O λοφίσκος Μπαλίνας και ο ομώνυμος βάλτος, η ιερή βελανιδιά στην όχθη της λίμνης Γκελόβινε, η μεγάλη πέτρα στο Μασαλίσκες. Και ο Πρίγκιπας Σαρούνας.
Ονόματα, τοπωνύμια, ιστορίες πραγματικές και φανταστικές από τα έργα του Βίντσας Κρέβε-Μιτσκέβιτσιους. Διάσημος στη Λιθουανία συγγραφέας και ποιητής των αρχών του 20ού αιώνα, ο οποίος έζησε τα τελευταία του χρόνια στις ΗΠΑ. Αν κατέστησε κι έναν θρύλο διάσημο μέσα από τα έργα του, ήταν του Δούκα της Νταϊνάβα (μεταξύ άλλων), Σαρούνας.
Χάρη στον παλιό λογοτέχνη έγινε της μόδας το συγκεκριμένο όνομα για αγοράκια. Έτσι και η Λαϊμουτέ Μαρτσουλιονιένε έδωσε στον γιο της που ήθελε τόσο πολύ το όνομα του Πρίγκιπα. Με πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη από μικρή, όταν είχε πέσει από ποδήλατο, η δασκάλα γεωγραφίας επιδείνωσε την κατάστασή της, όταν έφερε στον κόσμο τη Ζίτα.
Έμεινε και σε ακινησία για μήνες. Οι γιατροί τής συνέστησαν αυστηρά να μην κάνει άλλο παιδί. Ήθελε όμως και ένα αγόρι. Τον πρίγκιπά της. Το όνομα αυτού Σαρούνας Μαρτσουλιόνις.
Ένας από τους καλύτερους σούτινγκ γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μπροστά από την εποχή του, τόσο ως προς τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά όσο και ως προς το χτιστό του κορμί. Ο πρώτος Σοβιετικός στο ΝΒΑ, όπου και διέπρεψε. Πρώτα όμως Λιθουανός.
Αυτός που κατέστησε εφικτή τη συμμετοχή της νεοσύστατης χώρας του στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, χρηματοδοτώντας την αποστολή της Εθνικής του μέσω… Grateful Dead και των φανελών με νεκροκεφαλές που χάλασαν κόσμο και πωλούνται ακόμη στα διαδίκτυο, δεκαετίες μετά. Ο μέγας παίκτης από την εποχή της ΕΣΣΔ, ο μικροπρεπής άνθρωπος με τις ανυπόστατες καταγγελίες, επίσης δεκαετίες μετά, για το Χρυσό της Ελλάδας το 1987.
Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις με τη φανέλα της Εθνικής Λιθουανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ της Αθήνας το 1998 / Photo by: INTIME.
Καριέρα γραμμένη πάνω σε εισιτήριο τρόλεϊ
Τον Ιούνιο του 1964 γεννιέται ο Μαρτσουλιόνις. Στις 13 του μήνα, σαν τον αριθμό που θα επιλέξει (όχι όμως μόνο γι’ αυτόν τον λόγο) να έχει στην πλάτη στο ΝΒΑ και στην Εθνική της -ιδιαίτερης- πατρίδας του. Στο Κάουνας, δηλαδή την πόλη όπου έχουν ήδη γεννηθεί χρόνια νωρίτερα ο Βαλντεμάρας Χόμιτσιους και ο Ρίμας Κουρτινάιτις. Λίγους μήνες αργότερα εκεί ακριβώς βλέπει το πρώτο φως και ο Άρβιντας Σαμπόνις.
Είναι η μεγάλη τετράδα των Λιθουανών που θα αποτελέσει τον κορμό της Εθνικής Σοβιετικής Ένωσης στα ‘80s και θα χαρίσει την επόμενη δεκαετία τα πρώτα μετάλλια (στη σύγχρονη εποχή, διότι είχε πάρει και προπολεμικά) στη Λιθουανία. Εν αντιθέσει με τους άλλους τρεις, ο Σαρούνας έχει αργή μπασκετική ανάπτυξη.
Ο πατέρας του, ο μηχανικός Γιουόζας, φοβάται να τον αφήσει να αλωνίζει στους δρόμους της κακόφημης συνοικίας του Κάουνας και του επιτρέπει να κατεβαίνει από τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας, ακριβώς από κάτω. Εκεί όπου υπάρχει ένα από τα εκατοντάδες γήπεδα της πόλης. Αυτοσχέδιο, με τα στεφάνια καρφωμένα σε έναν χώρο προορισμένο για πάρκινγκ.
