα μου να κάθεται απ’ έξω να με περιμένει δυο-τρεις ώρες.

Τότε μάθαμε ότι η ΑΕΚ έκανε κάποια δοκιμαστικά, λέγονταν «fun weekend». Πήγαινες σε ένα μέρος εκτός Αθηνών και εκεί οι επικεφαλής σε παρακολουθούσαν μαζί με εκατοντάδες παιδιά. Έτυχε και ο προπονητής της ΑΕΚ, ο Άγγελος Χατζόπουλος, να μένει πολύ κοντά στο σπίτι μου, οπότε τα συνδυάσαμε έτσι. Όποτε μπορούσε εκείνος, με έπαιρνε μαζί του στην προπόνηση, όποτε μπορούσε ο πατέρας μου, με πήγαινε με τη μηχανή, όποτε μπορούσε η μάνα μου, με πήγαινε εκείνη με ταξί.

Ε, μετά η μαμά έβγαλε δίπλωμα, στα 48 της, για να με βοηθήσει να κυνηγήσω το όνειρό μου.

Επίσης, υπήρχαν περίοδοι που κάναμε προπονήσεις σε Καπανδρίτι, Δροσιά, Διόνυσο, όπου πηγαίναμε μαζί με τη μαμά μου από τους Αμπελόκηπους με ταξί, σε περιόδους μάλιστα οικονομικής κρίσης! Και θυμάμαι, είχαμε βρει έναν ταξιτζή που μας έκανε λίγο καλύτερη τιμή και του τηλεφωνούσαμε συνέχεια.

Ας σκεφτεί κανείς ότι, για να πάω προπόνηση, οι γονείς μου μπορεί να έδιναν και 40-50 ευρώ κάθε φορά! Χρωστάω πολλά και στους δύο, στη μητέρα μου, η οποία ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό το ταξίδι, και προφανώς στον πατέρα μου, καθώς ήταν “σκύλος” δίπλα μου για να μπορώ εγώ να κλοτσάω την μπάλα.

Από το όνειρο στην απόρριψη

Στην ΑΕΚ, επειδή κάναμε προπονήσεις ξεχωριστά από την πρώτη ομάδα, η οποία προπονούνταν στους Θρακομακεδόνες, δεν είχαμε αυτήν την καθημερινή τριβή που είχα την τελευταία σεζόν στις ακαδημίες, όταν είχαν πλέον φτιαχτεί τα Σπάτα. Τότε όντως έβλεπες τους παίκτες από κοντά. Αλλά, επειδή εγώ ήμουν καψούρης με το ποδόσφαιρο, όταν έπαιζε η ΑΕΚ στο Πρωτάθλημα, πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο, όπως και στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Ήμουν ball boy, έβγαινα με τους παίκτες απ’ τη φυσούνα, ζούσα το όνειρό μου!

Μεγάλωσα με τον Σκόκο, τον Μπλάνκο, τον Λυμπερόπουλο, τον Μαϊστόροβιτς, με τέτοιες φιγούρες. Πάντα μου άρεσε ο Κατσουράνης, αλλά δεν τον πρόλαβα στην ΑΕΚ, ήταν στον Παναθηναϊκό. Ήμουν δίπλα στον Γεωργέα, τον Καφέ. Επίσης, πρόλαβα τον Δέλλα προπονητικά, όχι να κάνει σε εμένα προπόνηση, αλλά, όταν η ΑΕΚ ήταν στην Γ’ Εθνική, τότε που είχαν φτιαχτεί τα Σπάτα και είχαμε καθημερινή τριβή στο γυμναστήριο, εμείς τότε ήμασταν πιτσιρίκια και εκείνος έκανε την προπόνησή του. Φοβερές εμπειρίες!

Για κάθε βήμα της πορείας μου χρωστάω κάτι σε κάποιον, αλλά τότε οι προπονητές που με επηρέασαν πολύ ήταν ο Άγγελος Χατζόπουλος και ο Γιώργος Παπακωστούλης. Φυσικά, είχαμε και τον Τόνι Σαβέβσκι, μεγάλη προσωπικότητα, ο οποίος ερχόταν και μας μιλούσε. Αν λοιπόν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιους από το σταφ, είναι αυτοί. Είχα την τύχη να έχω προπονητή και τον Μανώλη Παπαδόπουλο. Και φυσικά, θα αναφέρω και πάλι τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν πάντα δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι με την ΑΕΚ.

