Ταξίδι στο Κέντρο της Γης

Το ταξίδι δεν ξεκινά από τον κρατήρα ενός ανενεργού ηφαιστείου στην Ισλανδία, όπως στο κλασικό ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Ιουλίου Βερν, αλλά από το Καράκας, όπου γεννήθηκα.

Η μητέρα μου είναι από την Βενεζουέλα και ο πατέρας μου Έλληνας που μετανάστευσε σε πολύ μικρή ηλικία εκεί.

Σε ηλικία εννέα ετών, στο σχολείο μάς έκαναν μια εκδήλωση για το επερχόμενο Μουντιάλ του 1990 στις ΗΠΑ με βίντεο από το Μουντιάλ του Μεξικού το 1986.

Έρωτας με την πρώτη ματιά… Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα και Εθνική Αργεντινής.

Λίγους μήνες μετά, ο πατέρας μου παίρνει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μας. Να μετακομίσουμε μόνιμα στην Ελλάδα, όπου ποτέ δεν είχα ταξιδέψει και από την γλώσσα της οποίας δεν γνώριζα ούτε μια λέξη!

Η μόνη μου έγνοια και στεναχώρια ήταν να μην χάσω την Εθνική Αργεντινής στο Παγκόσμιο!

Από το Καράκας, μια πρωτεύουσα τριών και πλέον εκατομμυρίων, όπου είδα τα πρώτα παιχνίδια, στον Ροδίτη, το μικρό χωριό μου στην Κοζάνη, για να δω σε μια γλώσσα που δεν γνώριζα τον Τελικό της Ρώμης!

Εκεί παρούσα η πρώτη και παντοτινή μου αγάπη η Αργεντινή του «θεού» Ντιέγο, εγώ όμως απών από την οικογένεια, τους φίλους, το σχολείο μου.

Ο μόνος πόνος όμως η απώλεια του τροπαίου και το κλάμα του Ντιεγίτο! Από εκείνη την στιγμή το ποδόσφαιρο είναι η μόνιμη σκέψη στο μυαλό μου.

Μαθαίνω γρήγορα ελληνικά για να μπορώ να ακούω στο ραδιόφωνο τις μεταδόσεις, ξενυχτάω για να δω τα στιγμιότυπα στις ειδήσεις των 00:30, λέω τα κάλαντα για να αγοράζω ποδοσφαιρικά και μπάλες, εάν και όχι ιδιαίτερα καλός.

Ξεκινάω από την ακαδημία της Κοζάνης και φτάνω να παίξω μέχρι Α’ Τοπικό με τον Μακεδονικό Κοζάνης, μέχρι την εισαγωγή μου στο ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ που ούτε αυτό ούτε και ο δύσκολος δρόμος Θεσσαλονίκης-Κοζάνης μέσω Καστανιών (ειδικά το χειμώνα) με σταματούν και για τα επόμενα δύο χρόνια τα Σαββατοκύριακά μου εξακολουθώ να τα περνάω στο γήπεδο.

Οι σπουδές όμως και οι συνθήκες δυσκόλευαν, οπότε ήρθε νωρίς το πλήρωμα του χρόνου για να εγκαταλείψω τα ερασιτεχνικά γήπεδα, να ξεκινήσω διάφορες δουλειές παράλληλα με τα μαθήματά μου, από όπου όμως φυσικά δεν θα έλειπε η «στρογγυλή θεά»!

Νομοτελειακά λοιπόν ειδικότητα ποδόσφαιρο!

Η πρώτη επαφή με τον Άρη

Οδηγός μου προς το όνειρο δεν ήταν ένας μισθωμένος Ισλανδός, όπως στο μυθιστόρημα, αλλά η μητρική μου γλώσσα, τα ισπανικά.

Έχοντας τελειώσει τις σπουδές μου και την θητεία μου στην Καβύλη Έβρου, μαθαίνω πως στον Άρη Θεσσαλονίκης αναζητούν διερμηνέα για τον Ισπανό τότε προπονητή Κίκε Ερνάντεθ. Με μόνα μου όπλα το πτυχίο μου και την πολύ καλή χρήση της γλώσσας, ξεκινάω συνεντεύξεις για να διεκδικήσω με μανία την θέση, την οποία και τελικά κατάφερα να κερδίσω.