Επαφή με το εθνικό άθλημα των Λιθουανών έχει από τα γεννοφάσκια του, είναι όμως το τένις στο οποίο διακρίνεται. Τον τραβάει εκεί η αδερφή του και από τα πέντε μέχρι τα δέκα του σημειώνει αξιόλογη πρόοδο. Είναι μάλιστα αμφιδέξιος. Επιμένει όμως να χτυπάει το μπαλάκι μονάχα με forehand, χρησιμοποιώντας όλη του τη δύναμη.
Το γυρίζει στο «krepsinis», κατά πώς αποκαλούν στη Λιέτουβα την καλαθοσφαίριση, δεν το μετανιώνει. Σίγουρα μετανιώνει το παιχνίδι του με τα βεγγαλικά. Του σκάνε στα χέρια, τραυματίζεται και στο πρόσωπο. Νοσηλεύεται για καιρό, την γλυτώνει φτηνά.
Το έτος της… αλλαγής είναι, ναι, το 1981! Μέσα στον ίδιο χρόνο ο άνθρωπος που θα ταυτιστεί πολύ αργότερα με το πράσινο (όχι του ΠΑΣΟΚ αλλά) της Λιθουανίας θα αναδειχθεί Πρωταθλητής στη 16η Σπαρτακιάδα με το σχολείο του, θα πάρει σχεδόν 10 εκατοστά φτάνοντας τα 196, μαζί (θα πάρει) και μεταγραφή.
Τον έχει προσέξει σε εκείνη τη σχολική Σπαρτακιάδα ο Ριμάντας Εϊντράιτις, προπονητής που δουλεύει στη Στατίμπας. «Αν θέλεις να έρθεις στο Βίλνιους και να αφοσιωθείς στο μπάσκετ, πάρε με», του λέει ο κόουτς και του δίνει το τηλέφωνό του, γραμμένο πάνω σε ένα εισιτήριο τρόλεϊ.
Στο μεταξύ ο μικρός, προτού ενηλικιωθεί, έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο. Στο Βίλνιους, για να σπουδάσει δημοσιογραφία, με την οποία έχει κόλλημα. Κάνει το τηλεφώνημα, τα κανονίζει, φεύγει για κει (με… λεωφορείο, όχι τρόλεϊ), κρατώντας μια βαλίτσα με ρούχα και μια σακούλα με μήλα. Περισσότερα δεν μπορούσε να του δώσει η φτωχική του φαμίλια.
Η Ζαλγκίρις τόσα χρόνια δεν έβλεπε τον θησαυρό μες στα πόδια της. Στη Στατίμπα, πρόδρομο της Λιέτουβας Ρίτας, μένει οκτώ χρόνια. Ντεμπουτάρει στην ανδρική ομάδα το 1982, γρήγορα γίνεται ο ηγέτης και αρχηγός της. Όταν τον καλεί το μεγαθήριο του Κάουνας, είναι αργά. Κλείνει ο ίδιος την πόρτα, δεν προδίδει την εμπιστοσύνη της… κατασκευής, όπως σημαίνει το «Statyba».
Ο νεαρός Σαρούνας Μαρτσουλιόνις στο γήπεδο της Στατίμπα στο Βίλνιους.
Όταν ο Γκομέλσκι ήταν καλός
Είναι πια ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του σοβιετικού μπάσκετ. Μα και παντελώς άγνωστος έξω από την αχανή ΕΣΣΔ. Διότι απλούστατα δεν εμφανίζεται σε μεγάλες διοργανώσεις με την Εθνική Ανδρών. Με την Εφήβων έχει αναδειχθεί Πρωταθλητής Ευρώπης το 1982 στη Βουλγαρία. Στον Τελικό, με τη Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς της 32άρας, δεν παίζει. Στο μοναδικό ματς που παίρνει ικανό χρόνο συμμετοχής, ρίχνει 24άρα στους Μαγυάρους.
Το επόμενο έτος, στο Παγκόσμιο Κ19 της Πάλμα ντε Μαγιόρκα, τα ίδια. Χρησιμοποιείται μονάχα στο ξεκίνημα του τουρνουά, τα φώτα πέφτουν πλέον στον Άρβιντας Σαμπόνις που οδηγεί την ομάδα έως τον Τελικό και την οριακή ήττα από τις ΗΠΑ. Ο Μαρτσουλιόνις αναφέρεται ακόμη, στα επίσημα αρχεία της FIBA, ως «Ραϊμόντας».
