ΑΕΚ

Ανέκαθεν τον φώναζαν «μικρό». Επειδή, πάντοτε, έπαιζε μπάλα με μεγαλύτερους και, ακόμη και σε εκείνους που δεν τον γνώριζαν, έβγαζε μια σπάνια οικειότητα και συμπάθεια με το σεμνό και συνετό…

Πρέπει να απομυθοποιήσουμε κάποια πράγματα. Έπαιζα. Και, όταν παίζεις, καμιά φορά ξεφεύγεις. Ήμουν “καθαρός” αμυντικός, όμως, σε 15 χρόνια “επαγγελματικού” ποδοσφαίρου έχω πάρει τέσσερεις κόκκινες κάρτες. Οι περισσότερες άδικες. Κάποιες…

Vangelis Moras scrive dal profondo del cuore per il fratello spento, Dimitris. Il percorso comune, l’amore fraterno, l’avvento della disgrazia e l’ossimoro dell’ignoto.

Ο Βαγγέλης Μόρας γράφει για τον αδερφό του. Τον Παναγιώτη Μόρα. Γράφει όσα θα ήθελε να του πει. Για τις στιγμές που μοιράστηκαν. Και εκείνες που δεν κατάφεραν.

Αυτό που πάντοτε σκεφτόμουν είναι μία σκοτεινή αίθουσα και πολλά φώτα πάνω στην πίστα που αγωνίζομαι.
Εγώ, η αντίπαλός μου και το τελευταίο χτύπημα που μου δίνει το μετάλλιο!

Μια επέτειος, αυτή της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από ελληνική ομάδα, με κάνει να γυρίσω το ρολόι πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια πίσω. Αναφέρομαι στην ανάδειξη της μπασκετικής ΑΕΚ…

I wanted to show everybody where I am from. To put my hometown in the map. To do that, I had to make it part of my body first. I had this tattoo when I was 19. In a basement. It took 45 minutes to have it made once and for all in my body.

Melodies. Melodies are always on my mind. The sound of them, all the time. Salsa and bachata. Bachata and salsa. They never stop.

Το να παίζεις μπάσκετ στην Κούβα είναι πολύ δύσκολο. Δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά όταν παίζεις εκεί αυτό το άθλημα, το κάνεις με αληθινό πάθος. Δεν παίζεις για τα λεφτά ή κάτι άλλο. Παίζεις για την αγάπη σου.

Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…