Ταυτίστηκα με την ομάδα, γιατί ήμουν από οχτώ ετών εκεί, την έζησα, δεν ήμουν ΑΕΚτζής από πριν, αλλά, όταν πήγα εκεί, μας έμαθαν την ιστορία του συλλόγου, πήγαινα στους αγώνες, την έβλεπα, έβλεπα τον κόσμο, την αγάπησα πολύ και γούσταρα που έπαιζα στις ακαδημίες της.

Την τελευταία μου χρονιά στην ΑΕΚ, όταν η ομάδα ανέβαινε στη Β’ κατηγορία, έπρεπε να δημιουργήσει δυο γκρουπ και συνεπώς εμείς θα χωριζόμασταν. Προφανώς δεν τους έκανα, τηλεφώνησαν στη μητέρα μου και της είπαν «δεν μας κάνει ο Γιάννης για τις ακαδημίες, μπορεί να πάει σε άλλη ομάδα». Εγώ τότε έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου, δεν το περίμενα, ήταν η πρώτη απόρριψη, έως τότε ουσιαστικά σκεφτόμουν «θα μεγαλώσω και θα παίξω στην ΑΕΚ», δεν ήθελα κάτι διαφορετικό.

Έπρεπε να βρω τι θα κάνω, ήμουν 14 στα 15, μια ηλικία πολύ δύσκολη και πολύ ιδιαίτερη. Πήγα σε δοκιμαστικά του Πανιωνίου μαζί με 200 παιδιά, κράτησαν εμένα και άλλους δύο και μετά είπαν στη μητέρα μου «καλός, αλλά αυτήν την στιγμή δεν χωράει στο ρόστερ μας». Απόρριψη και από τον Πανιώνιο, είχα αρχίσει να αγχώνομαι, να αμφισβητώ τον εαυτό μου και σκέφτηκα τελικά ότι αυτό το όνειρο που είχα ίσως και να μην ήταν τόσο ρεαλιστικό.

Μίλησα και πάλι με τον κύριο Χατζόπουλο και κατάλαβα ότι είχα δύο επιλογές. Είτε θα πήγαινα στο Αγρίνιο, απ΄όπου καταγόταν οι πατέρας μου, να με δει ο Παναιτωλικός είτε θα κατέβαινα στον Πλατανιά, γιατί εκεί ήταν και ο θείος μου, ο αδερφός στης μητέρας μου, ο Μιχάλης Αεράκης, ο οποίος ζει στα Χανιά, και, εάν τους έκανα, θα βλέπαμε.

Παίζοντας για την τρέλα

Σκεφτόμασταν «πού είναι πιο εύκολο να ζήσουμε, στα Χανιά ή στο Αγρίνιο;», επιλέξαμε τα Χανιά. Φύγαμε λοιπόν με τη μητέρα μου, τους πρώτους μήνες κατέβηκε μόνο εκείνη, μέχρι να δούμε ότι με θέλουν και ότι μπορούμε να ζήσουμε εκεί, να βρούμε και σπίτι, και μετά από κάποιους μήνες κατέβηκε και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν άνεργος τότε και θα έψαχνε και για δουλειά.

Με το που κατέβηκα στα Χανιά και εντάχθηκα στην ομάδα, ξέχασα εντελώς τα της φυγής μου από την ΑΕΚ, σαν να μην με ένοιαζε καθόλου πια το ότι για κάποιους δεν έκανα. Βρήκα εκεί μια καλή παρέα, τα παιδιά με υποδέχτηκαν και βρήκα χώρο ουσιαστικά να συνεχίσω, ώστε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.

Αυτό με ένοιαζε, να μπορώ να κυνηγάω το όνειρό μου. Το εάν φορούσα τη φανέλα της ΑΕΚ, του Πλατανιά ή μιας άλλης ομάδας ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε εκείνην την στιγμή. Και τότε ο Πλατανιάς ήταν αυτός που μου έδινε τη δυνατότητα.

