Ήταν η ίδια κοπέλα. Η ίδια δυνατή αθλήτρια που κατέκτησε χρυσά μετάλλια σε παγκόσμιο πρωτάθλημα αγωνιζόμενη με πέτρα στα νεφρά. Η ίδια που κυριάρχησε στο αμερικανικό πρωτάθλημα φορώντας κάλτσα πάνω από σπασμένα δάχτυλα ποδιών…
Ήταν η ίδια κοπέλα που κατόρθωσε να μιλήσει για το πώς ξεπέρασε την σεξουαλική κακοποίηση και «πρόσφερε» τη φήμη της ως υπεράσπιση σε άλλους, λιγότερο διάσημους «επιζώντες» αυτού του εφηβικού εφιάλτη.
Οι θρίαμβοί της δεν ήταν αποτέλεσμα απλώς του ταλέντου και της σκληρής προπόνησης. Τους «σμίλεψε» ο χαρακτήρας, η νοοτροπία της και κυρίως το κουράγιο της.
Το κουράγιο ενός κοριτσιού που βρίσκει ένα πραγματικό σπίτι μόλις σε ηλικία επτά ετών και είχε μάθει από μικρή να έρχεται αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες. Ο πόνος, η αμφιβολία και η αγωνία ήταν οι πρώτοι «φίλοι» της.
Η Σιμόν Μπάιλς είχε μάθει να στέκεται ακίνητη πριν από κάθε πρόγραμμά της στη γυμναστική. Είχε συνηθίσει, όταν το ολοκλήρωνε, να αποχωρεί με ένα χαμόγελο πιο «λαμπερό» και από τις φανταχτερές φορεσιές της.
Η 24χρονη Μπάιλς που κάθισε ακίνητη μπροστά στο μικρόφωνο, για να ανακοινώσει ότι μετά τον τελικό του ομαδικού της ενόργανης γυμναστικής των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, αποχωρεί και από τον τελικό του σύνθετου ατομικού, όμως, δεν ήταν η ίδια κοπέλα…
Τα ρούχα ήταν ίδια. Το όνομα, επίσης. Εκείνο το συνοφρυωμένο κορίτσι, ωστόσο, έμοιαζε με «σωσία» που είχε ξεχάσει στο Ολυμπιακό Χωριό το χαμόγελό της. Αλλά δεν το είχε αφήσει εκεί. Το αναζητά ακόμη κάπου βαθιά μέσα της.
Η ίδια κοπέλα, που έβαζε μόνη της τον πήχη ψηλά για τον εαυτό της, δεν μπορεί για την ώρα να κοιτάξει ψηλά. Το κορίτσι που τολμούσε να δοκιμάσει κινήσεις που έδειχναν κάποτε ακραίες και απλησίαστες, άφηνε στην άκρη το ταλέντο και τις «βαριές» προσδοκίες.
Οι λέξεις «ψυχική υγεία» που ξεστόμισε η Σιμόν Μπάιλς δεν είναι «μόδα». Είναι, πια, ρουτίνα όπως εκείνες που κάθε αθλητής καλείται καθημερινά να επαναλαμβάνει με φόντο τη -συνήθως κακοπροαίρετη- κριτική. Αυτό που λίγοι έχουν κατανοήσει είναι πως τα σπορ δεν καταλήγουν απλώς σε νίκες, τρόπαια και μετάλλια. Ενίοτε (συχνά, είναι η αλήθεια), συμπυκνώνονται σε μία λέξη… «Κουράγιο».
Είναι αυτή η ιδέα, η αντίληψη, που εξυψώνει την επιμονή κόντρα στις αναποδιές. Είναι η ατάκα που κοιτά κατάματα τον φόβο. Γιατί όσο ατρόμητοι κι αν είναι ή δείχνουν οι σταρ των γηπέδων, πολλές φορές τρομάζουν πιο εύκολα από «κοινούς θνητούς» που δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Το «κουράγιο», μαζί με τη φιλοδοξία, είναι οι δικές τους πιθανότητες απέναντι στο φάσμα και το άγχος της αποτυχίας. Το ίδιο χαρακτηριστικό, μάλιστα, είναι αυτό που αρνείται να ηττηθεί από «αντιπάλους» όπως η αμφιβολία και η πίεση.
After further medical evaluation, Simone Biles has withdrawn from the final individual all-around competition. We wholeheartedly support Simone’s decision and applaud her bravery in prioritizing her well-being. Her courage shows, yet again, why she is a role model for so many. pic.twitter.com/6ILdtSQF7o
— USA Gymnastics (@USAGym) July 28, 2021
Το «μελόδραμα» είναι ιδιαιτέρως τακτικά μέρος του παιχνιδιού. Είτε γιατί αρέσει στους ίδιους τους αθλητές είτε, κυρίως, διότι είναι ελκυστικό στο κοινό.
