ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το ερέθισμα το πήρα καθαρά από το οικογενειακό μου περιβάλλον. Οι δυο θείοι μου αλλά και ο πατέρας μου έπαιζαν στον Γεωργικό Καρδίτσας, την ομάδα του χωριού μου, ένα χωριό…

Ο παππούς μου ήταν Κρητικός και η γιαγιά Ποντία. Ήρθε φαντάρος από Κρήτη στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε τη γιαγιά από την Βυρώνεια Σερρών και προέκυψε ο μπαμπάς που βγήκε «Τουμπιώτης», «Βαρδάρης»…

Ο Μιχάλης ανήκει στον πολύ στενό κύκλο φίλων μου με τους οποίους επικοινωνώ με μεγάλη συχνότητα και βρισκόμαστε κάθε βδομάδα. Όταν ήμασταν νεότεροι, πηγαίναμε κάθε χρόνο διακοπές, μια παρέα τεσσάρων…

Κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας για να βαθύνει και να εξελιχθεί χρειάζεται χρόνο, επίμονη δουλειά και μεθοδολογία. Δυστυχώς στη χώρα μας σπάνια υλοποιείται η συγκεκριμένη αλυσίδα ενεργειών. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούμαστε σε έναν αέναο κύκλο ημιτελών πραγμάτων, χωρίς να καταφέρνουμε σχεδόν ποτέ να αποκομίσουμε τα οφέλη της αρχικής μας επένδυσης.

Ήμουν 22 χρονών, το καλοκαίρι του 1999, όταν η λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας βρήκε πρωταθλητές, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με την ομάδα του Ολυμπιακού.

Ανήκω σε μία μικρή κατηγορία ανθρώπων που ασχολήθηκαν επαγγελματικά με αυτό που αγάπησαν από παιδιά, το ποδόσφαιρο. Μια ενασχόληση, όπου ο ίδιος ο αθλητισμός σε εξοπλίζει με εξαιρετικές ανθρώπινες ποιότητες…