Το 2017 έκανα το επαγγελματικό μου ντεμπούτο κόντρα στον ΠΑΟΚ, ήταν προτελευταία αγωνιστική, επί Γιώργου Παράσχου, γύρω στο 75′-80′ είχα μπει. Θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται στην γραμμή του άουτ, πριν μπω στον αγώνα, βράδυ, να χτυπάνε οι προβολείς στα μάτια μου, ήταν έτσι όπως το βλέπεις στις ταινίες, μου έχει μείνει αυτή η αδρεναλίνη.

Όταν ξεκίνησε η χρονιά στη Football League, δεν είχαμε σε καμία περίπτωση ως στόχο την άνοδο, ήμασταν μια νέα ομάδα με πολύ χαμηλό μπάτζετ, όλοι νέοι παίκτες, οπότε πηγαίναμε βδομάδα-βδομάδα να δούμε τι μπορούμε να καταφέρουμε. Εν τέλει, το ότι βγήκαμε δεύτεροι ήταν από μόνο του ένα θαύμα, ο μεγαλύτερος άθλος που μπορούσαμε να κάνουμε.

Μάλιστα, το μπαράζ ανόδου είναι απ’ τα πιο δραματικά ματς που έχω ζήσει. Ο ΟΦΗ με νέο ιδιοκτήτη, μόλις είχε περάσει στα χέρια του κύριου Μπούση, έρχεται στην έδρα μας, το ματς λήγει 0-0 και εκτός γίνεται ένα ματς θρίλερ, με πέναλτι που είχε δοθεί στον ΟΦΗ, για το οποίο το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι ήταν αμφιλεγόμενο. Ήταν ωραία εμπειρία, εμείς είχαμε πάει να το ζήσουμε χωρίς άγχος και γι’ αυτό φτάσαμε τόσο κοντά στο να το καταφέρουμε. Παίζαμε απλώς για την τρέλα μας.

Στη Νέα Σμύρνη, με ορίζοντα το εξωτερικό

Τελείωνε το συμβόλαιό μου, η ομάδα ήταν στη Β’ Εθνική, δεν ξέραμε κιόλας τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, δεν υπήρχε σταθερότητα κι εγώ ήθελα να κυνηγήσω το κάτι παραπάνω. Τότε είχαν ενδιαφερθεί ο Πανιώνιος και η Λαμία πιο έντονα κι εγώ, επειδή είχα σκοπό να φύγω για το εξωτερικό όσο πιο σύντομα γινόταν, διάλεξα τον πρώτο. Ήξερα ότι είχε οικονομικά προβλήματα, ότι ήταν δύσκολο να πάρουμε χρήματα εκεί, αλλά το όνομα και η βαρύτητα του συλλόγου θα με βοηθούσαν στο θέμα του εξωτερικού.

Ήταν μια καλή εμπειρία ποδοσφαιρικά, υπό την έννοια ότι έπαιξα στην Α’ Εθνική και ήμουν από τους βασικούς πυλώνες της ομάδας, σε μια περίοδο προβληματική, με οικονομικά θέματα και περιορισμούς στις μεταγραφές. Ήταν μια δύσκολη σεζόν, αλλά δεν μου έχει μείνει αρνητικά χαραγμένη, γιατί γνώρισα πολύ καλά παιδιά. Όλοι ήξεραν τότε στον σύλλογο αλλά και τον κόσμο του Πανιωνίου ότι εκείνη η χρονιά ήταν πάρα πολύ δύσκολη, ότι δεν υπήρχαν λεφτά και υπήρχε περιορισμός μεταγραφών, οπότε ήταν σαν να παλεύαμε για το όνειρο, να μείνει η ομάδα στην κατηγορία.

Τότε είχαμε ξεκινήσει με τον Άκη Μάντζιο, ο οποίος ήταν και ο άνθρωπος που με έπεισε να πάω στον Πανιώνιο, μετά είχαμε τον Παπαβασιλείου και στο τέλος είχε έρθει ο Λεωνίδας Βόκολος, ο οποίος ήταν συγκλονιστικός, μας έστρωσε, έκανε τότε τρομερή δουλειά και γι’ αυτό συνέχισε μετά την καλή πορεία του.

