ΜΠΑΣΚΕΤ

Αν, για την Εθνική ομάδα των Ανδρών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο τοτέμ, ο άνθρωπος-σύμβολο της «επίσημης αγαπημένης», στην πορεία των χρόνων, τότε η Μάλτση είναι η πλέον μητρική φιγούρα της Εθνικής των Γυναικών. Η παίκτρια που χωρίς αυτήν θα έλεγε κανείς ότι οι υπόλοιπες είναι μπασκετικά ορφανές.

Προσοχή στη λεπτομέρεια. Ο Τζέιμς Γκιστ ήταν εκεί σε μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα του Μανού Τζινόμπιλι. Ποιος ξέρει, ίσως σε λίγα χρόνια ο Αμερικανός σέντερ του Παναθηναϊκού μπορεί να καυχιέται πως ήταν εκεί, όταν ο Μανού έγινε για πρώτη φορά προπονητής. Το επόμενο (λογικό) βήμα στην καριέρα του, αν εκείνος το θελήσει.

Δεν είναι οι μόνοι. Είναι μερικοί από τους πλέον δραστήριους, διεθνώς. Αθλητές υψηλού επιπέδου που αντιλαμβάνονται και επωμίζονται το ρόλο τους, ως κοινωνικά πρότυπα. Πώς; Όχι, απλώς, δίνοντας χρήματα, εν είδει φιλανθρωπίας…

Ουκ ολίγα ερασιτεχνικά σωματεία έχουν αναρτήσει τις υποχρεώσεις των μελών τους “για τη σωστή, εύρυθμη και επαγγελματική λειτουργία” του οργανισμού. Όσο και αν ψάξεις, δεν θα βρεις τι εμπεριέχεται στις σελίδες που υπογράφουν επαγγελματίες παίκτες. Αλλά για αυτό είμαστε εμείς εδώ.

Στο μυαλό του, τίποτα δεν έχει συμβεί δίχως λόγο. Ο ίδιος αισθάνεται σαν μάρτυρας. Η δική του κακουχία θα αποτελέσει τη σωτηρία των άλλων. Η διαμάχη του με τον παντοδύναμο Ερντογάν έχει ξεφύγει από την λεπτή γραμμή της λογικής. Ο Καντέρ δεν έχει διστάσει να τον χαρακτηρίσει σύγχρονο Χίτλερ. Και δεν κιότεψε να τα βάλει μαζί του.

Όταν μια ομάδα κορυφής επιλέγει να έχει στις τάξεις της έναν πολύ «ιδιαίτερο» -προβληματικό, για τους περισσότερους- χαρακτήρα δύο τινά αποκαλύπονται…

Στην περίπτωση του Αντουάν Γκρεζμάν, το δημοσιογραφικό κλισέ περί μεταγραφικού «σίριαλ» ταίριαζε απόλυτα. Το «μένω-φεύγω» του διεθνούς Γάλλου επιθετικού έγινε τελικά… ντοκιμαντέρ. Προβλήθηκε ανήμερα της έναρξης του Μουντιάλ με την…

Οι Στιβ Μιλς και Σκοτ Πέρι ανέλαβαν αντίστοιχα τα ηνία μετά το αποτυχημένο πέρασμα του Φιλ Τζάκσον από το «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν». Και εκτός από τα κοινά σημεία τους, ως παλαίμαχοι παίκτες κολεγιακού μπάσκετμπολ και γιοι πρωτοπόρων πατεράδων, ηγούνται ενός τμήματος με αρκετούς Αφρο-Αμερικανούς σε σημαντικές θέσεις στη διοίκηση.

Ο Γιάννης ασχολείται με την προπονητική, από το 1988. Νωρίτερα έπαιζε μπάσκετ, αλλά σύντομα αντιλήφθηκε πως δεν ήταν αυτή η κλίση του. Τον ενδιέφερε περισσότερο το εκπαιδευτικό κομμάτι. Σε αυτά…

Ομολογώ, ότι ποτέ δεν ήμουν φαν του ΛεΜπρόν. Όχι, δεν ήμουν hater (πολύ της μόδας, ο όρος τελευταία)… Απλά, πότε δεν πίστευα στα μπράτσα, στην εξωπραγματική δύναμη και τον υπέρμετρο εγωισμό, σε ένα ντελικάτο, ευφυές και κυρίως ομαδικό παιχνίδι όπως το μπάσκετ.