Δύο μικρά ονόματα έχει και το δεύτερο, το πριγκιπικό, θα τον συνοδεύσει σύντομα και στην μπασκετική του πορεία. Όχι πάντως τόσο γρήγορα όσα θα ήθελε. Επί τρία συναπτά καλοκαίρια είναι ο τελευταίος παίκτης που κόβεται από την Εθνική Ανδρών. Ο 13ος στους… 12, εξ ου λοιπόν και ο έτερος λόγος που θα (προ)τιμήσει το «13» σε πολλές φανέλες του.
Κάνει σκέψεις μέχρι και να σταματήσει το μπάσκετ (!), εν τέλει επανέρχεται στην τεχνική ηγεσία ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι και τον χρίζει πενταδάτο στο Ευρωμπάσκετ ’87. Βλέπουμε, σε… αποκλειστική πρώτη, έναν αριστερόχειρα σούτινγκ γκαρντ που περνάει από κάθε θέση της περιφέρειας και έχει το πλήρες πακέτο.
Με την πρώτη ματιά, εντυπωσιάζει με το γεροδεμένο σώμα του. Τα μπράτσα στα τεράστια χέρια του, τα γυμνασμένα πόδια. Με μια δεύτερη, συνειδητοποιεί κανείς ότι όσο εύκολα φτάνει στο καλάθι, ειδικά αν πάρει τον αριστερό διάδρομο, εκτελεί και από μακριά. Καρφώματα και τρίποντα, no look πάσες, αυτοπεποίθηση που ξεχειλίζει.
Δεν είναι πια το πουλέν του Χόμιτσιους, όπως στις προηγούμενες εθνικές κλήσεις. Ο Φίλιππος Συρίγος τον λέει «Μαρτσουλένις» στην «ΕΡΤ», η κάρτα του στην TV γράφει «Martheulenis». Ακόμη τον μαθαίνουμε. Στον όμιλο η Ελλάδα χάνει 69-66 από τους Σοβιετικούς και είναι ο τύπος με το περίεργο επίθετο που βγάζει τη διπλή άμυνα στον Νίκο Γκάλη στο τελευταίο λεπτό. Οι 22 πόντοι του γίνονται 26 στον ημιτελικό με την Ισπανία, στο φινάλε του Τελικού έχει ευτυχώς αποβληθεί με πέντε φάουλ.
Αρκείται στο Αργυρό μετάλλιο, μα το 1988 πατάει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Σεούλ, πρώτο συναπάντημα των ΕΣΣΔ και ΗΠΑ σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το αμφιλεγόμενο (έως σκανδαλώδες) νικητήριο καλάθι του Αλεξάντερ Μπέλοφ το ’72. Tα Αμερικανάκια, τα οποία βγάζουν γλώσσα στην προθέρμανση και διαλαλούν ότι στο ημίχρονο θα έχουν καθαρίσει, μένουν με τη δίψα για ρεβάνς. Στον ημιτελικό η παρέα του Ντέιβιντ Ρόμπινσον χάνει από εκείνη του Μαρτσουλιόνις και ο τελευταίος ανεβαίνει από τους 19 πόντους στους 21 κόντρα στους Γιούγκους, περνώντας Χρυσό μετάλλιο στον λαιμό.
Τρίτο συναπτό -και διαφορετικό- μέταλλο, το ’89 στο Ευρωπαϊκό του Ζάγκρεμπ. Χάλκινος, στην τρίτη συναπτή μεγάλη διοργάνωση που έχει μέσο όρο 18 πόντων και είναι ο πρώτος σκόρερ της Σοβιετικής Ένωσης. Mε προπονητή πλέον τον Βλάντας Γκαράστας, ο οποίος είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να τον φέρει πίσω στο Κάουνας για λογαριασμό της Ζαλγκίρις…
Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις με τη φανέλα της Σοβιετικής Ένωσης («12») στο Ευρωμπάσκετ του 1987 ανάμεσα στους Τκατσένκο, Τιχονένκο και Χομίτσιους / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Με επίκεντρο το Σαν Φρανσίσκο
Μια βδομάδα μετά την ήττα του στο Ειρήνης και Φιλίας το 1987, επιλέγεται στον έκτο γύρο του ντραφτ του ΝΒΑ. Μόνο… 126 θέσεις κάτω από τον «Ναύαρχο» Ρόμπινσον (Νο.1). Σε εποχή που οι ξένοι μετρώνται στα δάχτυλα, δύο οργανισμοί σφάζονται στην ποδιά ενός τέτοιου, ο οποίος δεν έχει φοιτήσει καν σε αμερικανικό κολέγιο. Που δεν μιλάει καν αγγλικά.