Αλλά μου είχε κάτσει στο μυαλό ότι “έξω” είναι το ποδόσφαιρο, στην Ελλάδα γενικά οι σύλλογοι δεν θέλουν τους Έλληνες παίκτες, και πιο πολύ παλιότερα. Ήξερα ότι, σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα κι αν ήμουν, δεν θα αποτελούσα προτεραιότητα και ήθελα να ζήσω το όνειρο στο εξωτερικό, να δω το ποδόσφαιρο με άλλο μάτι. Μόλις τελείωσε η σεζόν στον Πανιώνιο λοιπόν, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φύγω εκτός, χωρίς να με νοιάζει το πού, απλώς να φύγω.

Το ήθελα τόσο πολύ και δεν με προβλημάτισε καθόλου το θέμα της ξενιτιάς ή της νοσταλγίας των δικών μου ανθρώπων, καθώς είχα κίνητρο, «έχεις πάει εκεί για έναν σκοπό, κοίτα να πετύχεις». Το ήθελαν και οι γονείς μου, αφενός γνωρίζοντας την επιθυμία μου, αφετέρου βλέποντας ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα οικονομικά και οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές. Φυσικά, η μητέρα μου, όπως όλες οι μητέρες, στενοχωρήθηκε που θα έφευγε το παιδί της, αλλά ήταν δίπλα μου και οι δύο τους και με βοήθησαν σε όλο αυτό.

Το δύσκολο ήταν ότι πήγαινα σε μια χώρα άγνωστη για εμένα, χωρίς την παραμικρή επαφή, δεν ήξερα ούτε την γλώσσα, οπότε ήταν σαν να πήγαινα σε άλλον κόσμο. Πέρασα όμως πολύ καλά στην Πολωνία και τη Ράκοφ, ο κόσμος με αγάπησε, τον αγάπησα κι εγώ, είχαμε πολλές επιτυχίες, ήταν το καλύτερό μου πέρασμα.

Οι πρώτοι Έλληνες στην Πολωνία

Όταν ταξίδευα για Πολωνία, μπορεί να είχα 700 ευρώ στον λογαριασμό μου. Στον Πλατανιά παίρναμε έναν βασικό μισθό 600 ευρώ όλα τα παιδιά στις ακαδημίες, αλλά υπήρξαν και στιγμές που μείναμε απλήρωτοι, υπήρξαν κάποια θεματάκια. Στη Ράκοφ άρχισα ουσιαστικά να παίρνω καλά χρήματα.

Ήμουν μάλιστα ο πρώτος Έλληνας στην ομάδα, ενώ πριν από εμένα στο Πολωνικό Πρωτάθλημα, αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο Γιακουμάκης και ο Βασιλαντωνόπουλος στην Γκόρνικ Ζάμπζε, ο Τριανταφυλλόπουλος στην Πογκόν. Ουσιαστικά, ναι, ανοίξαμε στους Έλληνες τον δρόμο για την Πολωνία. Όταν πηγαίνει κάποιος σε μια χώρα και φέρνει καλά αποτελέσματα, ανοίγει τον δρόμο και στους άλλους. Και οι Πολωνοί αναλαμβάνονται βέβαια ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές αποτελούν μια καλή αγορά, καθώς πρόκειται για φιλότιμα παιδιά που θα παλέψουν για να εξελιχθούν.

Οι Πολωνοί είναι ένας λαός λίγο δύσκολος, θέλουν χρόνο για να σε αποδεχτούν, αλλά, μόλις το κάνουν, γίνεσαι δικός τους. Όσον αφορά σε εμένα, με τις επιτυχίες κτλ είχα γίνει αναγνωρίσιμος, τα τελευταία χρόνια μάλιστα ήμουν μεταξύ των αρχηγών της ομάδας, παίξαμε πολλά παιχνίδια, πήρα πολλή αγάπη και στην πόλη και στο γήπεδο, μας αγαπούσαν πολύ όλους, το νιώθαμε, βγαίναμε έξω και το καταλαβαίναμε.

Θυμάμαι, στην Εσθονία παίξαμε με την Φλόρα Τάλιν για τα προκριματικά του Champions League και είχα βάλει γκολ, ενώ σκόραρα και στα πλέι οφ στην Κοπεγχάγη, αλλά τότε ακυρώθηκε το τέρμα για κάτι… χιλιοστά, ήταν η πρώτη χρονιά που είχε βγει το ημιαυτόματο οφσάιντ, κάτι τραγικό, αλλά έτσι είναι οι κανόνες!

