Το βράδυ της 2ας Απριλίου του 2009 στον έκτο όροφο του «MEGA» στη Λεωφόρο Μεσογείων, στο γραφείο του αθλητικού τμήματος, επικρατεί δημοσιογραφικός οργασμός.
Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν μόλις νικήσει εκτός έδρας Σιένα και Ρεάλ αντίστοιχα και προκρίνονται στο Final 4 που έχει οριστεί να διεξαχθεί στο Βερολίνο.
Κι αν για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έχει πολύ καλή ομάδα, είναι Πρωταθλητής Ευρώπης προ διετίας στην Αθήνα και μετρά ήδη τέσσερεις κούπες, είναι λίγο πολύ αναμενόμενο, για τον αναγεννημένο από τις στάχτες του Ολυμπιακό, ο οποίος από τα πέτρινα χρόνια μπαίνει δειλά-δειλά στην εποχή των αδελφών Αγγελόπουλων, η επιτυχία είναι μια ευχάριστη έκπληξη, η οποία πάντως είχε διαφανεί από τα δύο πρώτα παιχνίδια Ολυμπιακού-Ρεάλ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και ήταν φυσικά καλοδεχούμενη.
Λίγους μήνες πριν, έχω αναλάβει το ρεπορτάζ της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, μετά το Euro του 2008 και στον δρόμο για το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής τα προκριματικά έχουν ήδη αρχίσει. Παράλληλα, συνεπικουρώ στο ρεπορτάζ μπάσκετ τον Αντώνη Καλκαβούρα, ο οποίος φυσικά έχει ήδη κλείσει εισιτήρια έτσι κι αλλιώς για Βερολίνο.
Με δύο ελληνικές ομάδες όμως σε Final 4 για πρώτη φορά μετά τη Σαραγόσα το 1995, ο τότε προϊστάμενος του αθλητικού τμήματος του «μεγάλου καναλιού», Νίκος Στραβελάκης, αποφασίζει πως το γεγονός είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να καλυφθεί από δύο απεσταλμένους. «Κανονίστε με τον Αντώνη όλες τις λεπτομέρειες, Αλέξη, θα πας κι εσύ. Βγάλε διαπίστευση», μας λέει και φυσικά πετάω τη σκούφια μου από χαρά!
Η δουλειά θα είναι πολλή, γιατί παράλληλα συνεργάζομαι με το «contra.gr» και την εφημερίδα «Ο κόσμος του Επενδυτή», αλλά μπροστά στην εμπειρία η κούραση πάει περίπατο! Ο χρόνος επαρκεί για να κανονιστούν όλα, καθώς η διοργάνωση θα διεξαχθεί έναν μήνα μετά, 1-3 Μαΐου.
Μάιος 2009: Παναθηναϊκός εναντίον Ολυμπιακού στο Final 4 του Βερολίνου / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η Σαραγόσα το 1995 αποτελεί την πρώτη αποστολή της δημοσιογραφικής μου καριέρας, στο «Star Channel» τότε. Είμαι μόλις 23 ετών και βλέπω από κοντά την ακαταμάχητη Ρεάλ Μαδρίτης του επιβλητικού Άρβιντας Σαμπόνις στον Τελικό με τον Ολυμπιακό του Έντι Τζόνσον.
Είμαι παρών το 2000 στη Θεσσαλονίκη στην κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό, έχοντας πάρει μάλιστα την πρώτη και μοναδική μου συνέντευξη -σε ζωντανή μετάδοση μάλιστα- από τον θρύλο Νίκο Γκάλη.
Έχω κάνει βράδυ Ανάστασης και Κυριακή του Πάσχα το 2002 στη Μπολόνια.
Έχω ταξιδέψει στη Μόσχα το 2005 για να δω από κοντά τα κατορθώματα του αξεπέραστου Άντονι Πάρκερ και τον Νέστορα Κόμματο να αποδεικνύεται άσος στο μανίκι του Πίνι Γκέρσον, ανεβάζοντας την Μακάμπι στην κορυφή της Ευρώπης.
Και τώρα θα βρεθώ στο Βερολίνο!