Η πηγή και συνάμα και το αποτέλεσμά του είναι συχνά η μοναχικότητα, σε «σκοτεινές» σκέψεις ακόμη και για ανθρώπους που έχουν συνδέσει τη λάμψη τους με μετάλλια, φήμη, δόξα και χρήματα.
Η Σιμόν Μπάιλς δεν επικαλέστηκε ποτέ κάτι από τα παραπάνω. Μαθημένη στην πειθαρχία της, ήταν αποδοτική, αποτελεσματική και «έκανε καλά τη “δουλειά” της».
Τις περισσότερες φορές, εκτός από εκείνες τις μέρες και νύχτες που γινόταν στόχος σεξιστικών και σεξουαλικών επιθέσεων, την έκανε με χαρά, αφοσίωση.
Στο Τόκιο, όμως, έπειτα από προκριματικούς αγώνες γεμάτους από ασυνήθιστα λάθη, απρόσμενες «παραφωνίες» στην εκτέλεση των προγραμμάτων της και κριτική που «ακροβατούσε» στα όρια της αναποφασιστικότητας, λόγω των υψηλών προσδοκιών, η σκέψη της δεν ήταν στο τερέν.
Θέλησε να πάρει μία βαθιά ανάσα από όλο αυτό το «σκηνικό». «Μάχομαι κάθε μέρα με αυτούς τους “δαίμονες” μέσα μου και δεν εμπιστεύομαι τόσο πολύ τον εαυτό μου όσο συνήθως», άρχισε να εξηγεί.
«Δεν έχω αισθανθεί έτσι ποτέ ξανά στο παρελθόν. Η πνευματική ετοιμότητά μου δεν είναι εδώ, μαζί μου», πρόσθεσε.
Η δύσκολη ψυχολογική πραγματικότητα είχε «νικήσει» τη σωματική φαντασία της.
Η Σιμόν Μπάιλς γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1997 στο Κολόμπους του Οχάιο. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της Σάνον Μπάιλς.
Πατέρας δεν υπήρχε στο «κάδρο», καθώς είχε εγκαταλείψει την οικογένεια. Η Σάνον δεν ήταν το πρότυπο της ανύπαντρης μητέρας η οποία εργάζεται σε δύο και τρεις δουλειές ή κάνει υπερωρίες για να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Το 1999 συνελήφθη για καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας. Ο εθισμός σε ναρκωτικά και αλκοόλ δεν έκαναν ευκολότερη την απόφαση του δικαστή, όσο καλή πρόθεση κι αν είχε. Μέχρι την εκδίκαση, τα τέσσερα παιδιά της άρχισαν να φιλοξενούνται από ανάδοχες οικογένειες. Σε ένα από αυτά τα προσωρινά σπιτικά η Σιμόν είδε το πρώτο τραμπολίνο. «Αλλά δεν μας άφηναν τα άλλα παιδιά να ανεβούμε», θυμήθηκε μερικά χρόνια αργότερα.
Πριν από την ετυμηγορία, η Σάνον βρέθηκε και πάλι με χειροπέδες στα χέρια… Τούτη τη φορά η φαμίλια της, η οποία δεν γνώριζε αρχικά πως τα τέσσερα παιδιά αλλάζουν διαρκώς σπίτια, αποφάσισε να παρέμβει.
Ο πατέρας της Σάνον, Ρόναλντ και η δεύτερη σύζυγός του, Νέλι, αποφάσισαν να φιλοξενήσουν τα εγγόνια του. Θα τα μεγάλωνε σαν παιδιά του. Στην κυριολεξία…
Το 2003, όταν η Σιμόν Μπάιλς ήταν έξι ετών, ο Ρόναλντ Μπάιλς και η σύντροφός του δικαιώθηκαν στο δικαστήριο από το οποίο είχαν ζητήσει την πλήρη επιμέλεια των παιδιών.
Ο δικαστής αποφάσισε να τους δώσει με υιοθεσία την Σιμόν και την Έιντρια, οι οποίες μετακόμισαν μόνιμα στο Σπρινγκς, ένα βόρειο προάστιο του Χιούστον, στο Τέξας. Η αδερφή του του Ρόναλντ, η Χάριετ, υιοθέτησε την Άσλεϊ και τον Τέβιν.
Η Σιμόν είχε αναφέρει σε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα της πως «στο Σπρινγκς δυσκολευτήκαμε να συνηθίσουμε το χαρούμενο περιβάλλον. Έμοιαζε ξένο για εμένα και την Έιντρια».