Είναι πικ των Γουόριορς, στους οποίους ασίσταντ είναι ο Ντόνι Νέλσον. Δύο χρόνια νωρίτερα έχουν παίξει αντίπαλοι στο Βίλνιους κι έχουν γίνει φίλοι. Στο σπίτι του Σαρούνας έμενε, στον καναπέ του κοιμόταν…. Τον θέλουν όμως και οι Χοκς, ελέω Τεντ Τέρνερ. Ο ιδιοκτήτης τους έχει εμπορικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ, είναι και ο ιδρυτής των Αγώνων Καλής Θέλησης, στο πλαίσιο της αναθέρμανσης των ψυχρών σχέσεων ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις.
Επισκέπτονται και τη Σοβιετική Ενωση το ’88 τα «Γεράκια», δίνοντας τρία φιλικά με την Εθνική της. Ο Σαρούνας βάζει 25, 18 και 23 (αν και παίζει ελάχιστα στο τρίτο -και νικητήριο- ματς) πόντους, πιάνει φιλίες και με τους παίκτες της Ατλάντα. Έχοντας φοιτήσει και σε μουσικό σχολείο, τους διασκεδάζει με την κιθάρα του.
Ο Πρόεδρος και Τζένεραλ Μάνατζερ, Σταν Κάστεν, καταφέρνει να ακυρώσει το πικ των «Πολεμιστών», με βάσιμο επιχείρημα ότι ο παίκτης ήταν πάνω από την επιτρεπόμενη ηλικία κατά τη διενέργεια του ντραφτ. Σε δεύτερο βαθμό, η ακύρωση αναιρείται.
Εν έτει 1989, σε κλίμα αγωνίας για το αν όντως θα του επιτραπεί η έξοδος από την ΕΣΣΔ και αφότου έχει λάβει πολύτιμη νομική βοήθεια από τους δικηγόρους του κορυφαίου σκακιστή, Γκάρι Κασπάροφ (που επίσης ασφυκτιά στο σοβιετικό καθεστώς, παρά τις μερικές ελευθερίες επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ), ο Λιθουανός… αποδρά.
Στο Γκόλντεν Στέιτ είναι πια χεντ κόουτς ο πατήρ Ντον Νέλσον και ο γιος του ορκίζεται ότι το φιλαράκι του θα κάνει θραύση και στο ΝΒΑ. Δίκιο έχει. Ο Μαρτσουλιόνις γίνεται ο πρώτος Σοβιετικός που υπογράφει στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη και το μοναδικό σοκ που υφίσταται είναι το πολιτισμικό. Του παίρνει μέρες να συνειδητοποιήσει ότι είναι πλούσιος, ότι μπορεί να ξοδέψει τα λεφτά του όπου και όπως θέλει.
Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις με τη φανέλα της Σοβιετικής Ένωσης στο Ευρωμπάσκετ του 1989 με αντίπαλο τον Παναγιώτη Γιαννάκη / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.
Είναι και τυχερός. Δύο βδομάδες πριν την έναρξη της σεζόν το ανενεργό επί 83 χρόνια ρήγμα ενεργοποιείται και από τον ισχυρό σεισμό, με επίκεντρο λίγο νοτιότερα του Σαν Φρανσίσκο, 63 άτομα σκοτώνονται. Τα περισσότερα από την κατάρρευση της ανισόπεδης λεωφόρου Νίμιτζ. Είναι ο δρόμος από τον οποίον θα πέρναγε ο Λιθουανός για να πάει στην προπόνηση. Πόνοι στην πλάτη τον έχουν στείλει στους γιατρούς εκείνη τη μέρα…
Ο ίδιος εντοπίζεται πιο μετά να δίνει πρώτες βοήθειες στους επιβάτες ενός τρένου που έχει εκτραπεί από την πορεία του, φορώντας τα διακριτικά του συλλόγου. Αγαπητός από την πρώτη στιγμή στο κοινό, εντυπωσιάζει άμεσα και τον Κρις Μάλιν.
«Τον περίμενα σουτέρ, μα βγήκε σκόρερ με κάθε τρόπο και κυρίως με ντράιβ. Τον περίμενα πλαδαρό και αποδείχθηκε ο πιο δυνατός σε φυσική κατάσταση συμπαίκτης που είχα ποτέ», θα πει ο σούπερ σταρ του Γκόλντεν Στέιτ και της ορίτζιναλ «Dream Team».
