Τον Μάιο του 2003, η «λάμψη» από τα «πυροτεχνήματα» για την -τρίτη και τελευταία- αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν από το ΝΒΑ, έναν μήνα νωρίτερα, δεν είχε ακόμη «σβήσει». Τα κομφετί δεν είχαν «κατακαθίσει».
Οι ταπεινοί Ουίζαρντς δεν είχαν σταθεί στο ύψος του (παλιού) «MJ» και είχαν μείνει εκτός πλέι οφς, με τον 40χρονο «Air» να παίζει το τελευταίο ματς της καριέρας του στις 16/4/2003 στη Φιλαδέλφεια, εναντίον των Σίξερς του Άλεν Άιβερσον, με αντίπαλο και τον Ευθύμη Ρεντζιά.
Σχεδόν παράλληλα με τον «τελευταίο χορό» του Τζόρνταν, ένας άλλος σταρ της Λίγκας είχε αποκαλύψει την επικείμενη «συνταξιοδότησή» του.
Μονάχα που ο 38χρονος Ντέιβιντ Ρόμπινσον δεν απαιτούσε «παρελάσεις». Δεν διεκδικούσε τα φώτα πάνω του. Οι «φανφάρες» δεν ήταν ποτέ στο στυλ του.
Το δικό του βλέμμα είχε «αγριέψει», σε αντίθεση με το εκτός παρκέ μόνιμο χαμόγελό του, για ένα πιο πολύτιμο «λάφυρο» από ένα εφήμερο «παράσημο» προβολής.
Η υστεροφημία του, πάντως, έμοιαζε ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη.
Οι Σπερς αγωνίζονταν στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας εναντίον των Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι και ο επονομαζόμενος «Ναύαρχος» ήθελε να αποχωρήσει με ένα δεύτερο «κόσμημα».
Μετά τον τίτλο του 1999, το Σαν Αντόνιο ονειρευόταν να ξεπροβοδίσει τον Ρόμπινσον με ένα ακόμη τρόπαιο και αυτή ήταν η μοναδική έγνοια του κόουτς Γκρεγκ Πόποβιτς.
Μέχρι που οι φλέβες του ως τις μέρες μας προπονητή των Τεξανών πετάχτηκαν (πάλι) στο πρόσωπό του και πολύ θα ήθελε να «κλωτσήσει» τις τυπικότητες και να αρπάξει έναν δημοσιογράφο από τον λαιμό…
Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ανάμεσα στους Γκρεγκ Πόποβιτς (αριστερά) και Τιμ Ντάνκαν.
«Τι διάολο ερώτηση είναι αυτή;», αποκρίθηκε ο «Pop» όταν άκουσε τον διάσημο ρεπόρτερ, Κρις Σέρινταν, να ρωτά τον Ρόμπινσον πώς του φαίνεται που η δική του αποχώρηση δεν είχε τον «θόρυβο» του Τζόρνταν.
Ο Πόποβιτς αισθάνθηκε περισσότερο προσβεβλημένος, παρά μπερδεμένος. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν να μην υπάρξουν περισπασμοί στα αποδυτήρια της ομάδας του.
Στο άκουσμα της πρότασης στην οποία βρέθηκαν μαζί τα ονόματα του σέντερ του και του παλαίμαχου ηγέτη των Μπουλς, πήρε το λόγο και ζήτησε εξαρχής όσα θα πει να μην θεωρηθούν ασέβεια προς τον δεύτερο…
«Δεν θα μιλήσω για μπάσκετμπολ. Θα αναφερθώ σε κλάση, σε χαρακτήρα», σχολίασε, μιλώντας χωρίς δισταγμό και καμία παύση για το πόσα πράγματα αποπνέει ο Ρόμπινσον, εντός κι εκτός παρκέ. Θύμισε ότι «ενώ οι εχθροί του Μάικλ ψιθύριζαν πίσω από το αυτί του ακόμη και στις μέρες της κυριαρχίας του, τον Ντέιβιντ δεν τον κατηγόρησε ποτέ κανένας».