Αναχώρηση το πρωί της παραμονής των ημιτελικών και άφιξη τρεις ώρες μετά στο αεροδρόμιο Τέγκελ, στα βορειοδυτικά του Βερολίνου, το οποίο έκλεισε οριστικά το 2020, δίνοντας τη θέση του στο νέο υπερσύγχρονο Βίλι Μπραντ στα νοτιοανατολικά της πόλης, το οποίο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του εμβληματικού πολιτικού και Καγκελάριου της πρώην Δυτικής Γερμανίας. Αυτή είναι μια από τις πολλές αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία 15 χρόνια στη γερμανική πρωτεύουσα.
Φτάνοντας, εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Το Hilton, με ένα τεράστιο και επιβλητικό λόμπι αλλά και αίθουσα υποδοχής, ήταν σε στρατηγικό σημείο, ανάμεσα στα ξενοδοχεία που είχαν καταλύσει οι αποστολές του ελληνικών ομάδων (στο Crown Plaza ο Παναθηναϊκός και στο Adlon Kempinski ο Ολυμπιακός) αλλά και μόλις 10 λεπτά με ταξί από το γήπεδο, εκεί όπου πήγαμε κατευθείαν για την παραλαβή των διαπιστεύσεων αλλά και την πρώτη γνωριμία με τους χώρους που θα γίνουν δεύτερο σπίτι μας τις επόμενες μέρες.
Ο Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος μαζί με τον Έντι Τζόνσον στο Βερολίνο, 14 χρόνια μετά το Final 4 της Σαραγόσα / Photo by: Προσωπικό αρχείο Αλέξανδρου Σωτηρόπουλου.
Το 2024 το Βερολίνο φιλοξενεί για τρίτη φορά τη διοργάνωση, πάντα όμως στο ίδιο γήπεδο, το οποίο ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια είχε διαφορετικές ονομασίες προς χάριν των χορηγών: Ο2 World Arena την πρώτη φορά το 2009, Mercedes-Benz Arena το 2016 και πλέον Uber Arena από το 2024!
Είναι χτισμένο στην πλευρά του πρώην Ανατολικού Βερολίνου και το ταξί μάς άφησε πάνω στον κεντρικό δρόμο δίπλα στο ποτάμι, τη Μουελενστράσε.
Δεξιά μας αντικρίσαμε ένα πολύ καλοδιατηρημένο κομμάτι από το τείχος του Βερολίνου, ζωγραφισμένο με έντονα και πολύχρωμα γκράφιτι, όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλά σημεία της πόλης, συνδέοντας το ιστορικό παρελθόν με το παρόν. Αριστερά μας βρισκόταν η επιβλητική αρένα.
Τότε το γήπεδο ήταν ορατό από τον κεντρικό δρόμο, σήμερα δεν είναι πλέον, καθώς σε αυτά τα 150-200 μέτρα που έπρεπε να περπατήσουμε για να φτάσουμε χτίστηκε ένα μεγάλο complex με ξενοδοχεία, γραφεία και εστιατόρια!
Η συνέντευξη Τύπου την παραμονή των ημιτελικών και οι προπονήσεις των ομάδων είναι παραδοσιακά το μεγάλο γεγονός της ημέρας.
Μια μάχη των δύο αιώνιων αντιπάλων πάντα είναι ιντριγκαδόρικη, πόσο μάλλον με τις δεδομένες συνθήκες: σε ουδέτερο έδαφος μετά από 15 χρόνια και με τον εμβληματικό αρχηγό της Εθνικής ομάδας του ’87 και Πρωταθλητή Ευρώπης το 1995 με την Ελλάδα, Παναγιώτη Γιαννάκη, στον πάγκο του Ολυμπιακού απέναντι στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς!
Το ρεπορτάζ έτρεχε μέσα στο γήπεδο αλλά κι έξω από αυτό, καθώς περισσότεροι από 3.000 οπαδοί και των δύο ομάδων αναμένονταν στην πόλη, δίνοντάς της ένα ιδιαίτερο χρώμα.
Όσοι είχαν έρθει με παιδιά και οικογένειες ήταν ελεύθεροι και άνετοι να κάνουν τις βόλτες τους στην πόλη, να επισκεφτούν τα ξενοδοχεία των ομάδων και, αν είναι τυχεροί, να δουν από κοντά τους αγαπημένους τους παίκτες.
