Δύο παίκτες όλοι κι όλοι σε ένα ολόκληρο γήπεδο. Να παίζουν όχι μονό αλλά διπλό. Ο ένας ο Φερνάντο Μαρτίν. Ο άλλος εσύ. Ο παίκτης που χειρίζεσαι με το τζόιστικ.
Δεν υπάρχει σημερινός 50άρης που να είχε «Αmstrad» προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και να μην έπαιζε το μπασκετάκι που έκανε θραύση στην “πρωτόγονη” εποχή των υπολογιστών. «Fernando Martin Basket Master».
Όσο πιο απλό, απλοϊκό στο παίξιμο γινόταν. Πρωτόλειο. Μα συνάμα ενδεικτικό του στάτους του Ισπανού μπασκετμπολίστα, ο οποίος είχε δώσει το όνομά του στον τύπο με το μεγάλο σαγόνι και τα “ξερά” καρφώματα με το ένα χέρι στις (συνήθως) πράσινες οθόνες.
Πιονιέρος, για τους Ισπανούς και γενικότερα Ευρωπαίους που πάνε πλέον σωρηδόν στο ΝΒΑ. Μοντέρνος στην εποχή του ψηλός, ήδη σούπερ επιτυχημένος στη Ρεάλ, όταν πέρασε τον Ατλαντικό το 1986 –και ηγετική φυσιογνωμία στην πρώτη άνθιση του ισπανικού μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο, με τους Τελικούς σε Ευρωμπάσκετ και Ολυμπιακούς Αγώνες.
Γύρισε γρήγορα. Για να παίζει περισσότερο, για να είναι κοντά στους φίλους του, για να εκδράμει με την πρώτη ευκαιρία στο αγαπημένο του μέρος. Την Πεντρίθα, με τους τεράστιους ογκόλιθους και το σπάνιο γεωλογικά τοπίο, λίγο έξω από τη Μαδρίτη, για πεζοπορία και αναρρίχηση.
Και πέθανε γρήγορα. Σε τροχαίο δυστύχημα στις 3 Δεκεμβρίου 1989. Στα 27 του. Ένας Ντράζεν πριν τον Ντράζεν. Στο Πόρτλαντ άλλωστε αμφότεροι πήγαν -και δεν έπαιζαν- στο ΝΒΑ, σε Τελικούς και ημιτελικούς ευρωπαϊκών Κυπέλλων ήταν κάθε χρόνο αντίπαλοι, προτού γίνουν συμπαίκτες στη «Βασίλισσα».
Ο Φερνάντο Μαρτίν με τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας.
Κολυμβητής σε βαθιά νερά
Ένας εκ των τεσσάρων γιων του επιχειρηματία Ρικάρντο και της Καρμέλα, ο Φερνάντο Μαρτίν Εσπίνα γεννιέται στη Μαδρίτη στις 25 Μαρτίου 1962. Καταπιάνεται με ό,τι άθλημα… προλαβαίνει. Φύσει ανταγωνιστικός, θέλει να είναι ο καλύτερος παντού. Και είναι.
Για τις επιδόσεις του στο πινγκ πονγκ και το τζούντο δεν υπάρχουν μαρτυρίες. Στην κολύμβηση όμως είναι Πρωταθλητής στην ευρύτερη περιοχή της Καστίλλης σε παιδικό και προεφηβικό επίπεδο. Είναι καλός και στο χάντμπολ, τον θέλει η Ατλέτικο Μαδρίτης.
Του μέλλει να γίνει σημείο αναφοράς της μπασκετικής Ρεάλ –και ο μοναδικός παίκτης της έως σήμερα του οποίου έχει αποσυρθεί το νούμερο!
Για να γίνει “το 10 το καλό” των πορτοκαλί «Blancos» (sic), πρέπει πρώτα να ακολουθήσει τη συμβουλή του οικογενειακού γιατρού. Ο μικρός ταλαιπωρείται από ρευματισμούς στις αρθρώσεις, όπως και ο μικρότερος αδερφός του. Ο Αντόνιο, ο οποίος θα γίνει κι εκείνος μεγάλος και τρανός μέσω της Ρεάλ.