Επισήμανε τον αλτρουισμό του παίκτη και ανθρώπου Ρόμπινσον και κατέληξε πως «κανένας άλλος αθλητής υψηλού επιπέδου στο ΝΒΑ δεν έγινε μέντορας του αντικαταστάτη του όπως έκανε ο “Ναύαρχος” με τον Τιμ Ντάνκαν, τα προηγούμενα έξι χρόνια!».
Την ίδια μέρα, ο τότε βοηθός του Πόποβιτς, Πι-Τζέι Καρλέσιμο,, αποκάλυψε στον Σέρινταν ότι οι παίκτες του Σαν Αντόνιο, αντί για αποχαιρετιστήριο δώρο, όπως είχαν αρχικά προγραμματίσει, πρόσφεραν στον Ρόμπινσον 100.000 δολάρια για το σχολείο για μη προνομιούχα παιδιά που είχε ιδρύσει στην πόλη!
Στην Ουάσινγκτον, έναν μήνα νωρίτερα, οι παίκτες των Ουίζαρντς είχαν αρνηθεί ομόφωνα να κάνουν οποιοδήποτε δώρο στον Τζόρνταν…
Το μόνο κοινό με τον MJ ήταν μάλλον η ταυτόχρονη εισαγωγή τους στο Hall Of Fame, το 2009.
Ο Ρόμπινσον (δεύτερος από δεξιά), με τους Στρίνγκερ, Στόκτον και Τζόρνταν, στα προεόρτια της εισόδου τους στο Hall Of Fame, το 2009.
Ο Πόποβιτς δεν χρειάστηκε να… κολυμπήσει χιλιόμετρα, όπως έκανε το 1997 για να πείσει τον άλλοτε κολυμβητή στις Παρθένες Νήσους, Τιμ Ντάνκαν, να παίξει για τους Σπερς ως Νο1 του ντραφτ της ίδιας χρονιάς.
Τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον (σχεδόν) τον βρήκε στο Σαν Αντόνιο όταν το 1988 χρίστηκε ασίσταντ του Λάρι Μπράουν.
Οι Σπερς είχαν επιλέξει μεν τον Αμερικανό σέντερ στο Νο1 του ντραφτ του 1987, όμως χρειάστηκε να τον περιμένουν για δύο χρόνια, ώστε να ολοκληρώσει τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό.
Ρισκάροντας, μάλιστα, αφού παρότι του είχαν προκαταβάλει ποσό ενός εκατομμυρίου δολαρίων (πολύ περισσότερα από τα 1.260 μηνιαίως που κέρδιζε ο νεαρός στο Ναυτικό), ο Ρόμπινσον είχε δικαίωμα να δηλώσει εκ νέου συμμετοχή στο ντραφτ του 1989…
Ο σεμνός και πανύψηλος πιτσιρικάς, που γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1965 στο Κι Ουέστ της Φλόριντα, ο οποίος μεγάλωσε γυρνώντας από βάση σε βάση, καθώς ο πατέρας του, όπως και ο παππούς του, υπηρέτησαν στο Πολεμικό Ναυτικό, δεν άλλαξε γνώμη.
Είχε διαισθανθεί από τότε ότι το πεπρωμένο του ήταν σε ένα γήπεδο κοντά στο Φρούριο του Άλαμο και στη φανέλα με το σπιρούνι και το Νο50.
Έχοντας, παράλληλα, μία αστείρευτη επιθυμία να απαρνηθεί το παρωνύμιο «Admiral» (=«Ναύαρχος») και αν και για χρόνια υπήρξε ηγέτης της ομάδας του, να δεχθεί «στέρηση βαθμού» το 1997 για χάρη του Ντάνκαν.
