"athletestories"

Αύγουστος 2004. Κυπαρίσσι Γρεβενών. Εκεί διαδραματίζεται η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω και έχει ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο.

Δεν ήξερα τι να γράψω… Eίχα πολλές ιδέες, μπερδεμένες μέσα στο κεφάλι μου. Η μία πάνω στην άλλη.
Πήγαινα να γράψω για τη μία και έμπαινε η άλλη μέσα και άντε πάλι απο την αρχή…

Ανήκω σε μία μικρή κατηγορία ανθρώπων που ασχολήθηκαν επαγγελματικά με αυτό που αγάπησαν από παιδιά, το ποδόσφαιρο. Μια ενασχόληση, όπου ο ίδιος ο αθλητισμός σε εξοπλίζει με εξαιρετικές ανθρώπινες ποιότητες…

Στις αποστολές και σ’ εκείνες τις ατελείωτες ώρες στα πούλμαν με την ομάδα τα μάτια μου ήταν πάντα στο κινητό. Όχι για να μπω στο facebook, αλλά να διαβάσω από τις σημειώσεις που κρατούσα. Στερήθηκα τα μικρά ωραία καθημερινά της ηλικίας μου…

Tο στερεότυπο αναφέρει πως ένας αθλητής είναι καλός μοναχά για να τρέχει γοργά. Για να στέλνει τη μπάλα σε ένα τέρμα χρησιμοποιώντας τα πόδια του. Ή να την πετά, δια χειρός, με ευστοχία σε ένα καλάθι. Ενας υψηλά…

Ήταν παιδί ξεριζωμένων προσφύγων από το Αϊβαλί και ρίζωσε με την οικογένειά του στην Κοκκινιά. Εκεί έπαιξε για πρώτη φορά μπάλα. Η μεγάλη αγάπη του Νίκου ήταν ο Ολυμπιακός. Μέσα στην Κατοχή το όνειρο του Γόδα γίνεται πραγματικότητα. Ντύνεται στα ερυθρόλευκα…

Ιστορίες. Στιγμές, καταστάσεις, σκέψεις, αποφάσεις, συμπεριφορές. Καλές και κακές. Ορισμένες, ίσως, δεν τις μοιραστούμε ποτέ. Πολλές, όμως, χρειάζεται να κοινοποιηθούν και να διαδοθούν. Να ενημερώσουν. Να εμπνεύσουν ή να προβληματίσουν.…