«Βρες για τα πιτσιρίκια σου ένα άθλημα, κατά προτίμηση ομαδικό, και βάλ’ τα να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο», ορμηνεύει τη σενιόρα Καρμέλα. Ο Φερνάντο έχει βρει πολλά αθλήματα βέβαια. Τον… βρίσκει το μπάσκετ, όταν στα 15 του τον βάζει στην σχετική ομάδα του σχολείου Σαν Χοσέ ντελ Πάρκε ο Μαριάνο Μπαρτίβας. Παλιός παίκτης της Εστουδιάντες.
Η εξέλιξη μετεωρική. Προτού ενηλικιωθεί, ο ψηλός με τις τεράστιες πλάτες και την απαράμιλλη δύναμη έχει ενταχθεί και ντεμπουτάρει κι ο ίδιος στην Εστουδιάντες αλλά και κληθεί στην Εθνική Παίδων από τον Αλεχάντρο Γκαρθία Ρενέσες (πίσω από κάθε Ισπανό αστέρα υπάρχει πάντα ο Αΐτο…).
Ο Φερνάντο Μαρτίν με τη φανέλα της Εστουδιάντες.
Στο Ευρωμπάσκετ U16 που διεξάγεται το 1979 στη… Συρία, ο Μαρτίν βάζει 29 πόντους στον νικηφόρο μικρό Τελικό με τη Γερμανία, αφότου η «Rojita» έχει διαλύσει 95-70 την Ελλάδα του Ζαχαρία Κατσούλη και του Γιώργου Δοξάκη. Το επόμενο καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό του Τσέλιε έχει μέσο όρο 26.4 πόντων, οι Ισπανοί έχουν βρει νέο σημείο αναφοράς στη ρακέτα.
Φτάνει τα 206 εκατοστά, είναι ένας σέντερ που σουτάρει με εξαιρετικά ποσοστά από μέση απόσταση και πρωτίστως δεν κόβεται, όταν πάρει την μπάλα στο ποστ. Παίζει και στο “4”, επιδιώκει την επαφή, κυνηγάει κάθε φάση και σκοράρει με φόλοου, όταν δεν παίρνει απλώς το επιθετικό ριμπάουντ.
Βασικός στους δεύτερους της ACB “φοιτητές”, μεταγράφεται το 1981 έναντι 12 εκατ. πεσετών στη Ρεάλ. Το κασέ του διπλασιάζεται μέσα σε λίγες εβδομάδες, ώστε να ακυρωθεί η προφορική συμφωνία με την Μπανταλόνα του “σερίφη” Μανέλ Κομάς.
Ντεμπουτάρει στο Παγκόσμιο Συλλόγων της FIBA, δίχως να έχει προπονηθεί με τη νέα του ομάδα. Ο Λόλο Σάινθ, μια (σύντομη…) ζωή προπονητής του στη «Βασίλισσα», τον αφήνει 40 λεπτά μέσα με τους Πρωταθλητές Αυστραλίας, Σάουθ Μέλμπουρν Σέιντς. Και βάζει 50 πόντους!
Μέχρι το τόλμημα της μετακόμισης στις ΗΠΑ, κατακτά τέσσερα Πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, το Κυπελλούχων του 1984. Στον Παναθηναϊκό βάζει 40 πόντους στην ισπανική πρωτεύουσα και στον «Τάφο του Ινδού» μόνο… 31. Μένει για ώρα στον πάγκο λόγω φάουλ και το «Τριφύλλι» (στο πλαίσιο του ομίλου της α’ φάσης) επικρατεί πρώτη φορά του φημισμένου ισπανικού συλλόγου.
Ο Φερνάντο Μαρτίν με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Αδικημένος στο Πόρτλαντ και το Φάληρο
Μαζί του μεγαλώνει και η Εθνική Ανδρών της Ισπανίας. Μόλις τρίτο μετάλλιο στην ιστορία της αυτό του Ευρωμπάσκετ 1983. Στον Τελικό με τη γηπεδούχο Γαλλία στη Ναντ, ο Μαρτίν σημειώνει 17 πόντους.
Έχοντας ρίξει 20άρα στην Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό του 1981, μας ξαναπετυχαίνει στο Προολυμπιακό του ’84. Επί γαλλικού εδάφους εκ νέου, στο Λε Μαν, είναι απλώς στον μέσο όρο του με την 24άρα στην οριακή τώρα νίκη της «Roja» (90-89). Δέχεται 20 πόντους από τον Παναγιώτη Φασούλα, γλυτώνει στο τσακ.
Στους Αγώνες του Λος Άντζελες πάνε οι Ίβηρες. Και… ξαναπάνε στον Τελικό. Πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο. Αργυρό, μια και η μοναδική ομάδα που τους νικά (δις) είναι οι ΗΠΑ του Σαμ Πέρκινς, του Πάτρικ Γιούιν, του Μάικλ Τζόρνταν! Βάζει 14 πόντους στον αγώνα για το Χρυσό μετάλλιο, μπαίνει στο μάτι των Αμερικανών.
Το επόμενο καλοκαίρι επιλέγεται στο Νο.38 του ντραφτ, ακριβώς μετά τον τρελο-Κάρι Σκάρι του Ολυμπιακού. Οι Τρέιλ Μπλέιζερς τον αφήνουν έναν χρόνο στην Ισπανία. Πάλι καλά, γιατί τον Άρβιντας Σαμπόνις, πικ τους το 1986, τον αφήνουν σχεδόν δεκαετία εκεί…
Το καλοκαίρι του ’86 επιλέγουν και τον Φασούλα και τον Πέτροβιτς και τον Γουόλτερ Μπέρι! Μόνο με τον «Truth», για μερικές εβδομάδες προτού εκείνος αρχίσει τις παραξενιές και την κάνει, συμπίπτει ο Μαρτίν. Καταγράφει μόλις 24+1 (στα πλέι οφ η μία, με τους Ρόκετς των “δίδυμων πύργων”, Ακίμ Ολάζουον και Ραλφ Σάμπσον) συμμετοχές, στα τελευταία λεπτά ή δευτερόλεπτα αγώνων που έχουν κριθεί. Συνολικά 22 πόντοι σε 146 λεπτάκια.
«Το να έλεγε εκείνη την εποχή κάποιος ότι θα πάει στο ΝΒΑ χωρίς πρώτα να έχει φοιτήσει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο είναι σαν να πω τώρα εγώ ότι θα πάω μία βόλτα στο φεγγάρι και θα γυρίσω», τονίζει τη δυσκολία του εγχειρήματος χρόνια αργότερα στη «Marca» ο αδερφός του, ο Αντόνιο.
Δεν έχει άδικο ο επί σειρά ετών σέντερ της Ρεάλ και της Εθνικής Ισπανίας όπως και σημερινός Πρόεδρος της ACB. Ο Φερνάντο ήταν μόλις ο δεύτερος μη αμερικανοθρεμμένος Ευρωπαίος που έγινε ΝΒΑer, οριακά μετά τον Βούλγαρο Γκεόργκι Γκλούτσκοφ των Σανς (1985-1986)…
Ο Φερνάντο Μαρτίν με τη φανέλα των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς κόντρα στον Τζούλιους Έρβινγκ.
Προπονητής στο Πόρτλαντ είναι ο Μάικ Σούλερ, ο οποίος δεν ασχολείται με τον Ισπανό. Τι κι αν τον πιστεύει ο Τζένεραλ Μάνατζερ, Τζον Σπόελστρα (πατέρας του κόουτς του Μαϊάμι, Έρικ), τι κι αν τον είχε προσεγγίσει νωρίτερα ολόκληρος Τζέρι Γουέστ για τους Λέικερς;
Ο Σούλερ πρωταγωνιστεί σε μπλούπερ κατά την παρουσίασή του ως νέος τεχνικός. Πέφτει σε live μετάδοση από την καρέκλα του (!), αλλά στο τέλος της ρέγκιουλαρ σίζον έχει τρίτη την ομάδα στη Δύση –άρα και κανέναν λόγο να αλλάξει το ροτέισιον ο Coach of the Year εν τέλει. Δεν βοηθάνε και το κάταγμα στη μύτη και ένας μυικός τραυματισμός , τα οποία τα παθαίνει διαδοχικά, ώστε να διεκδικήσει μεγαλύτερο ρόλο ο Μαρτίν.
Γυρίζει στη Ρεάλ, εντούτοις ως επαγγελματίας ακόμη του ΝΒΑ δεν του επιτρέπεται η συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ του 1987, σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIBA.
Δεν είναι παρών δηλαδή στη νίκη της «Roja» στο ΣΕΦ επί της Ελλάδας, την οποία παρεμπιπτόντως είχε νικήσει στον πόντο και στο Μουντομπάσκετ ’86. Απόντος του κολεγιόπαιδα Φασούλα, οι 15 πόντοι του είχαν έρθει απέναντι στον Καμπούρη, τον Φιλίππου, τον Καρατζά. Στην Ισπανία το Παγκόσμιο έτσι; Ένας ακόμα λόγος που δεν είχε βιαστεί να μεταπηδήσει το 1985 στο ΝΒΑ…
Θα εμφανιστεί πάντως στο ΣΕΦ. Το 1989, σε έναν ακόμα Τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων με ευτυχή κατάληξη. Στον πιο θεαματικό όλων των εποχών. Το περίφημο Ρεάλ-Καζέρτα 117-113, στην επική κόντρα του Ντράζεν Πέτροβιτς των 62 πόντων με τον Οσκάρ Σμιντ των 44.
Δίπλα στον αδερφό του και τον μετέπειτα πάουερ φόργουορντ των Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, Τζόνι Ρότζερς, ο Φερνάντο Μαρτίν βάζει 11 και περνάει απαρατήρητος. Εκ των υστέρων γίνεται γνωστό ότι έχει αγωνιστεί με σπασμένο δάχτυλο!
Οι αδερφοι Μαρτίν, Αντόνιο και Φερνάντο, με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Από την κηδεία στο τζάμπολ με τον ΠΑΟΚ
Στα τέλη των ‘80s πρωταγωνιστεί πια η Μπαρτσελόνα στην Ισπανία. Οι μονομαχίες του με τον Όντι Νόρις συναρπάζουν. Σπρωξίματα και αγκωνιές, μα παράλληλα πίβοτ (έτσι λένε άλλωστε οι Ισπανοί του σέντερ), περίτεχνες ενέργειες και δύσκολα καλάθια. Από αμφότερους στα «clásicos».
«Τη νύχτα προτού αντιμετωπίσω τον Φερνάντο, δεν με έπιανε ύπνος. Τη νύχτα μετά τον αγώνα, ήμουν πασαλειμμένος με Voltaren», έχει να θυμάται ο θρυλικός Αμερικανός ψηλός των Καταλανών, σημερινός πρέσβης τους.
Το 1988 ο Μαρτίν έχει κατακτήσει και το Korać, αν και στους διπλούς Τελικούς με την Τσιμπόνα του Ντράζεν των 68 πόντων βρίσκεται στα πιτς. Έχει συνδράμει όμως στον αποκλεισμό στα ημιτελικά του Ερυθρού Αστέρα του κόουτς Βλάντο Τζούροβιτς και των Μπάνε Πρέλεβιτς, Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και Μίρκο Μιλίτσεβιτς.
Οι τραυματισμοί πολλαπλασιάζονται, στους ισπανικούς τελικούς του 1989 είναι off λόγω πλάτης. Συντριβή στον πρώτο με 25 πόντους διαφορά. Δεν αντέχει να βλέπει από την τηλεόραση. Παίρνει μόνος του το αεροπλάνο, εμφανίζεται αποφασισμένος στα αποδυτήρια. «Δεν ήρθα σακάτης από τη Μαδρίτη χωρίς λόγο, λούζερς!», ξεφωνίζει τους συμπαίκτες του. Αυτός παίζει, η Ρεάλ κερδίζει το δεύτερο ματς στη Βαρκελώνη. Θα υποκύψει εν τέλει στο πέμπτο.
Δυστυχώς για την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα, ο Φερνάντο δεν εμφανίζεται στα αποδυτήρια και στις 3 Δεκεμβρίου του ίδιους έτους. Σε εποχή προ κινητής τηλεφωνίας, μια τρομερή φήμη εξαπλώνεται εκείνο το απόγευμα από στόμα σε στόμα και φτάνει μέχρι την αίθουσα του Palacio de Deportes, όπου προετοιμάζονται οι παίκτες της «Βασίλισσας» για την αναμέτρηση με τη Σαραγόσα.
Ο Φερνάντο Μαρτίν σε προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης.
«Ένας παίκτης της Ρεάλ σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό», λέει… Έντρομοι στο άκουσμα του μαντάτου, οι παίκτες του Τζορτζ Καρλ κοιτάζονται μεταξύ τους. Μετριούνται. Είναι δικαιολογημένα απόντες οι τραυματίες Μαρτίν και Κίκε Βιγιαλόμπος. Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει, μπαίνει ανίδεος ο Βιγιαλόμπος…
Είναι αλήθεια. Εκτός αγώνα εξαιτίας της πονεμένης πάλι πλάτης του, ο ταχύς ψηλός πάνω στα παρκέ τρέχει υπερβολικά και χάνει τον έλεγχο του αμαξιού του, μπαίνοντας στον περιφερειακό δρόμο Μ30, με κατεύθυνση το γήπεδο της ομάδας του. Η στροφή στην έξοδο είναι απότομα κατηφορική. Χάνει τον έλεγχο του Lancia, μπαίνει στην αντίθετη λωρίδα και συγκρούεται μετωπικά με ένα Opel, του οποίου ο οδηγός γλυτώνει με κατάγματα.
Ο Μαρτίν ανασύρεται νεκρός από το αναποδογυρισμένο αμάξι του, άμορφη μάζα πια. Το σοκ πάνδημο. Ένας 27χρονος αστέρας του αθλητισμού, ένας αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους τύπος, μένει στον τόπο.
Δύο μέρες αργότερα, ένα βροχερό πρωινό, βουβός θρήνος στον αποχαιρετισμό του στο κοιμητήριο. Ανήμερα της κηδείας, το ίδιο βράδυ, είναι προγραμματισμένος αγώνας με τον ΠΑΟΚ για τον Β’ όμιλο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Οι πανύψηλοι παριστάμενοι στήνουν πηγαδάκι. Οι διοικούντες τη «Βασίλισσα» έχουν διαμηνύσει ότι μπορούν έστω την ύστατη στιγμή να ζητήσουν αναβολή, με τη σύμφωνη φυσικά γνώμη του ελληνικού συλλόγου που έχει κάνει το ταξίδι. «Ο Φερνάντο θα σας έλεγε “κότες” πάντως, αν δεν κατεβείτε», λέει την γνώμη του ο Αμερικανός κόουτς.
Το παιχνίδι διεξάγεται κανονικά. Ο αστέρας της Ρεάλ δεν είναι παρών σε άλλη μία μονομαχία του με τον Φασούλα, σε άλλη μία κρίσιμη αναμέτρηση με ομάδα του Πρέλεβιτς. Στο ημίχρονο ο «Δικέφαλος του Βορρά» προηγείται 46-33. Πού όρεξη για μπάσκετ; Το μάτι πάει ασυναίσθητα στην αδειανή καρέκλα με τη φανέλα με το «10». Στο μπουκέτο με τα λουλούδια στα πόδια της. Στη δακρυσμένη μητέρα του στην εξέδρα.
Δεκέμβριος 1989: Η φανέλα του Φερνάντο Μαρτίν στην αναμέτρηση Ρεάλ Μαδρίτης – ΠΑΟΚ.
«Ποιος, στο διάολο, είναι ο Μάρτιν»;
«Μας έχουν κάνει πουτ@&#*», ξιφουλκεί ο Αντόνιο Μαρτίν κατά των συμπαικτών του στην ανάπαυλα του αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Θέλει να τους αφυπνίσει, τους ζητεί να γυρίσουν το ματς στην μνήμη του αδερφού του. Το καταφέρνει.
Το -13 της Ρεάλ γίνεται +21. Κερδίζει 92-71, δύο μέρες αφότου έχει χάσει διά παντός τον ηγέτη της. Την ίδια μέρα που τον έχει κηδέψει. Ο μικρός Μαρτίν είναι ο καλύτερος παίκτης στο Palacio με 18 πόντους. Δεκαέξι προσθέτει ο Άντονι Φρέντερικ, τον οποίον θα προλάβουμε να δούμε στον Άρη, προτού κι αυτός “βιαστεί” να αποχωρήσει από τα εγκόσμια, σε ηλικία 38 ετών.
Fast forward στο 2009 και τον διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star Game στο Φοίνιξ. Πλέον οι Ευρωπαίοι, ακόμα και οι Ισπανοί, δεν συνιστούν εξωτικά φρούτα στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Μιάμιση ολόκληρη δεκαετία μετά τον πιονιέρο Μαρτίν, ο Πάου Γκασόλ έχει γίνει ο δεύτερος παίκτης από τη χώρα της ιβηρικής στο ΝΒΑ.
Ακολουθούν κι άλλοι, με το ισπανικό μπάσκετ να αφήνει πίσω του μακρά περίοδο παρακμής και να εμφανίζει την “χρυσή φουρνιά”, η οποία θα ανεβάσει πάλι σε βάθρα τις Εθνικές του –όπως γινόταν επί Φερνάντο Μαρτίν. Ένας από τους “απογόνους” του στο ΝΒΑ είναι και ο Ρούντι Φερνάντεθ.
Κληθείς στο dunk contest, o γκαρντ-φόργουορντ, ο οποίος θα εξελιχθεί αργότερα σε σημαία της Ρεάλ, είναι παίκτης των Τρέιλ Μπλέιζερς. Πριν ξεκινήσει την προσπάθειά του, βγάζει τη φανέλα του με το «5». Από μέσα έχει μία με το «10» και το «MARTIN» στην πλάτη.
«Μάρτιν; Ποιος, διάολο, Μάρτιν; Ο ΛαΡου;», αναρωτιέται στη ζωντανή μετάδοση ο σχολιαστής πια Ρέτζι Μίλερ. «Μήπως εννοεί τον τραγουδιστή Ρίκι Μάρτιν;», χαχανίζει ο επίσης παλαίμαχος γκαρντ, Κένι Σμιθ.
«Πρόκειται για τον Φερνάντο Μάρτιν. Συμπατριώτη του, ο οποίος παλιότερα έπαιξε για λίγο στο Πόρτλαντ. Τιμάει την μνήμη του, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα», ενημερώνει ο σπορτσκάστερ Κέβιν Χάρλαν. Κόβοντας μεν τα χάχανα, συνεχίζοντας δε να προφέρει λανθασμένα το επώνυμο. Τονίζοντάς το στην παραλήγουσα…
Το αποτύπωμά του όντως ο Φερνάντο Μαρτίν δεν το άφησε στο ΝΒΑ. Αρκούσε όμως το να πάει εκεί, ώστε να ανοίξει τον δρόμο για τον σημερινό κατακλυσμό του από Ευρωπαίους και γενικότερα μη Αμερικανούς.
Δεν ήταν καν ο καλύτερος ψηλός της εποχής του στα μέρη μας. Ήταν όμως ηγέτης ολόκληρης Ρεάλ, “κολόνα” της Εθνικής Ισπανίας σε Τελικούς των μεγαλύτερων διοργανώσεων. Ένας άνθρωπος που τολμούσε –ακόμα και να κοιτάξει στα μάτια τον Ντράζεν Πέτροβιτς ως αντίπαλο, ακόμα και να του αντιπαρατεθεί, προτού τον φέρει με τα νερά του, όταν βρέθηκαν στα ίδια αποδυτήρια.
Η μοίρα στάθηκε πολύ άδικη με αμφότερους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ντράζεν, ο αλήτης κι ο προφήτης