Τα «παράσημα» δεν τον καθόρισαν. Τον έκαναν καλύτερο και δεν τον υποχρέωσαν ποτέ να τα θεωρήσει «κτήμα» του ή ταυτόσημα του χαρακτήρα του.
Σε ένα κείμενό του στην ιστοσελίδα The Players Tribune, το 2016, με τίτλο «Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου», ο Ρόμπινσον αναφέρθηκε στην εμπειρία του Πολεμικού Ναυτικού.
Τονίζει πώς και πόσο «σφυρηλατήθηκε» ο χαρακτήρας του από τις δοκιμασίες. Πώς απόρησε «σε τι έμπλεξα τον εαυτό μου; Γιατί το κάνω αυτό;», όταν υποβλήθηκε στα πρώτα τεστ κολύμβησης.
Η απάντηση ήταν προφανής. Επιθυμούσε να ακολουθήσει την πορεία πατέρα και παππού, για να επιχειρήσει όπως και ο πρόγονοί του να φτιάξουν μία καλύτερη ζωή για την οικογένειά τους.
Θυμήθηκε τα γλωσσικά κουίζ που του έβαζε ο απαιτητικός μπαμπάς του, με περίεργες και δύσκολες λέξεις, «για να σε προετοιμάσει για τον αληθινό κόσμο και να σου δείξει πώς να πετύχεις και μετά το μπάσκετμπολ».
Θυμήθηκε τα μαθήματα πιάνου από τον πατέρα του.
Ακόμη και το ένα εκατομμύριο μπόνους που έλαβε, ο Ρόμπινσον δεν το χρησιμοποίησε σε υλικά αγαθά. «Τι να την κάνεις την Ferrari, να την οδηγείς στη ναυτική βάση;», αναρωτήθηκε στο κείμενό του και θέλησε άμεσα να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.
Τα εκατομμύρια που κέρδισε τα χρησιμοποίησε για ίδρυση εταιριών που επένδυσαν στις κοινότητες όπου ζούσε, στις κοινότητες των Αφροαμερικανών.
Γράφοντας επίσης στο The Players Tribune, στον επίλογό του, πως «όταν λάβεις το μπόνους, μην σκεφτείς τι θα έκανες με ένα εκατομμύριο. Αντίθετα, σκέψου πόσα και τι θα έκανε ο παππούς σου και για τους άλλους, με μόνο 100 δολάρια».
Σταματώντας τον Τζέισον Κόλινς των Νετς, στους Τελικούς του ΝΒΑ, τον Ιούνιο του 2003 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ήταν, θαρρεί κανείς, σαν να ευθυγραμμίστηκαν οι μπασκετικοί πλανήτες, ώστε ο Ρόμπινσον, ο Πόποβιτς και στην πορεία ο Ντάνκαν να βρεθούν στο ίδιο σημείο.
Να συνθέσουν μία ΟΜΑΔΑ, αλλά στην πραγματικότητα, βάσει της φιλοσοφίας τους και εκτός γηπέδου, να δημιουργήσουν μία κάτι παραπάνω από ομάδα.
Μία ιδανική κατάσταση στην οποία ταίριαξαν απόλυτα και αρμονικά και οι Τόνι Πάρκερ και Μανού Τζινόμπίλι, βοηθώντας τους Σπερς (μετά τους δύο πρώτους τίτλους των Ντάνκαν-Ρόμπινσον), να κατακτήσουν το δαχτυλίδι του πρωταθλητή το 2005, το 2007 και το 2014.
Σε εκείνο το περιστατικό με τον δημοσιογράφο, Κρις Σέρινταν, τον Μάιο του 2003, ο κόουτς Πόποβιτς είχε συμπληρώσει ότι «θα μου λείψει περισσότερο το πόσο ευγενικός άνθρωπος είναι ο Ντέιβιντ.
»Θα μου λείψει η παρουσία του, η καλόκαρδη διάθεση που φέρνει μαζί του στο δωμάτιο. Θα μου λείψει διότι το ποιος είναι ήταν μία “δήλωση” για το ποια είναι η ομάδα μας. Έθεσε στάνταρ τα οποία όλοι θέλουμε να φτάσουμε, όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουμε…».
Ο Πόποβιτς είχε προβλέψει από τότε πως «έχει πολύ μυαλό για να συνεχίσει να ασχολείται με το μπάσκετμπολ. Έχει ποιότητα, ενδιαφέροντα, ευαισθησίες και επιρροή που έχει αξία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους από εμάς. Είναι αφοσιωμένος στην πραγματική ζωή για να κάνει κάτι τόσο ανόητο όσο το μπάσκετμπολ για το υπόλοιπο της ζωής του».
Ο Ρόμπινσον ακολούθησε τα πιστεύω του και τις «οδηγίες» του αγαπημένου του «Pop».
Η εικόνα ήταν εξαρχής εντυπωσιακή. Αυθόρμητο και γεμάτο καλοσύνη χαμόγελο, σμιλευμένα μούσκουλα, κορμοστασιά 216 εκατοστών.
Μονάχα που ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον δεν αισθανόταν «γεμάτος». Δεν το ένιωσε εξαρχής, όταν από το ρεκόρ 21-61 της σεζόν 1988-89 δίχως εκείνον, το Σαν Αντόνιο «εκτοξεύθηκε» στο 56-26 του 1990 και τον αποκλεισμό στον δεύτερο γύρο των πλέι οφς από τους μετέπειτα φιναλίστ Μπλέιζερς.
«Είχα επιτυχία στο παρκέ, όμως δεν περνούσα καλά», εκμυστηρεύτηκε σε μία συνέντευξη το 2017. «Αισθανόμουν πως είμαι στο έλεος των οπαδών…
»Το μπάσκετμπολ έγινε όλη η ταυτότητά μου. Όταν εισέλθεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αρχίζεις να γίνεσαι εσύ ο ίδιος αυτό το περιβάλλον».
Μία συζήτηση με τον Γκρεγκ Μπολ, πάστορα στο Όστιν του Τέξας, αποτέλεσε την πνευματική «αφύπνιση» του σέντερ των Σπερς. Η κουβέντα τού έδειξε πως συμπεριφερόταν ως «κακομαθημένο παιδί», όπως εξήγησε ο ίδιος.
Ο Μπολ τόνισε ότι ο Ντέιβιντ είχε ως θεόσταλτη ευλογία το ταλέντο του, όμως δεν ένιωθε ευγνώμων. Το 1991 ο Ρόμπινσον ασπάστηκε τον χριστιανισμό και βαφτίστηκε, πείθοντας και πολλά μέλη της οικογένειάς του να κάνουν τα επόμενα χρόνια το ίδιο.
Τα 114 εκατομμύρια που κέρδισε στην καριέρα του δεν θα ήταν για ξόδεμα ή κληρονομιά στη φαμίλια του. Το ξεκαθάρισε, άλλωστε, στα παιδιά του: «Θα πληρώσω το κολέγιο, όμως μετά είστε εσείς υπεύθυνοι για τη ζωή σας», είπε στους δύο γιους και την κόρη του.
Ο Ρόμπινσον αποφάσισε να διαθέσει ένα σεβαστό ποσό για έναν σπουδαίο σκοπό…
Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον με αντίπαλο τον Ευθύμη Ρεντζιά, στον αγώνα της Εθνικής Η.Π.Α. με την Ελλάδα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, το 1996 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Το 2001 ο σέντερ των Σπερς ίδρυσε την ακαδημία Κάρβερ, η οποία έλαβε το όνομά της από τον πρωτοπόρο καθηγητή γεωπονίας, Τζορτζ Ουάσινγκτον Κάρβερ.
Με τον επιχειρηματικό συνεργάτη του, Ντάνιελ Μπάσιτσις -με τον οποίο δωρίζουν κάθε χρόνο το 10% των κερδών τους σε φιλανθρωπικές δράσεις-, είχαν αρχικά ιδρύσει την εταιρία Admiral Capital Group.
