ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στον χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι, όταν κοντραριζόμασταν για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα, πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιον ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον Αντώνη είναι απ’ όταν ήταν 16 χρόνων, σε τίτλο που ανέφερε “ο πλέι μέικερ του 2000”. Μη γελάς. Έτσι συστήθηκε στο πανελλήνιο, από…

Υπάρχουν φορές που πραγματικά το ανθρώπινο μεγαλείο και η θέληση για ζωή ξεπερνούν κατά πολύ ακόμα και την πιο αχαλίνωτη φαντασία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήθελα να αναφερθώ σήμερα…

For all you stat-freaks out there, let me remind you that in Bologna I scored 63. I had 24 made out of 28 shots and 15 out of 18 foul shots. That efficiency was my main concern. All I cared was to win and have a high shooting percentage. I didn’t care if I score 10 or 30. I wanted to do it with the less possible shots.

«Μην πασάρεις. Μην πασάρεις. Συνέχισε να σουτάρεις τη γ….. μπάλα!». Τα λόγια του Ζέλικο είναι ακόμη μέσα στο κεφάλι μου. Είναι σαν να τον έχω πάλι δίπλα μου στα αποδυτήρια…

Melodies. Melodies are always on my mind. The sound of them, all the time. Salsa and bachata. Bachata and salsa. They never stop.

Το να παίζεις μπάσκετ στην Κούβα είναι πολύ δύσκολο. Δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά όταν παίζεις εκεί αυτό το άθλημα, το κάνεις με αληθινό πάθος. Δεν παίζεις για τα λεφτά ή κάτι άλλο. Παίζεις για την αγάπη σου.

Τον πρώτο μισθό που τσέπωσα ποτέ τον έδωσα πίσω στον εργοδότη, πριν συμπληρωθεί μήνας από την εκταμίευσή του. Ευγνώμων. Είπα και ευχαριστώ. Διότι, δίχως αυτό το μηνιάτικο, δεν θα μπορούσα…

Έχουν περάσει σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε που αποσύρθηκα από την ενεργό δράση στο άθλημα το οποίο ερωτεύτηκα. Τότε, λοιπόν, θα μπορούσες να πεις ότι -όντως- η ζωή ήταν ένας αγώνας ή μάλλον -για να ακριβολογώ- η ζωή ήταν για έναν, δύο, πέντε αγώνες.

«Εξαιρετικό Παιχνίδι. Μπράβο. Από σήμερα θα είμαι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου», είπα σε έναν 12χρονο που μόλις είχε κερδίσει τον Τελικό στην κατηγορία U14, σε ένα Ε1 τουρνουά πριν οκτώ…