Οι γνώσεις μου στην γλώσσα δεν επαρκούσαν για να καλύψω με επιτυχία τις απαιτήσεις. Αντίθετα, το ότι γνώριζα ορολογίες ανατομίας, ποδοσφαιρικές έννοιες, το ότι μπορούσα να εισχωρώ στο νόημα των προτάσεων και όχι σε μια αυτούσια μετάφραση ήταν τα πιο σημαντικά στοιχεία που με έκαναν να μπορώ με ευκολία να δέσω και να συνεργαστώ με μεγάλα ονόματα που γνώρισα τότε στον Άρη, όπως ο Κόκε, ο Ρεγκέιρο, ο Κάμπορα, ο Αγκάνθο, ο Νέρι Καστίγιο.

Η γνωριμία που μου άλλαξε τη ζωή

Θα μπορούσα να απαριθμήσω εκατοντάδες μεγάλες προσωπικότητες, αλλά να ξεχωρίσω μια, τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ!

Ίσως να μην ήταν ο πρώτος που μου έδωσε ρόλο γυμναστή, γιατί αυτόν μου τον έδωσε ο Γκιγιέρμο Όγιος στην θητεία μου στον Ηρακλή , ώστε στην συνέχεια να διατελέσω γυμναστής και βοηθός προπονητή του Κάρλος Γρανέρο στην Βέροια, αλλά ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε εμένα και θέλησε να με συμπεριλάβει στο προπονητικό επιτελείο του.

Μια πολύπλευρη συνεργασία σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο, η οποία ξεκίνησε πραγματοποιώντας παραμυθένια πορεία με τον Άρη σε Ελλάδα και Ευρώπη, με την κάθοδο των μυρίων στο ΟΑΚΑ για τον Τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, με τις ομηρικές μάχες εναντίον της Αούστρια Βιέννης για την είσοδο στους ομίλους του Europa League.

Και εκεί που πιστεύεις πως έχεις ζήσει το δικό σου παραμύθι, έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσεις την υπερ-Πρωταθλήτρια Ευρώπης Ατλέτικο Μαδρίτης.

Διασχίζεις την φυσούνα δίπλα στον Αγουέρο, τον Φορλάν, τον Ντιέγο Κόστα, τον Γοδίν, τον Ντεχέα, τον αδικοχαμένο Ρέγιες και όλη την αρμάδα του Κίκε Σάντσες Φλόρες, αλλά στον «Βασιλιά των σπορ» το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ.

Νίκη στο φλεγόμενο Κλεάνθης Βικελίδης και μυθική, πρώτη και μοναδική νίκη ελληνικού συλλόγου στην Ισπανία, η οποία θα μας έφερνε αντιμέτωπους στους «32» της διοργάνωσης με την Μάντσεστερ Σίτι του Τέβες, του Τζέκο, των αδελφών Τουρέ και του αψεγάδιαστου Ιταλού στον πάγκο, Ρομπέρτο Μαντσίνι.

Η οικονομική κρίση στην χώρα μας όμως δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Σε σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες, το 2015 οι προσπάθειες του «Mister» παίρνουν σάρκα και οστά και γίνομαι γυμναστής του στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αιγύπτου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά με μεγάλο φόβο, τον ακολούθησα.

Μετά την Λατινική Αμερική, τον τόπο γέννησής μου, μετά από παρά πολλά ταξίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη με τον Άρη,  ξεδιπλώνεται μπροστά μου ένας καινούργιος κόσμος, η Αφρική.

Με μεγάλο αίσθημα ευθύνης να μην προδώσω την εμπιστοσύνη ενός ανθρώπου που θεωρώ ποδοσφαιρικό μου τοτέμ και που εκτιμώ απεριόριστα ως άνθρωπο, καθώς θεωρώ κάτι παραπάνω από πανεπιστήμιο όχι μόνο την συνεργασία μας αλλά κυρίως τις προσωπικές μας συζητήσεις, ξεκίνησα ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Αλλά όχι με αγνώστους. Πώς να θεωρήσεις άγνωστο έναν μύθο του αραβικού και του αφρικανικού ποδοσφαίρου, τον Ελ Χανταρί, ο οποίος έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο, τον Χασάν Κόκα του Ολυμπιακού, τον Αμρ Ουάρντα, τον Μοχάμετ Ελ Νένι της Άρσεναλ.

Αδικώ πολλούς και ζητώ συγγνώμη. Δεν μπορώ όμως να μην σταθώ στην συνεργασία μου με έναν εκ των κορυφαίων στον κόσμο, τον Μοχάμετ Σαλάχ, τον δικό μας «Μο», ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου, αθλητή και επαγγελματία.

Ξεκίνησα να τον προπονώ στα 24 του, όντας δανεικός στην Φιορεντίνα από την Τσέλσι, και έχει φτάσει να σπάει όλα τα κοντέρ, είναι θέμα χρόνου το πότε θα πάρει την Χρυσή Μπάλα.

Στα τριάμισι χρόνια της συνεργασίας μας στην Εθνική δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ακόμα και στο προαιρετικό ωράριο γυμναστηρίου που είχα καθημερινά υπήρξαν φορές που ήμασταν μόνο εκείνος κι εγώ εκεί. Δεν έλειψε ούτε σε μια προπόνηση, ακόμα και την ίδια μέρα που θα έφτανε από το ταξίδι του.

Ταξίδια πραγματικά παρά πολύ δύσκολα, πολύωρα, με σκάλες σε κάθε γωνία της Αφρικής, με ατελείωτα εμβόλια, με απίστευτες γραφειοκρατικές διαδικασίες για την εξασφάλιση βίζας.

Η εμπειρία της Αιγύπτου

Όλα αυτά όμως φαντάζουν μικρά μπροστά στην ξέφρενη πορεία μας προς τον Τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής στη Γκαμπόν το 2017, όπου χάσαμε από το Καμερούν, εάν και από τα προκριματικά έως τον Τελικό φτάσαμε αήττητοι!

Καλύτερη ομάδα Αφρικής εκείνη την χρόνια η Αίγυπτος, καλύτερος προπονητής ο Έκτορ και φυσικά κορυφαίος Αφρικανός παίκτης, ποιος άλλος, ο Μοχάμετ Σαλάχ, παίκτης ορόσημο στην προσπάθειά μας να πραγματοποιήσουμε το όνειρο ενός ολόκληρου έθνους.

Σε μια μαγική βραδιά, μπροστά σε 90.000 θεατές επιτυγχάνεται η συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο της Ρωσίας το 2018^. από την κόλαση του 1-1 στο 88′ με το Κονγκό στην Αλεξάνδρεια στον παράδεισο του κερδισμένου πέναλτι στο 94′, το οποίο μετέτρεψε σε γκολ πρόκρισης ο Σαλάχ.

Πέναλτι που δεν άντεξα να δω στο γήπεδο. Όταν το είδα στο βίντεο, ο εκφωνητής είχε σταματήσει να κάνει μετάδοση και έλεγε το αντίστοιχο «Πάτερ ημών» των Μουσουλμάνων.

Μια απόσταση 10 χιλιομέτρων από το γήπεδο στο ξενοδοχείο την κάναμε σε δυόμισι ώρες από το πλήθος κόσμου που είχε ξεχυθεί στους δρόμους.

Από την νύχτα της πρόκρισης μέχρι και την έναρξη του Μουντιάλ στα δημόσια κτήρια αλλά και τα περισσότερα μπαλκόνια είχαν την αιγυπτιακή σημαία να κυματίζει.

Μια ομάδα είχε καταφέρει να κάνει τον αιγυπτιακό λαό να ξεχάσει για λίγο τα τεράστια προβλήματα και να κυκλοφορεί γεμάτος περηφάνια και χαρά στους δρόμους.

Σειρά πήραν μεγάλα φιλικά. Αίγυπτος-Πορτογαλία. Σαλάχ εναντίον Ρονάλντο. Με τον Κριστιάνο να βγαίνει στο γήπεδο 10 λεπτά, ενώ είχαν ήδη ξεκινήσει προθέρμανση οι Πορτογάλοι, με την συνοδεία δυο σωματοφυλάκων.

Παρόλα αυτά, την τιμητική του από πλευράς Αιγύπτιων οπαδών είχε ο Σικαμπάλα, καθώς δεν σταμάτησαν να τραγουδούν το όνομα του.

Παρότι με γκολ του Σαλάχ ήμασταν μπροστά στο σκορ ως το 90′, ο έτερος μεγάλος το γηπέδου με δυο γκολ στο 92′ και το 94′ έδωσε πίσω το χαμόγελο στον Φερνάντο Σάντος, σε μια μονομαχία πάγκων βγαλμένη από Θεσσαλονίκη και ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ.

