ΑΕΚ

Ο Βαγγέλης Μόρας γράφει για τον αδερφό του. Τον Παναγιώτη Μόρα. Γράφει όσα θα ήθελε να του πει. Για τις στιγμές που μοιράστηκαν. Και εκείνες που δεν κατάφεραν.

Αυτό που πάντοτε σκεφτόμουν είναι μία σκοτεινή αίθουσα και πολλά φώτα πάνω στην πίστα που αγωνίζομαι.
Εγώ, η αντίπαλός μου και το τελευταίο χτύπημα που μου δίνει το μετάλλιο!

Μια επέτειος, αυτή της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από ελληνική ομάδα, με κάνει να γυρίσω το ρολόι πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια πίσω. Αναφέρομαι στην ανάδειξη της μπασκετικής ΑΕΚ…

I wanted to show everybody where I am from. To put my hometown in the map. To do that, I had to make it part of my body first. I had this tattoo when I was 19. In a basement. It took 45 minutes to have it made once and for all in my body.

Melodies. Melodies are always on my mind. The sound of them, all the time. Salsa and bachata. Bachata and salsa. They never stop.

Το να παίζεις μπάσκετ στην Κούβα είναι πολύ δύσκολο. Δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά όταν παίζεις εκεί αυτό το άθλημα, το κάνεις με αληθινό πάθος. Δεν παίζεις για τα λεφτά ή κάτι άλλο. Παίζεις για την αγάπη σου.

Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…

(Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου). Αγαπητέ 22χρονε Ανδρέα, Έχεις μάθει, από τα πρώτα χρόνια σου στα γήπεδα, είτε αυτά είναι στα Χανιά είτε στην Αθήνα και σε πιο λαμπερά «σκηνικά»,…

Από την Κυριακή (07/10) το βράδυ, το θύμα είναι πλέον γνωστό. Το αίμα ρέει στα social media και στα ερτζιανά. Εκεί, δηλαδή, όπου κάθε λογής ειδικοί εκφράζουν την -προφανώς  πάντα-…

Η μουσική είναι συνδεδεμένη με τη ζωή μου. Όπως και το μπάσκετ. Πριν τους αγώνες, δεν ακούω ποτέ κάτι δυνατό. Βάζω μπλουζ του 1890 ή του 1920. Delta Blues, Mississippi…