Σκοπός τους ήταν να συνδυάσουν τις γνώσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη με τον αντίκτυπο στην κοινότητα και τη δημιουργία ευκαιριών για τους νέους.
Ο Ρόμπινσον διέθεσε εννέα εκατομμύρια από την προσωπική περιουσία του για την κατασκευή είκοσι σχολείων, τα οποία μετά τη συνεργασία με την IDEA έγιναν περισσότερα από 100!
Εξηγώντας στην ιστοσελίδα του Sports Illustrated τη «γέννηση» και την υλοποίηση της ιδέας, ο παλαίμαχος σέντερ επισήμανε πως «το να παίζω μπάσκετμπολ ήταν διασκεδαστικό. Όμως, αν δεν το χρησιμοποιούσα ως πλατφόρμα για κάτι μεγαλύτερο, θα είχα σπαταλήσει μία απίστευτη ευκαιρία.
»Στόχος μας ήταν η δημιουργία ευκαιριών για να αλλάξουμε τις ζωές παιδιών από μη προνομιούχες περιοχές ή οικογένειες. Γιατί μπορεί εγώ να μεγάλωσα με παροχές, όμως οι γονείς μου είχαν περάσει δύσκολα χρόνια… Μεγάλωσαν σε πόλεις με φυλετικές διακρίσεις, όπως το Λιτλ Ροκ του Άρκανσο όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου και η Κολούμπια της Νότιας Καρολίνας όπου γεννήθηκε η μητέρα μου.
»Εκείνοι δεν είχαν ευκαιρίες εκπαίδευσης και μου ξεκαθάρισαν πως εγώ θα πάω στο πανεπιστήμιο. Αυτό θέλω για να νέα παιδιά στην ακαδημία Κάρβερ», η οποία αρχικά λειτούργησε ως χριστιανικό ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, όμως εξελίχθηκε σε πρότυπα σχολεία δίχως δίδακτρα.
Τα «γαλόνια» δεν μέτρησαν ποτέ για τον «Ναύαρχο». Δεν στάθηκε σε όσα πέτυχε, δεν περιορίστηκε στο όνομά του για να ανοίξουν πόρτες στο πέρασμά του.
Το 2011 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στη Διοίκηση, με ειδίκευση στην οργάνωση επιχειρήσεων, στο πανεπιστήμιο Ινκαρνέιτ Ουόρντ, ώστε να έχει γνώση για τη λειτουργία των εταιριών και να μην προσφέρει απλώς το κεφάλαιο στις επενδύσεις του.
Η ακαδημία Κάρβερ, η οποία είναι κατά τον ίδιο «το σπουδαιότερο επίτευγμά μου», αριθμεί πλέον περισσότερους από 1.100 μαθητές.
Από τη μέρα που ιδρύθηκε, πολλοί από αυτούς όχι μόνο πέτυχαν να αποφοιτήσουν, αλλά είναι στις μέρες μας πετυχημένοι επιστήμονες ή ακαδημαϊκοί στις Η.Π.Α..
«Μαζί τους μαθαίνω καθημερινά κι εγώ», διαπιστώνει ο Ρόμπινσον.
«Υπάρχει πάντα κάτι νέο να μάθεις. Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι πολλοί παίκτες του ΝΒΑ μπαίνουν στη Λίγκα και δεν γνωρίζουν να συμπληρώσουν ούτε μία επιταγή… Πώς να τους ζητήσεις, μετά το τέλος της καριέρας τους, να “τρέξουν” μία εταιρία;».
Η ακαδημία Κάρβερ έδωσε εφόδια σε παιδιά αρχικά στο Τέξας, τα οποία δεν θα έβρισκαν ανάλογες ευκαιρίες στη δημόσια εκπαίδευση.
«Στα σχολεία μας υπάρχουν μαθητές οι οποίοι ζουν σε καταφύγια αστέγων. Αυτοί οι νέοι έχουν όνειρα και είμαστε υποχρεωμένοι να τους βοηθήσουμε να τα πετύχουν», εξηγεί ο παλαίμαχος σταρ.
Προσθέτοντας ότι «ανοίγεις την τηλεόραση και αντικρίζεις σταρ της χιπ-χοπ σκηνής, ηθοποιούς και αθλητές. Πουθενά δεν προβάλλονται εκείνοι που κάθε μέρα πετυχαίνουν σε άλλους τομείς…
»Σκοπός μας είναι να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι μπορούν να ενθουσιαστούν και με την ιδέα ότι δεν θα γίνουν Jay-Z ή ΛεΜπρον Τζέιμς, αλλά να αγαπήσουν και μία άλλη ζωή».
Όπως και η δική του, «γεμάτη» ζωή, μετά την πετυχημένη καριέρα του.
Με μαθητές της ακαδημίας Κάρβερ / Photo by: admiralcapitalgroup.com.
Λίγο πριν από το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του στο ΝΒΑ, στις 4 Νοεμβρίου 1989, ήταν τόσο ήρεμος που είχε «χαθεί» μέσα σε μία σονάτα του Μπετόβεν.
Από τότε οι συμπαίκτες του διαπίστωσαν πως είναι διαφορετικός. Στο παρκέ έμοιαζε με έναν τυπικό φιλόδοξο αστέρα.
Καταγράφοντας μ.ό. 24,3π. και 12ριμπ., αναδείχθηκε κορυφαίος πρωτοεμφανιζόμενος της σεζόν, με τους Σπερς να πετυχαίνουν το μεγαλύτερο comeback με +35 νίκες από την περασμένη χρονιά!
Ρεκόρ που κατέρριψαν οι ίδιοι το 1997-98, με ρούκι τον Ντάνκαν, και πλέον κατέχουν οι Σέλτικς του 2007-08.
Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ωστόσο, δεν κατόρθωσε (μόνος του) να συνδυάσει τους ατομικούς τίτλους με ένα δαχτυλίδι.
Το 1992 αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης με την Dream Team στη Βαρκελώνη, ενώ φόρεσε το χρυσό και το 1996 στην Ατλάντα και είχε και ένα χάλκινο από το 1988, στη Σεούλ.
Το 1994 ήταν πρώτος σκόρερ του της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ, σκοράροντας 71π.(!) στο τελευταίο ματς εναντίον των Κλίπερς και με μ.ό. 29,8π. ξεπέρασε κατά 0,3π. τον Σακίλ Ο’Νιλ.
Το 1995 απέκτησε μπασκετική «αθανασία», ως ο νέος MVP της σεζόν, αλλά στους Τελικούς δεν έφτασε ως τότε, «πέφτοντας» πάνω στους Ρόκετς του Χακίμ Ολάζουον ή τους Τζαζ των Μαλόουν-Στόκτον…
Ένας διπλός τραυματισμός αποδείχθηκε… «ευλογία» για τον ίδιο, το 1997.
Ο Ρόμπινσον έφευγε συνήθως ηττημένος από τις αναμετρήσεις του με τον Χακίμ Ολάζουον (δεξιά) και τους Χιούστον Ρόκετς / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Το 1996-97, με μ.ό. 17,7π., έπεσε για πρώτη φορά κάτω από τους 23π. ανά ματς, παίζοντας μόλις σε έξι αγώνες.
Στην προετοιμασία τραυματίστηκε στη μέση και όταν επέστρεψε τον Δεκέμβριο, έσπασε το πόδι του στον έκτο αγώνα του…
Οι Σπερς ολοκλήρωσαν τη σεζόν με ρεκόρ 20-62, που όμως ήταν… ό,τι καλύτερο τους είχε συμβεί.
Χάρη σε αυτό κέρδισαν στη λοταρία το Νο1 του ντραφτ και επέλεξαν τον Ντάνκαν, ο οποίος τους οδήγησε σε ρεκόρ 56-26 ως πρωτοεμφανιζόμενος!
Παίζοντας στο πλάι του νεαρού, ο Ρόμπινσον ήταν αποδοτικός (μ.ό. 21,6π. σε 31΄) και στη συνέχεια άρχισε να κάνει πίσω στην επίθεση.
Το 1999 το Σαν Αντόνιο κατέκτησε τον παρθενικό τίτλο του κόντρα στους Νικς, στη «σεζόν του αστερίσκου», όπως λέει ο Φιλ Τζάκσον, λόγω των μόλις 50 αγώνων ρέγκιουλαρ σίζον, ως αποτέλεσμα του προσωρινού λοκ-άουτ.
Στην τελευταία σεζόν του, ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον μέτρησε μόλις 8,5π. μ.ό., στη χειρότερη επίδοση της πορείας του στο ΝΒΑ, όμως είχε ήδη παραδώσει τα ηνία στον Ντάνκαν και κατάφερε να αποχωρήσει με το δεύτερο δαχτυλίδι πρωταθλητή, νικώντας τους Νετς σε έξι ματς.
Ακόμη και στο φινάλε της ένδοξης πορείας του, οι συνήθειες δεν άλλαξαν.
Στον ταξιδιωτικό σάκο του θα έβρισκε κάποιος ένα CD με κλασική μουσική, μισή ντουζίνα βιβλία και κάποιο ημιτελές παζλ.
Η «κληρονομιά» του Ντέιβιντ Ρόμπινσον δεν «χτίζεται» πάνω σε δαχτυλίδια πρωταθλητή, τρόπαια ή ατομικά βραβεία. Δεν χτίζεται καν πάνω στα τούβλα των σχολείων που κατασκεύασε.
Αυτό που άφησε πίσω το 2003 έγινε κάτι μεγαλύτερο από το μπάσκετμπολ, τους καλογυμνασμένους μύες του και το «αστραφτερό» χαμόγελό του.
Όσα πρεσβεύει και πιστεύει περικλείονται γύρω από μία πορτοκαλί μπάλα, από μαυροπίνακες και κιμωλίες και από μπόλικη έμπνευση. Από μαθήματα του παρελθόντος που του δίδαξαν και του καθόρισαν την προσωπική πορεία του.
Εκείνο το 15χρονο αγόρι που είχε ύψος 1,75μ. και ψήλωσε απότομα (όπως ο άλλοτε συμπαίκτης του, Ντένις Ρόντμαν), «βάζοντας» 23 πόντους μπόι στην τελευταία τάξη του γυμνασίου και άλλους 15 στις δύο πρώτες χρονιές στο Ναυτικό, δεν «ψήλωσε» ποτέ. Δεν έγινε αλαζόνας.
Έμαθε να αποδίδει εύσημα, να αναγνωρίζει, να μην βάζει την προσωπική (μπασκετική) ταμπέλα του πάνω απ’ όλα. Η διαρκής απορία «γιατί το κάνω αυτό;» δεν ήταν ποτέ για τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον ερώτηση ανασφάλειας ή φυγόπονης σκέψης.
Ήταν μία υπενθύμιση για να γίνεται καλύτερος, να ψάχνει συνεχώς νέους τρόπους συνεισφοράς.
Χωρίς να προτάσσει το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του, δίχως να «επιβάλει» το όνομα και τα επιτεύγματά του.
Ο «Ναύαρχος» δεν χρειαζόταν να δίνει διαταγές. Συχνά, απλώς του άρεσε να τις ακολουθεί. Καθώς, άλλωστε, ήταν χαρισματικός και μπορούσε να επιβληθεί χωρίς να φωνάζει.
Photo by: news4sanantonio.com.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Τιμ Ντάνκαν: Ο «εκτελεστής» της… φανφάρας!