Οι περίπου 1.000 οργανωμένοι οπαδοί όμως κάθε ομάδας έμεναν σε ξενοδοχεία μακριά από το κέντρο, υπό αστυνομική επιτήρηση! Αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα για όλους. Δεν τους είδαμε ποτέ, όσο κι αν κυκλοφορήσαμε στο κέντρο, παρά μόνο στο γήπεδο την ώρα των αγώνων.
Μαίος 2009: Ομπράντοβιτς και Γιαννάκης ποζάρουν μπροστά στο τρόπαιο της Euroleague παραμονή του ημιτελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.
Ο καιρός ήταν αδιανόητα υπέροχος για την εποχή, με τον ήλιο να θυμίζει… Αθήνα, να λούζει τα κτήρια, τα πάρκα, τις πλατείες και φυσικά τον ποταμό Σπρε, με τους Βερολινέζους να τον απολαμβάνουν μέχρι αργά το απόγευμα στις όχθες του και εμάς, τους επισκέπτες, να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα φημισμένα γερμανικά λουκάνικα αλλά και να δοκιμάσουμε πολλές και διαφορετικές μπύρες, όπως κάναμε τελειώνοντας τη δουλειά!
Το επόμενο πρωί μια μικρή βόλτα για περπάτημα στην Αλεξάντερπλατς κι από κει, μέσω της λεωφόρου Ούντα Ντεν Λίντεν με τα τεράστια πεζοδρόμια, καταλήγουμε στην ιστορική πύλη του Βραδεμβούργου, η οποία κάποτε χώριζε την πόλη στα δύο.
Ένας γρήγορος καφές στην αυλή του ξενοδοχείου Kempinski με θέα την υπέροχη πλατεία και το ιστορικό μνημείο ήταν ό,τι καλύτερο. Συνδυάστηκε μάλιστα με μια συνάντηση από το παρελθόν! Ο Έντι Τζόνσον ήταν εκεί για το Final 4, για να δει και κάποια μέλη της αποστολής του Ολυμπιακού με τα οποία διατηρούσε σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια!
Η ώρα του ελληνικού ημιτελικού είχε φτάσει. Στο γήπεδο από νωρίς, τέσσερεις ώρες πριν από το τζάμπολ, για τις αφίξεις των αποστολών αλλά και των οπαδών. Όλα κύλησαν ρολόι.
Η γερμανική αστυνομία λειτούργησε υποδειγματικά. Οι οργανωμένοι οπαδοί των δύο «αιωνίων» έφτασαν με πούλμαν. Δύο κλούβες ειδικών δυνάμεων μπροστά, δύο πίσω και ανάμεσά τους μηχανές και περιπολικά. Από τις κλούβες ξεπήδησαν αρματωμένοι ρόμποκοπς, κανείς εκ των οποίων δεν είχε ύψος λιγότερο από 1.90. Μαζί τους και μερικά υπερμεγέθη γερμανικά λυκόσκυλα!
Μέσα στα πούλμαν των οπαδών, ανά τρεις-τέσσερεις σειρές στον διάδρομο όρθιοι αστυνομικοί.
Ο τρόπος με τον οποίον έγινε η προσέλευση των οργανωμένων συνοδεία της αστυνομίας είναι μια από τις εικόνες από το Βερολίνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Φυσικά, δεν άνοιξε μύτη.
Ο ελληνικός ημιτελικός ήταν ένας από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στην ιστορία. Μοιραίος ο Μπουρούσης για τους «Ερυθρολεύκους», ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη της τελευταίας επίθεσης. Για εμάς, τους δημοσιογράφους, τα δύσκολα είχαν περάσει.
Γερμανοί αστυνομικοί, παρατεταγμένοι από την Ο2 World, όπου διεξήχθη το Final 4 του Βερολίνου το 2009 / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.
Νωρίς το πρωινό του Σαββάτου μια γρήγορη βόλτα. Από το σημείο ελέγχου Τσάρλι, ένα από τα πιο ιστορικά σημεία της πόλης, με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην Κουρφουερστένταμ, την κεντρική λεωφόρο του πρώην Δυτικού Βερολίνου.