Ο μυστακοφόρος Σαρούνας χάνει για λίγες ψήφους το βραβείο του ρούκι της χρονιάς από τον Ντέτλεφ Σρεμπφ και εκτοξεύεται τη σεζόν 1991-1992 στους 18.9 πόντους, οι οποίοι γίνονται 21.3 στα πλέι οφ. Σημείωση: ποτέ του δεν θα γίνει βασικός στις επτά περιόδους που θα εμφανιστεί στο ΝΒΑ.
Καθιερώνει την κίνηση euro step, προτού αυτή… βαπτιστεί. Χαζεύει δηλαδή αντιπάλους με αλλαγές κατεύθυνσης, περνάει την μπάλα πίσω από την πλάτη και την φέρνει μπροστά, προσποιούμενος ότι θα την αφήσει στο καλάθι, για να κάνει πρώτα κι ένα σπάσιμο της μέσης.
Η αθλητικότητά του είναι ανώτερη από των περισσότερων Αμερικανών, στις προπονήσεις σηκώνει τα περισσότερα βάρη, πάνω στα παρκέ κατεβάζει την μπάλα και με την ίδια ευκολία χρησιμοποιείται μέχρι και στο “4”. Small ball έπαιζαν από παλιά στο Γκόλντεν Στέιτ…
Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις με τη φανέλα των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς.
Better (Grateful) dead, than red
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αναδύεται η Λιθουανία πρωτίστως σε μπασκετικό εθνικό επίπεδο. Έλα όμως που δεν υπάρχει ούτε ρούβλι (το λίτας δεν έχει ακόμη καθιερωθεί ως νόμισμα του κράτους) στα ταμεία… Ο Μαρτσουλιόνις το παίρνει πάνω του.
Κινεί γη και ουρανό να μαζέψει λεφτά ώστε να πάει στη Βαρκελώνη η νέα Εθνική του. Βρίσκει χορηγίες, παριστάνει εκ του μακρόθεν και τον recruiter, ανακαλύπτοντας ταλέντα με λιθουανική καταγωγή. Με τον υιό Νέλσον προβαίνουν σε εράνους στην ακτή του Σαν Φρανσίσκο. Ψίχουλα μαζεύονται…
Η τύχη του αλλάζει χάρη σε ένα άρθρο στην εφημερίδα «San Francisco Chronicle». Τιτλοφορείται «For a real Dream Team, take a look at Lithuania». Το διαβάζουν οι μπασκετόφιλοι και επίσης Καλιφορνέζοι Grateful Dead, είναι θετικά διακείμενοι να συνδράμουν. Ο Ντόνι Νέλσον πρωτοφέρνει σε επαφή τον Σαρούνας με τα μέλη του ροκ συγκροτήματος την παραμονή ενός αγώνα με τους Πίστονς στο Ντιτρόιτ, όπου δίνει συναυλία η παρέα του Τζέρι Γκαρσία.
Τζαμάρουν μελωδίες των Beatles εκείνο το απόγευμα οι Grateful Dead. O επισκέπτης τους παραμένει νηφάλιος από τις ουσίες που… αιωρούνται και λαμβάνει ένα τσεκ για φανέλες που θα σχεδιάσει ο συνεργάτης του συγκροτήματος, Γκρεγκ Σπιρς. Το 100% των κερδών από τις πωλήσεις θα πάει στη Λιθουανική Ομοσπονδία. Ποια Ομοσπονδία, εδώ που τα λέμε… Ο Μαρτσουλιόνις “τρέχει” τα πάντα.
Σε στιλ ξεβαμμένο (tie-dyed) και στα χρώματα της λιθουανικής σημαίας, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο, η δημιουργία του μίστερ Σπιρς γνωρίζει τρελή επιτυχία και αποφέρει 450.000 δολάρια στην Εθνική ομάδα. Στο κέντρο της ψυχεδελικής δημιουργίας υπάρχει ένας σκελετός που καρφώνει μια μπάλα σε καλάθι, μπροστά από δεκάδες μικρές νεκροκεφαλές.
Η Λιέτουβα πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και στον όμιλο ηττάται από την Κοινοπολιτεία, από τα απομεινάρια δηλαδή της ΕΣΣΔ, Ρωσία και πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, πλην Βαλτικών χωρών. Τραβάει 31 στο σκοράρισμα ο (Ουζμπέκος) Βαλέρι Τιχονένκο, συνοδοιπόρος του Μαρτσουλιόνις από τα εφηβικά κλιμάκια.
