ΜΠΑΣΚΕΤ

Όταν μιλώ με γονείς που σκέφτονται να ζητήσουν τη βοήθειά μου να για να σπουδάσουν και να αγωνιστούν τα παιδιά τους στην Αμερική, παραθέτω όλες τις καταστάσεις. Διότι και τα δύο παιδιά μου ζουν εκεί.

Υπάρχει ένα παλιό ρητό στο αμερικανικό κολεγιακό μπάσκετμπολ, μάλλον χωρίς οι ίδιοι οι φορείς του να γνωρίζουν αν είναι μεταξύ σοβαρού και αστείου, που λέ(γετα)ι: «Dropping the bag». Μία ατάκα…

Μια επέτειος, αυτή της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από ελληνική ομάδα, με κάνει να γυρίσω το ρολόι πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια πίσω. Αναφέρομαι στην ανάδειξη της μπασκετικής ΑΕΚ…

I wanted to show everybody where I am from. To put my hometown in the map. To do that, I had to make it part of my body first. I had this tattoo when I was 19. In a basement. It took 45 minutes to have it made once and for all in my body.

Όποτε βρίσκομαι στο γήπεδο δεν είμαι μόνο ο Τζόρνταν Θίοντορ. Δεν έχω μόνο αυτό το όνομα στην πλάτη μου. Κουβαλάω και κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν το έχει προσέξει κανείς, αλλά κάθε φορά που είμαι στο γήπεδο, φροντίζω να βγάζω τη μπλούζα μου και να περπατάω μέχρι το τέλος του πάγκου. Θέλω να δείξω το τατουάζ μου. Θέλω να δείξω από που έρχομαι. Το μέρος, στο οποίο μεγάλωσα.

Κάτω από το αριστερό μάτι της υπάρχει ακόμη ένα σημάδι. Μία υπενθύμιση από ένα χτύπημα από αυτοκίνητο όταν ήταν μόλις τριών ετών… Η Κάντις Ουίγκινς, όμως, αν και κινδύνευσε σοβαρά…

I became a mother while I was still in the University of Michigan. I believe that everything happens for a reason. This is how I grew up. I didn’t know she was there. She was a blessing in disguise, as I use to say.

Έγινα μητέρα, ενώ ήμουν ακόμη στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Πιστεύω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Έτσι μεγάλωσα. Δεν το ήξερα ότι ήταν εκεί. Ήταν μία ευλογία μεταμφιεσμένη, όπως συνηθίζω να λέω. Με λένε Λικέντρα Τζόνσον. Είμαι μητέρα. Και παίζω μπάσκετ.

Η τελική επιτυχία δεν είναι προδιαγεγραμμένη από το τυχόν ταλέντο, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Το σημαντικότερο είναι ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού, που θα του επιτρέψει να επικεντρωθεί στην σκληρή και μεθοδική δουλειά.

Στο πρόσωπό της, το κίνημα του φεμινισμού στο ποδόσφαιρο βρήκε μια νέα επαναστατική έκφραση. Η Μακαρένα Σάντσες μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών στον επαγγελματισμό και ενώνει τη φωνή της με αυτές των Σερένα Ουίλιαμς, Χόουπ Σόλο, Άντα Χέγκερμπεργκ και Άμπι Ουάμπαχ.