Με την ομάδα κατακτήσαμε δυο Κύπελλα, ένα Πρωτάθλημα και δύο Super Cup. Το κλειδί ήταν το πρώτο Super Cup που έπαιξα, ήταν μετά την πρώτη μου χρονιά στην Πολωνία, κατά την οποία δεν είχα αποδώσει καλά, είχα και τα θέματα με τον πατέρα μου, δεν ήμουν σε φάση να παίζω ποδόσφαιρο. Το πρώτο ματς της χρονιάς λοιπόν είναι το Super Cup, στο οποίο παίζαμε εμείς ως Κυπελλούχοι με την Πρωταθλήτρια, τη Λέγκια Βαρσοβίας, στην έδρα της. Έπαιξα και τότε γύρισε το μομέντουμ, γύρισε όλη η φάση, κερδίσαμε και είπα «εντάξει, εδώ είμαστε, τώρα ήρθε η ώρα να ανέβουμε».

Αξέχαστη και η στιγμή του Πρωταθλήματος, ήμασταν στο ανοιχτό πούλμαν που είχε η ομάδα για τη φιέστα και είχε βγει όλη η πόλη στον δρόμο, χιλιάδες κόσμος, με καπνογόνα και σημαίες.  Η εικόνα να κάνεις τόσον κόσμο χαρούμενο είναι δώρο!

Και πάντα θα θυμάμαι και τους αγώνες για το Europa League, ειδικά με την Αταλάντα, την χρονιά μάλιστα που το κατέκτησε, ειδικότερα το παιχνίδι στο Μπέργκαμο, στο οποίο είχε τύχει να είμαι αρχηγός, το έζησα και πήρα όλη την εμπειρία.

«Τώρα είσαι εσύ…»

Η απώλεια του μπαμπά μου με έκανε τους πρώτους μήνες πολύ κλειστό, δεν είμαι έτσι, αλλά, όταν το έζησα, άλλαξα χωρίς να το καταλάβω, δεν έγινε κάτι σκόπιμα. Με πόνεσε, ήταν ξαφνικό, ούτως ή άλλως είναι βάσανο η απώλεια κάποιου από την οικογένειά σου είτε αργά είτε γρήγορα, αλλά, όταν γίνεται τόσο γρήγορα, δεν προλαβαίνεις καν να το επεξεργαστείς στο μυαλό σου. Το σοκ μεγάλο, “μαύρες” μέρες, πέρασα μια περίοδο πολύ δύσκολη, μέχρι να γυρίσω το καλοκαίρι στην Ελλάδα, να ανασυνταχτώ λίγο, να δω την αδερφή μου και τη μητέρα μου.

Ήμουν στο γήπεδο και δεν ήμουν στην προπόνηση, δεν είχα καν το κουράγιο να κρατήσω τον εαυτό μου όρθιο, τραγικές καταστάσεις.

Δεν σκέφτηκα τόσο το «να πετύχω για να με “βλέπει” ο πατέρας μου» όσο το «τώρα είσαι εσύ, εσύ θα προστατεύσεις τη μητέρα σου και την αδερφή σου» ή το «μην αγχώνεσαι για τίποτα, θα τις προσέχω εγώ». Βοηθάω την οικογένειά μου όπως μπορώ, και στο παρελθόν από την Πολωνία αλλά και τώρα, θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο άνετοι οικονομικά.

Έλληνας στη Ριζούντα του Πόντου

Υπήρχε πλέον ενδιαφέρον για εμένα από ελληνικές ομάδες.  Ήταν τότε που είχα ξεκινήσει τις καλές εμφανίσεις με την Ράκοφ και οι ομάδες μας έψαχναν για Έλληνες παίκτες. Η πρώτη ομάδα που επικοινώνησε μαζί μου άμεσα, χωρίς ατζέντη, ήταν ο Ολυμπιακός, αλλά η Ράκοφ τότε είχε πολύ υψηλές απαιτήσεις, έτσι λειτουργεί ως σύλλογος, ζητάει λεφτά. Εγώ είχα τρία χρόνια συμβόλαιο και δεν υπήρχε κάποια δυνατότητα να πιέσω για να φύγω.