Οι πρώην συμπατριώτες αναμετρώνται όμως και στον μικρό Τελικό. Ο Σαρούνας το αντιμετωπίζει ως το ματς της ζωής του, ενθυμούμενος την καταπίεση από το σοβιετικό καθεστώς, τους ανθρώπους της KGB που συνόδευαν τις αποστολές, τις επισκέψεις στο μαυσωλείο του Λένιν για να… εμπνευστούν οι παίκτες πριν από τα μεγάλα τουρνουά.
Βάζει 29 πόντους, μαζεύει 8 ριμπάουντ, κερδίζει, ανεβαίνει στο βάθρο. Φορώντας, και αυτός και οι συμπαίκτες του, τις φανέλες των Grateful Dead. Με τα λοιπά ρουχαλάκια και γκάτζετ στο ίδιο μοτίβο, τα οποία φεύγουν με τρελή ζήτηση και στην Καταλονία, τα έσοδα αυξάνονται εντυπωσιακά.
Ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις με τη φανέλας της Εθνικής Λιθουανίας / Photos by: INTIME.
MVP στο ΟΑΚΑ και… τέρατα
Πάλι στα μέρη μας το 1995 ο Μαρτσουλιόνις ψηφίζεται MVP, παρότι στον Τελικό κερδίζουν οι Γιούγκοι! Η 32άρα του πρώτου σκόρερ του Ευρωμπάσκετ δεν φτάνει, τα εκκωφαντικά «FIBA-FIBA, fuck off!» των Ελλήνων φιλάθλων για τη φιλογιουγκοσλαβική διαιτησία δεν βοηθούν. Μέσα του βέβαια την χαίρεται εκείνος τη στήριξη, έστω και από σπόντα, του κοινού.
Ως παίκτης του Σιάτλ είχε οργιάσει στο ΟΑΚΑ, λίγο μετά από 18μηνη αποχή λόγω χειρουργείου στο γόνατο! Τελευταία αναλαμπή στο ΝΒΑ με τους Κινγκς (10.8 π.), ένα ακόμα Χάλκινο σε Ολυμπιακούς. Στην Ατλάντα, όπου, παρά το υγρό που έχει μαζέψει πάλι το γόνατό του, πρωτοστατεί με 16 πόντους στο λιάνισμα της Εθνικής μας στον προημιτελικό (99-66).
Κλείσιμο καριέρας τη σεζόν 1996-1997 στο Ντένβερ, ανάπτυξη επιχειρηματικής και παραγοντικής δράσης (από ξενοδοχείο και ακαδημία μπάσκετ μέχρι ίδρυση τοπικών λιγκών, στα πέριξ της Βαλτικής), παράλληλα με την πλούσια φιλανθρωπική του αλλά και πολιτική. Ψηφίστηκε Ευρωβουλευτής με τους «Αγρότες και Πράσινους» το 2019, παρέδωσε την έδρα λίγες ημέρες αργότερα. Για να μας τα χαλάσει, όπως του έγραψε και ο Παναγιώτης Φασούλας, με τα τέρατα που ξεστόμισε το 2021.
Σε συνέντευξή του στο ισπανικό περιοδικό «Skyhook» έκανε λόγο για «Έλληνες που μας πλησίασαν προσφέροντας χρήματα, ώστε να έχουμε μειωμένη απόδοση στο Ευρωμπάσκετ του 1987». Χωρίς κάποιο αποδεικτικό στοιχείο, λάσπη στον ανεμιστήρα. Γενικότητες, αφήνοντας πάντως σαφείς αιχμές για τον (προ πολλού αποθανόντα) Γκομέλσκι, επειδή… κράτησε πολλή ώρα στον πάγκο τον Σάσα Βολκόφ στον Τελικό.
Σε διευκρινιστικές του δηλώσεις στο «Sport24» επισήμανε ότι η απόπειρα δωροδοκίας έγινε και καλά από άσχετους με την Ομοσπονδία Έλληνες (…), εμμένοντας στο περίεργο κατά τη γνώμη του κοουτσάρισμα του ανθρώπου που τον καθιέρωσε σε εθνικό επίπεδο. Και που ο ίδιος έκλαιγε στην κηδεία του.
Εκείνο το πτυχίο στη Δημοσιογραφία το πήρε το 1988. Ευτυχώς, δεν την εξάσκησε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αλεξάντερ Γκομέλσκι: Το χρυσάφι στα γυαλιά του