Επόμενο φιλικό με την Εθνική μας ομάδα. Επιτέλους είχε έρθει η στιγμή να τραγουδήσω τον Εθνικό μας ύμνο, έστω και από τον πάγκο του αντιπάλου.

Ουζμπεκιστάν και επιστροφή στο σπίτι

Η προετοιμασία για το Μουντιάλ δύσκολη, απομονωμένοι στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας και με το μεγάλο μας αστέρι λαβωμένο από την λαβή του Ράμος στον Τελικό του Champions League.

Μάχη με τον χρόνο να προλάβει την πρεμιέρα με την Ουρουγουάη.

Στη φυσούνα ένας παλιός γνώριμος από το Βικελίδης, ο Γοδίν. Σοάρες και Καβάνι έτοιμοι να μας πληγώσουν. Δεν το κατάφεραν, αλλά η ήττα ήρθε στο 89′ από κεφαλιά του Χιμένεθ και κάπου εκεί ξεκινάμε να γράφουμε τον επίλογό μας στην Εθνική Αίγυπτου.

Αμέσως μετά το Μουντιάλ, η πρόκληση έρχεται από την Ασιατική Ήπειρο και ο Έκτορ αποδέχεται την πρόταση της Εθνικής Ουζμπεκιστάν.

Ταξιδεύω λοιπόν στην Τασκένδη, όπου κάθε Έλληνας έχει την τιμητική του στην πόλη του Βάσια.

Στο γήπεδο της Παχτακόρ παντού φωτογραφίες του Χατζηπαναγή, τον οποίον ως σήμερα τιμούν και θεωρούν τον καλύτερό τους παίκτη.

Το 2019 μας βρίσκει στα ΗΑΕ για το Copa Asia. Την πορεία μας εκεί ανακόπτει στους «16» η Αυστραλία στην διαδικασία των πέναλτι και μάλιστα την χαριστική βολή την έδωσε Έλληνας, ο Απόστολος Γιάννου.

Τα προκριματικά για το Μουντιάλ του Κατάρ δεν ξεκινούν με τον τρόπο που θα θέλαμε.

Εκλογές στην Ομοσπονδία, αλλαγή διοίκησης και ήττα της ομάδας στην Παλαιστίνη, ένας τεράστιος τοίχος μπροστά μας, όπως αυτός που χώρισε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους με το Ισραήλ.

Ο Έκτορ θέτει την παραίτησή του στην νέα διοίκηση και γίνεται αποδεκτή, τη διετία του κορωνοϊού δεν έρχεται κάποια πρόταση που να ικανοποιεί τον «Mister», οπότε βρίσκω την ευκαιρία να επιστρέψω σπίτι.

Στον Άρη λοιπόν, για πρώτη μου φορά όμως ως γυμναστής^. με πολλά συμβόλαια να έχουν λήξει, μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω στην διαδικασία των play off , δυστυχώς όμως σε μια τόσο ιδιαίτερη στιγμή για εμένα οι αγώνες γίνονταν κεκλεισμένων των θυρών λόγω covid.

“Χρονομηχανή” στο Κονγκό

Και κάπου εκεί μας δίνεται μια ακόμα πρόκληση, να βρεθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Πρόταση από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Μελετάμε ως επιτελείο το υλικό της ομάδας, η οποία αποτελούνταν από παίκτες που αγωνίζονταν σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Μπακαμπού, Μπέμπα, Μποκανί, Κακουτά, Μαζουακού του Ολυμπιακού, Μποκού του Παναθηναϊκού. Παίκτες ικανοί να προσφέρουν σε έναν βασανισμένο λαό στιγμές χαράς και ευφορίας μέσα από επιτυχίες στο γήπεδο.

Δυστυχώς όμως τα λαμπερά ονόματα δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα της πρωτεύουσας. Η Κινσάσα είναι από τις φτωχότερες πόλεις όπου έχω ταξιδέψει.

Εικόνες που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Δρόμοι, κτήρια, αυτοκίνητα, όλα βγαλμένα από παρά πολλές δεκαετίες πίσω, μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα από ό,τι είχα συναντήσει στις αραβικές χώρες.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, σε έναν όμιλο στον οποίον, όπως κύλησαν οι αγώνες μας, έπρεπε τις δυο τελευταίες αγωνιστικές να κάνουμε το απόλυτο των νικών για να βγούμε πρώτοι και να περάσουμε στα play off του Μουντιάλ, το καταφέραμε με δυο επιβλητικές εμφανίσεις.

Κερδίσαμε στο Νταρ Ες Σαλάμ την δεύτερη έως τότε Τανζανία με 0-3 και στον τελευταίο αγώνα στην Κινσάσα την πρωτοπόρο του ομίλου, Μπενίν, με 2-0 .

Σε παιχνίδι κεκλεισμένων λόγο τιμωρίας, έξω από το γήπεδο είχε πάνω από 60.000 κόσμο σε κατάσταση αμόκ.

Ο πρωθυπουργός της χώρας έρχεται στα αποδυτήρια και σε χρόνο ρεκόρ στήνει φιέστα στο ξενοδοχείο.

Η κλήρωση όμως δεν ήταν τόσο καλή μαζί μας και έφερε μπροστά μας το πανίσχυρο Μαρόκο του Χακίμι.

Στο εντός έδρας παιχνίδι, όπου για λόγους ασφαλείας επέτρεψαν την είσοδο μόνο σε 20.000 κόσμο, το ματς το φέραμε στα μέτρα μας. Φανήκαμε ανώτεροι των αντιπάλων μας, προηγηθήκαμε με 1-0, αλλά, ύστερα από πολλές χαμένες ευκαιρίες να διευρύνουμε το σκορ, ήρθε η ισοφάριση, με το γκολ εκτός έδρας σε ισχύ στην αφρικανική ζώνη. Παρά τις ευκαιρίες μας στην συνέχεια, το σκορ παρέμεινε στο 1-1 και έκανε τον επαναληπτικό στην Καζαμπλάνκα επικίνδυνη αποστολή.

Μετά από ένα επεισοδιακό βράδυ στο ξενοδοχείο, όπου μετά τις 02:00 τα χαράματα περνούσαν αυτοκίνητα εφοδιασμένα με κάθε λογής βεγγαλικά που πετούσαν στα παράθυρά μας, έφτασε η μέρα του αγώνα. Καυτή ατμόσφαιρα, με τους Μαροκινούς να κάνουν τη νύχτα μέρα κι εμάς να μην μπορούμε να ακούσουμε τον διπλανό μας από τις φωνές. Είχαν όμως την “ευγένεια” σε κάθε ευκαιρία, επειδή είχε απίστευτη ζέστη, να μας “προσφέρουν” αμέτρητα μπουκάλια νερού, τα οποία και μας πετούσαν με πάθος!

Το 4-1 και ο αποκλεισμός ήταν κάτι που ο κόσμος δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Βανδάλισαν σπίτια βασικών παικτών και στους αγώνες για τα προκριματικά του Copa Africa οι σκηνές που αντικρίσαμε ήταν άκρως επικίνδυνες.

Όταν στην τελευταία μας προπόνηση εισχώρησαν οπαδοί στον αγωνιστικό χώρο και η ασφάλεια της ομάδας έβγαλε όπλο και πυροβόλησε στον αέρα, η άμμος στην κλεψύδρα είχε αρχίσει να τελειώνει.

Τα δυο επόμενα ματς ήταν για το επιτελείο μας διαδικαστικού χαρακτήρα και τα τελευταία μας.

Τον επόμενο καιρό μπορώ να γεμίσω μπαταρίες στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη και κοντά στην οικογένειά μου! Να απολαύσω τα παιχνίδια του αγαπημένου μου Άρη από την κερκίδα του Βικελίδης πίσω από τα πλέξι γκλας, κοιτάζοντας τον πάγκο από όπου ξεκίνησαν όλα!

Ο Αντώνης Σαριόγλου είναι προπονητής φυσικής κατάστασης, βοηθός προπονητής ποδοσφαίρου και μεταφραστής.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξης Σαββόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Παναγιώτης Βούλγαρης: Γυμναστής Τριών Ηπείρων

Δημήτρης Μπουρουτζήκας: 33 χρόνια, μία ανάσα

Κώστας Χατζηχρήστος: Στον πλανήτη των γυμναστών

Νίκος Σισμανίδης: Στον (βιο)ρυθμό του 1987!

Αλέξανδρος Αλεξιάδης: Στο μυαλό του Τσέσι Λίνγκαρντ

Αλέξανδρος Μανιάτογλου: Κερδισμένοι στη μετάφραση

Κώστας Περγαντής: Παίζοντας το παιχνίδι 

Κώστας Κασταμονίτης: Μην πυροβολείτε τον αθλητή!