Εκεί δεσπόζει ο ναός του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου, ο οποίος χτυπήθηκε στους βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν κατεδαφίστηκε αλλά ούτε και επισκευάστηκε από τότε. Έμεινε έτσι, μισοκατεστραμμένος, σημείο μνήμης και αναφοράς, να θυμίζει τη φρίκη του πολέμου στις επόμενες γενιές, οι οποίες εκατό μέτρα παρακάτω κάνουν αμέριμνες τα ψώνια τους στο KaDeWe, το δεύτερο μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ευρώπης, το αντίστοιχο Harrods του Βερολίνου!
Το απόγευμα η συνέντευξη Τύπου των δύο προπονητών του Τελικού, Ομπράντοβιτς και Μεσίνα. Ο Ιταλός έχει πει τη φοβερή ατάκα «η γυναίκα μου λέει ότι ο Ομπράντοβιτς είναι καλύτερος προπονητής από εμένα», κάνοντας τους πάντες να ξεσπάσουν σε γέλια!
Μέχρι να γράψουμε ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις, έχει αρχίσει στην Ελλάδα ο Τελικός Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Το Σάββατο 2 Μαΐου 2009 έμελλε να γίνει ίσως το συναρπαστικότερο ματς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου κι εμείς να το βλέπουμε καθηλωμένοι στις οθόνες των λάπτοπ, στο Βερολίνο! Για όσους δεν θυμούνται, τελικό αποτέλεσμα 4-4 και, μετά από 34 εκτελέσεις, 15-14 νικητής ο Ολυμπιακός στα πέναλτι.
Μαίος 2009: Ομπράντοβιτς – Σπανούλης και Μεσίνα – Κριάπα ποζάρουν μπροστά στο τρόπαιο της Euroleague παραμονή του Τελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΤΣΣΚΑ / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.
Φύγαμε νύχτα, νηστικοί μεν, χορτασμένοι δε!
Εξίσου τυχερός και ο Αντώνης Καλκαβούρας, ο οποίος δεν με περίμενε για δείπνο, πήγε κάπου κοντά στο ξενοδοχείο μας και πέτυχε τον Ομπράντοβιτς μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη να τρώνε και να συζητούν τα του Τελικού της επόμενης μέρας.
Το πρωινό του Τελικού το περάσαμε στον φημισμένο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, έναν από τους μεγαλύτερους, παλαιότερους και πλέον φημισμένους της Ευρώπης, καθώς άνοιξε τις πύλες του το 1844!
Με δύο αγόρια εγώ πέντε και τεσσάρων ετών τότε κι έναν γιο δύο ετών ο Αντώνης, βγάλαμε εκατοντάδες φωτογραφίες για να τους τις δείξουμε, γυρίζοντας στην Ελλάδα.
Το χαμένο τρίποντο του Σισκάουσας, τα όργια του Αρτεάγκα, το ξέσπασμα του Θανάση Γιαννακόπουλου προς τον Μπερτομέου για τη διαιτησία, καθώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν είχε έρθει στο Βερολίνο, οι πανηγυρισμοί των «Πρασίνων», όλα είναι σε όλους λίγο-πολύ γνωστά και εύκολο να τα βρει κανείς με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της επιστροφής, αυτό που κράτησα και θυμάμαι πάντα είναι η μικρή αλλά γεμάτη σε εμπειρίες γεύση που πήρα από μια υπερσύγχρονη και ταυτόχρονα ιστορική μητρόπολη. Το Βερολίνο συνδέει αρμονικά το χθες με το σήμερα και το αύριο.
Το 2009 το Βερολίνο στα δικά μου μάτια φάνταζε ως η πλέον σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, μια πόλη του 21ου αιώνα. Θεωρώ, χωρίς να έχω πάει ξανά από τότε, πως το 2024, με την πρόοδο και τη μεθοδικότητα των Γερμανών, θα είναι ήδη η πόλη του 22ου αιώνα!
Μάιος 2009: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος και Αντώνης Καλκαβούρας στο ζωολογικό πάρκο του Βερολίνου / Photo by: Προσωπικό αρχείο Αλέξανδρου Σωτηρόπουλου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Άκης Παναγιωταράς: Βερολίνο: Πρωταθλητής δια πυρός και σιδήρου
Χρήστος Μαρμαρινός: Βερολίνο: Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία
