Αποτυχία ναι, καταστροφή όχι.
Είναι ένα κείμενο που ήθελα να γράψω αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με τη Γεωργία. Το έγραψα τελικά, λιγότερο από 24 ώρες αργότερα κι αφού στο μεσοδιάστημα διάβασα πολλά και διάφορα για την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Ακόμα κι έτσι όμως, ακριβώς τα ίδια θα έγραφα.
Ας ξεκινήσουμε από το πιο βασικό, αυτονόητο και θεμελιώδες. Έχοντας υπάρξει ρεπόρτερ πάγκου σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας από το 2008 ως το 2014 και ακολουθώντας την ομάδα παντού σε αυτά τα έξι χρόνια, να είστε βέβαιοι ότι σε μια αποτυχία κανένας, μα κανένας δεν είναι περισσότερο στεναχωρημένος και απογοητευμένος από τους ίδιους τους παίκτες. Κανένας φίλαθλος, οπαδός, κανένας άνθρωπος με οποιαδήποτε ιδιότητα δεν λυπάται σε μια άτυχη στιγμή περισσότερο από τον 25ο παίκτη της ομάδας, ο οποίος δεν έπαιξε καν και βρέθηκε εκτός αποστολής, στην εξέδρα.
Και αφού αυτό το ξεκαθαρίσαμε, ας πάμε σε κάποια εξίσου αυτονόητα.
Η Εθνική ομάδα έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να είναι και πάλι παρούσα σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από 10 χρόνια. Να θυμίσω εδώ ότι σε αυτά τα 10 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε, από το χαμένο πέναλτι του Φάνη Γκέκα και παραλίγο στους «8» του Μουντιάλ της Βραζιλίας, να κατρακυλά βίαια σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, να χάνει εντός και εκτός έδρας από τα Φερόε, να χάνει εκτός από το Λουξεμβούργο, να έρχεται ισόπαλη με ομάδες όπως η Εσθονία και τελικά να της παίρνει περίπου έξι με οκτώ χρόνια για να συνέλθει ξανά.
-Είναι αποτυχία η μη πρόκριση; Ναι, είναι αποτυχία, γιατί σε ένα μονοπάτι με Καζακστάν, Γεωργία και Λουξεμβούργο θεωρείσαι καλώς ή κακώς η καλύτερη ομάδα, αυτή με την πιο βαριά φανέλα και εκείνη με τις περισσότερες εμπειρίες, άρα και πιθανότητες να πάρεις το ένα εισιτήριο. Αυτό είναι κριτική, δεν είναι απαξίωση της προσπάθειας της ομάδας, άλλωστε αυτά είναι δύο πράγματα που δεν είναι αναγκαίο να διαχωρίζονται με το διαζευκτικό «ή». Μπορείς να κάνεις κριτική, με επιχειρήματα, χωρίς να είσαι απαξιωτικός, τοξικός και ισοπεδωτικός. Δεν θεωρώ δηλαδή ότι πρέπει να παίρνουμε όλοι τόσο σοβαρά και να δίνουμε μεγάλη βάση στα σχόλια στα social media του “Μήτσου από το Άνω Παρτάλι” ή του “Λάκη από το Κάτω Παρτάλι”, οι οποίοι βγαίνουν στην ώρα του ακροατή στα αθλητικά ραδιόφωνα και λένε ότι έχουν παίξει μεγάλη μπάλα και παραλίγο να πάρουν μεταγραφή στον Ολυμπιακό, αλλά τους έφαγαν τα κυκλώματα… Αυτοί οι γραφικοί θα υπάρχουν πάντα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής.
-Συνιστά ο αποκλεισμός εθνική τραγωδία; Σε καμία περίπτωση, ούτε καν ποδοσφαιρική. Ειδικά μάλιστα με τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι στην Τιφλίδα ή, μάλλον, με τον τρόπο που εμείς αφήσαμε το παιχνίδι να εξελιχθεί, δεν το λες καν έκπληξη. Όταν φτάνεις στη διαδικασία των πέναλτι, όλα είναι πιθανά, είτε οι ομάδες είναι ισοδύναμες είτε παίζει η Βραζιλία με το Βανουάτου. Σε μια τέτοια περίπτωση μάλιστα, το θεωρητικό φαβορί έχει το περισσότερο άγχος, το αουτσάιντερ πέτυχε τον στόχο του.
-Είμαστε τελικά καλύτερη ομάδα από τη Γεωργία; Ναι, είμαστε. Και το υποστηρίζω ακόμη. Πέραν της προσωπικότητας και της δεδομένης αγωνιστικής αξίας του Κβαρατσχέλια, δεν υπάρχει άλλος φανερά καλύτερος από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Η Γεωργία όπως και η Ελλάδα κατέλαβαν την πρώτη θέση στους ομίλους τους στο Nations League, ενώ στα προκριματικά του Euro 2024 η Ελλάδα αφενός τα πήγε εξαιρετικά σε έναν όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία, αφετέρου τα πήγε σίγουρα πολύ καλύτερα από τη Γεωργία, η οποία στον δικό της όμιλο ήταν τέταρτη, κάτω από Ισπανία, Σκωτία και Νορβηγία, πάνω μόνο από την Κύπρο, τη μοναδική ομάδα που κατάφερε να κερδίσει.
-Ήμασταν καλύτερη ομάδα από τη Γεωργία στο συγκεκριμένο παιχνίδι; Δύσκολη απάντηση. Και να ήμασταν, δεν το δείξαμε στην αντίπαλό μας όπως έπρεπε. Δεν τους πονέσαμε, δεν κυριαρχήσαμε ουσιαστικά. Οι 800 πάσες και το 60% κατοχή της μπάλας είναι μεν υπέρ μας, αλλά το γεγονός είναι ότι η πρώτη μας ευκαιρία στην εστία ήρθε στο 100ο λεπτό με το σουτ του Μπακασέτα. Το ίδιο θα έλεγα, ακόμα κι αν η κεφαλιά του Μαυροπάνου ήταν δέκα εκατοστά πιο κάτω. Με τα «αν» δεν αλλάζει η συνολική εικόνα.
-Έπρεπε να παίξουμε διαφορετικά; Ναι, έπρεπε. Όταν η πρόκριση κρίνεται εκτός έδρας σε μονό παιχνίδι, δεν πρέπει να το αφήσεις να πάει εκεί. Κάναμε το ιδανικό παιχνίδι για την περίπτωση που η πρόκριση κρινόταν σε διπλούς αγώνες, μέσα-έξω. παίρνεις ένα ξεκούραστο 0-0 εκτός έδρας και τους περιμένεις στην Αθήνα.
Photo by: INTIME.
Το φοβηθήκαμε λοιπόν περισσότερο από ό,τι έπρεπε και αυτό είναι το μόνο που μπορεί να χρεώσει κάποιος στον Πογέτ, ότι δηλαδή κοίταξε περισσότερο τα μετόπισθεν και όχι πώς θα στηρίξει παραπάνω τον ξεχασμένο μπροστά Ιωαννίδη. Όταν μπήκε πια ο Κωνσταντέλιας, ο οποίος έχει το “ένας εναντίον ενός”, το κράτημα της μπάλας, την πάσα, ο επιθετικός του Παναθηναϊκού ήταν πλέον κουρασμένος. Διάβασα κάπου ότι, αν ρισκάραμε, θα δεχόμασταν τρία γκολ στην αντεπίθεση, όπως την έπαθε το Λουξεμβούργο. Δεν θεωρώ ότι είμαστε επιπέδου Λουξεμβούργου και άλλωστε με τα «αν» ισχύει και κάτι ακόμα, ότι δεν μπορείς να κάνεις ρεαλιστική συζήτηση.
-Ήμασταν έτοιμοι για τα πέναλτι; Ξεκάθαρα όχι. Δεν είδα κάπου να ρωτήθηκε ο Πογέτ κάτι σχετικό. Ο Σανιόλ αντίθετα ρωτήθηκε και απάντησε ότι είχαν προετοιμαστεί και προπονηθεί σε μεγάλο βαθμό με εκτελέσεις. Είναι φανερό ότι τη Γεωργία δεν τη χαλούσε καθόλου να πάει το ματς εκεί, όπως δεν χαλάει κανένα αουτσάιντερ κάτι αντίστοιχο. Ο καλύτερος -θεωρητικά- εκτελεστής της Ελλάδας, ο Ιωαννίδης, είχε ήδη αποσυρθεί στον πάγκο. Ο Μπακασέτας είναι επίσης εξαιρετικός, αλλά το εκτέλεσε χαμηλά και αριστερά του γκολκίπερ, εκεί δηλαδή που εκτελεί συνήθως, αν κάποιος παρατηρεί τις εκτελέσεις του. Είναι φανερό ότι ο Γεωργιανός γκολκίπερ ήταν “διαβασμένος”, έπεσε εκεί ακριβώς. Το πέναλτι του Γιακουμάκη είναι κακό, δεν είχε καλή ψυχολογία, φάνηκε στο βλέμμα του. Ο Βλαχοδήμος είναι ένας εξαιρετικός γκολκίπερ, από τον οποίον περιμένεις το “κάτι παραπάνω” σ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν του βγήκε. Όλα αυτά τα γράφω ως απλές διαπιστώσεις, είναι εξαιρετικά άδικο -έως και ντροπιαστικό για όλους εμάς που κρίνουμε από τον καναπέ μας- να “φορτωθούν” τον αποκλεισμό και το “ανάθεμα” οι συγκεκριμένοι παίκτες.
-Κι από δω και πέρα; Ο Πογέτ πρέπει να μείνει; Από δω και πέρα χρειάζονται υπολογισμένες και όχι βιαστικές κινήσεις. Η ΕΠΟ έχει εκλογές και δεν ξέρω αυτό σε τι βαθμό θα επηρεάσει το θέμα του προπονητή. Οι παίκτες λένε ότι θέλουν τον Πογέτ και πρέπει να τους ακούμε, γιατί έχουν την πιο ξεκάθαρη εικόνα από όλους μας, μέσα από το άβατο των αποδυτηρίων. Ο ίδιος ο Πογέτ δεν ξέρω τι θέλει. Η γνώμη μου για εκείνον δεν είναι ξεκάθαρη. Διάβασα κάπου ότι πήρε ένα συνονθύλευμα και το έκανε ομάδα. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια, η ομάδα ήταν σχεδόν έτοιμη από τον Φαν’τ Σχιπ για το βήμα παραπάνω, είχαν μπει οι βάσεις, ο Ουρουγουανός έβαλε τις δικές του λίγες αλλά ουσιαστικές πινελιές, οι οποίες όμως βάσει αποτελέσματος δεν δούλεψαν. Πιστώνεται και χρεώνεται αντίστοιχα τις επιλογές του, όπως έγινε στην περίπτωση του Φορτούνη. Αξίζει σίγουρα μια δεύτερη ευκαιρία, το ζήτημα είναι τι θέλει ο ίδιος σε μια συνεργασία με την ΕΠΟ, συνεργασία που ούτως ή άλλως είχε πολλές δυσκολίες και τριβές όλο αυτό το διάστημα.
-Έχει αυτή η Εθνική ομάδα μέλλον; Αναμφίβολα ναι. Η επόμενη πρόκληση είναι το Μουντιάλ του 2026. Από τον βασικό μας κορμό, πλην των Μάνταλου και Μπάλντοκ ουδείς άλλος θα είναι ως τότε άνω των 33 ετών (από τους βασικούς, Μπακασέτας και Πέλκας είναι αυτή τη στιγμή οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, 30-31 χρόνων) και υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή παικτών που είναι σε εξαιρετικά γόνιμη ποδοσφαιρική ηλικία. Με το νέο διευρυμένο σύστημα διεξαγωγής του Παγκόσμιου Κυπέλλου, η Ευρώπη έχει πλέον 16 ομάδες, αντί 13-14 που είχε ως τώρα. Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος «εδώ δεν είμαστε στις 24 του Euro, θα είμαστε στις 16 που θα πάνε στο Μουντιάλ;». Η απάντηση είναι «ναι, μπορούμε». Δείχνουμε πρόοδο και εξέλιξη. Τα εισιτήρια θα πάνε πάλι μέσω προκριματικών (οι όμιλοι δεν έχουν βγει ακόμη) αλλά και μέσω Nations League, στην οποία η Ελλάδα από την τρίτη κατηγορία ανέβηκε στη δεύτερη, δείγμα και αυτό της προόδου. Οι όμιλοι έχουν βγει, θα παίξουμε με Αγγλία, Φινλανδία και Ιρλανδία. Αν η Αγγλία πάρει πρόκριση από τα προκριματικά, τότε ο δεύτερος του ομίλου θα πάει από το μονοπάτι του Nations League για να διεκδικήσει ένα εισιτήριο. Η πρόκληση λοιπόν υπάρχει. Το ίδιο και το κίνητρο. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ομάδα έχει παρόν και μέλλον. Κι αν δεν το βρει στο Μουντιάλ, θα το βρει σίγουρα στο επόμενο Ευρωπαϊκό. Ας μην πετάξουμε λοιπόν όλη την προσπάθεια στα σκουπίδια για μια πρόσκαιρη απογοήτευση.
CHECK IT OUT: Γκουστάβο Πογέτ: Το πνεύμα του «Garra Charrua»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κώστας Κώνσταντινίδης: Εθνική υπερηφάνεια / Κράτα το όσο μπορείς
Κώστας Τσάνας: Για εμάς, είναι η ζωή μας
Τάσος Θέος: Τα παιδιά μάς δείχνουν τον δρόμο
Παναγιώτης Βούλγαρης: Γυμναστής Τριών Ηπείρων
Οδυσσέας Παξινός: Μια σχέση με μεγάλη ευθύνη
Τάκης Φύσσας: Campeão! / Λισαβόνα / Γι’ αυτό έφυγα από την Μπενφίκα