Τα ποσά που ζητούσε η Ράκοφ ήταν πολλά για να τα δώσει κάποια ελληνική ομάδα για κάποιον Έλληνα παίκτη, αλλά ούτως ή άλλως εγώ δεν είχα χορτάσει το εξωτερικό. Όταν γυρίσεις τον χρόνο πίσω, τα βλέπεις από άλλη σκοπιά, εκείνη την στιγμή όμως ήμουν πολύ χαρούμενος από αυτά που πετυχαίναμε και δεν σκεφτόμουν «αν δεν γίνει τώρα, δεν θα γίνει ποτέ», το άφησα λίγο και πάνω στην ομάδα και ό,τι γινόταν.

Από όσο γνωρίζω, υπήρξε ενδιαφέρον και από την ΑΕΚ, η οποία δεν μίλησε μαζί μου άμεσα, μίλησε με την ομάδα, αλλά υπήρξε και πάλι η ίδια στάση, ζήτησαν δηλαδή ένα πολύ μεγάλο ποσό, έχουν έρθει διάφορα στα αφτιά μου, ποτέ όμως δεν έμαθα ποιο ήταν αυτό, οπότε τελικά δεν προχώρησε ούτε εδώ κάτι. Εκείνη την στιγμή δεν απογοητεύτηκα, το σκέφτηκα λίγο και μετά συνέχισα τη δουλειά μου.

Είχα πολλές επιτυχίες στην Πολωνία, αλλά τα λεφτά δεν ήταν καλά για να ζήσεις μια ζωή ή για να μπορέσεις μετά να κάνεις κάτι δικό σου, οπότε έπρεπε να δω κι εγώ πώς θα κινηθώ.

Η τουρκική Ρίζεσπορ είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για να με αποκτήσει και παράλληλα οι προτάσεις για ανανέωση που είχα από την Πολωνία δεν ήταν κοντά στα χρήματα που μπορούσα να βρω στην Τουρκία. Ούτως ή άλλως όμως εγώ είχα πάντα ως γνώμονά μου να πηγαίνω σε ομάδες που δείχνουν ότι με θέλουν πολύ. Ανεξάρτητα δηλαδή από το οικονομικό κομμάτι, και πάλι Τουρκία θα διάλεγα.

Φεύγοντας πάντως από την Πολωνία, έκανα τατουάζ στο χέρι μου σαν πορτραίτο το Πρωτάθλημα. Είναι ένα παράσημο για εμένα και θέλω να το θυμάμαι, όταν θα μεγαλώσω, να κάθομαι στο σπίτι μου και να σκέφτομαι «να, δες, έχεις καταφέρει και αυτό!». Για τη δική μου ικανοποίηση, για τον εγωισμό μου.

Στο Τουρκικό Πρωτάθλημα λοιπόν, το οποίο μπορεί εμείς οι Έλληνες να το υποβαθμίζουμε λίγο στο μυαλό μας, αλλά με μια γρήγορη αναζήτηση θα αλλάξουμε γνώμη, καθώς είναι πολύ ποιοτικό. Ας δούμε απλώς τα λαμπρά ονόματα και τα μπάτζετ των ομάδων. Υπάρχει η δυνατότητα να φέρνουν παίκτες όπως ο Όσιμεν ή ο Ασένσιο, ρίχνουν πολλά χρήματα και, κακά τα ψέματα, όπου υπάρχουν χρήματα υπάρχει και ποιότητα.

Η ομάδα βρίσκεται στη Ριζούντα, είναι στον Πόντο, στη Μαύρη θάλασσα, ακριβώς δίπλα στην Τραπεζούντα και την Τράμπζονσπορ, εκεί που έπαιζαν ο Μπακασέτας και ο Σιώπης.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, θυμάμαι αρκετά έντονα το γκολ κόντρα στην Κασίμπασα, πόσο πολύ το ήθελα! Επειδή αγωνίζομαι ως αμυντικό χαφ και δεν έχω πολλές φορές την ευκαιρία να βρεθώ μες στην περιοχή, το είχα άχτι να βάλω ένα γκολ στο Τουρκικό Πρωτάθλημα, το 2024-2025 είχα βάλει μόνο στο Κύπελλο. Το ένιωθα λίγο πριν τον αγώνα, όχι ότι θα έβαζα γκολ αλλά ότι κάτι θα γίνει, ότι «σήμερα είναι κάτι διαφορετικό», «σήμερα είναι μια διαφορετική μέρα».

Σε επίπεδο καθημερινότητας, δεν είμαι «ο Έλληνας στην Τουρκία», όπως κάποιοι θα εννοούσαν, δεν το έχω ζήσει εγώ τουλάχιστον. Δεν ξέρω ο κόσμος πίσω απ’ την πλάτη μου εάν λέει κάτι, αλλά μπροστά μου, με τον τρόπο που μου φέρονται, σε καμία περίπτωση δεν έχω νιώσει αφιλόξενα ή περίεργα. Μου κάνουν χαβαλέ, τους κάνω κι εγώ, σε καμία περίπτωση δεν είναι επικριτικοί απέναντί μου. Έχω νιώσει δηλαδή «ο Έλληνας στην Τουρκία» με την καλή έννοια.

Γι’ αυτές τις στιγμές

Η πρώτη μου κλήση στην Εθνική ήταν με τον Φαν ‘τ Σχιπ, ήμουν στην Πολωνία τότε, Σεπτέμβριος του 2022. Η ομάδα μου έπαιζε Ευρώπη και ο Φαν ‘τ Σχιπ ήθελε παίκτες με ρυθμό, κάποια παιδιά δεν είχαν ξεκινήσει καν το Πρωτάθλημα, ενώ εγώ είχα ήδη παίξει έξι-οχτώ αγώνες, καθώς στην Πολωνία ξεκινάμε πιο νωρίς. Και αυτό ήταν το “έξτρα” για να με καλέσουν τότε. Όταν λοιπόν μου το είπαν και έκλεισα το τηλέφωνο, σκέφτηκα τον πατέρα μου και του λέω «το καταφέραμε!».

Έχω τέσσερα επίσημα παιχνίδια με την Εθνική Αντρών, αλλά έπαιξα μόνο με τον Πογέτ, όχι με τον Φαν ‘τ Σχιπ. Ο Πογέτ είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο, κατάφερε να μας μεταδώσει αυτήν την σπίθα και να φτιάξει ένα γκρουπ παιχτών που μπορεί να μην έπαιζε το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο ή το ποδόσφαιρο που ο κόσμος περίμενε να δει, έπαιρνε όμως τα αποτελέσματα. Ανεβήκαμε στο Nations League δύο φορές απανωτά, είχαμε επιτυχίες, χτίσαμε έναν πιο ανθεκτικό χαρακτήρα, από παίκτες που απλώς βρίσκονταν σε ένα καμπ μάς έκανε ομάδα.

Το εθνόσημο είναι υπερηφάνεια. Κάθε φορά που ακούς τον Εθνικό ύμνο, ειδικά όταν είσαι μες στο γήπεδο, νιώθεις αλλιώς, είναι ανατριχίλα, γι’ αυτό ξεκινήσαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο, γι’ αυτές τις στιγμές, οι οποίες θα σε κάνουν να ανατριχιάζεις και να τις σκέφτεσαι, πριν κοιμηθείς.

Και το να έχεις ανθρώπους δίπλα σου να μοιράζεσαι αυτά τα συναισθήματα και να σε στηρίζουν σε κάθε βήμα σου είναι μεγάλη δύναμη. Για μένα, η οικογένεια είναι απ’ όλα, οπότε το να έχω τη δική μου είναι ευλογία, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι λιγότερο από αυτό. Έχω μαζί μου τη γυναίκα μου και το μωρό μας, την κορούλα μας, οι οποίες με κάνουν πολύ ευτυχισμένο. Ονειρεύομαι μια όμορφη ζωή, γεμάτη από χαρούμενες στιγμές με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά και μια καριέρα για την οποία θα είμαι περήφανος, όταν θα κοιτάω πίσω και θα βλέπω όλα όσα κατάφερα, από πού ξεκίνησα και πού έφτασα!

Ο Γιάννης Παπανικολάου είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δημήτρης Ράλλης: Είμαι Έλληνας

Δημήτρης Κολοβέτσιος: Ένας Έλληνας στην Καισάρεια