Αποκάλυψε ότι «όταν ο παππούς Ρόναλντ και η γιαγιά Νέλι μάς ζήτησαν να τους αποκαλούμε “μπαμπά” και “μαμά”, πήγα σε έναν καθρέφτη και έκανα πρόβα!». Όταν συνήθισε αυτές τις σχεδόν άγνωστες προσφωνήσεις, η μικρή Σιμόν βγήκε από το δωμάτιό της και τις ξεστόμισε στους νέους «γονείς» της.
Το κορίτσι που άρχισε να βρίσκει σιγά-σιγά το χαμόγελό του, βρήκε σε ηλικία επτά ετών και τον σκοπό της ζωής της. Σε μία επίσκεψη με το σχολείο σε προπονητήριο της ενόργανης, δεν σταμάτησε να τρέχει και να πηδά.
Η Έιμι Μπέρμαν, άλλοτε μέλος της εθνικής γυμναστικής των Η.Π.Α., την είδε και ζήτησε από τους γονείς της να την γράψουν στην τοπική ομάδα.
Η γυμναστική έγινε η ζωή της. Το 2012 αποφάσισε να συνεχίσει στο γυμνάσιο με μαθήματα από το σπίτι, ώστε να αυξήσει τις εβδομαδιαίες ώρες προπόνησης από 20 σε 32.
Στα 16 της ήταν ήδη μέλος της εθνικής γυναικών των Η.Π.Α. και της ζήτησαν να επισκεφθεί τον ψυχολόγο Ρόμπερτ Άντριους. Το 2013 δεν είναι μακρινό, όμως τότε η έννοια «αθλητικός ψυχολόγος» δεν ήταν διαδεδομένη.
Στην πρώτη συνεδρία παρέμεινε για ώρα σιωπηλή. Όταν ο Δρ. Άντριους τη ρώτησε γιατί δεν μιλά, αποκρίθηκε με ερώτηση: «Είναι αλήθεια, όπως λένε πολλοί, ότι σε σένα έρχονται οι τρελοί;». Ο γιατρός τής εξήγησε πως όλοι χρειάζονται κάποια στιγμή μία συμβουλή…
Εκείνος την έπεισε ότι η γυμναστική μπορεί να είναι κάτι που την διασκεδάζει και μπορεί να μην την αγχώνει. Στην παρθενική παρουσία της σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, το 2013 στην Αμβέρσα, κατέκτησε δύο χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο.
Η συνέχεια ήταν καταπληκτική και στα επόμενα τέσσερα παγκόσμια φόρεσε άλλα 21 μετάλλια, εκ των οποίων τα 17 χρυσά!
Στο μεσοδιάστημα, το 2015 έχασε την υποτροφία στο UCLA λόγω συμφωνίας με την εταιρία Nike. Και, παράλληλα, κατέκτησε τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και ένα χάλκινο στο Ρίο, το 2016, και πριν από την αποχώρησή της στο Τόκιο, κέρδισε ένα ασημένιο στο ομαδικό.
Οι φωνές ότι είναι η κορυφαία αθλήτρια γυμναστικής όλων των εποχών έγιναν ξάφνου περισσότερες.
Η εφηβεία της δεν ήταν όπως λένε χαμένη, όμως δεν ήταν κι ενός φυσιολογικού κοριτσιού της ηλικίας της.
Όχι τόσο για τις ατελείωτες ώρες προπόνησης ή την υπόθεση με την σεξουαλική κακοποίηση μελών της εθνικής των Η.Π.Α. από τον γιατρό της ομάδας, Λάρι Νάσαρ.
Ήταν η πίεση, οι προσδοκίες των άλλων και οι εύκολες απαιτήσεις «για ολοένα και περισσότερα χρυσά». Λίγοι κατανοούσαν πως τα μετάλλια δεν τις τα χάριζαν, αλλά τα κέρδιζε με δουλειά και θυσίες.
Αυτό το «βάρος» το αισθανόταν για χρόνια, όμως στο Τόκιο έγινε κάτι που δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει.
Είχε προηγηθεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα η αποχώρηση της τενίστριας Ναόμι Οσάκα από το Ρολάν Γκαρός για λόγους ψυχικής υγείας, καθώς δεν επιθυμούσε να παραχωρεί συνεντεύξεις μετά τα ματς.
Η Οσάκα αποκάλυψε πως πάσχει από κατάθλιψη και έλαβε στήριξη από τον αθλητικό κόσμο. Η Σιμόν Μπάιλς άκουσε επίσης φωνές συμπαράστασης.
Η τρις χρυσή Ολυμπιονίκης σε Λονδίνο και Ρίο, Τιάνα Μπαρτολέτα, η οποία είχε παραδεχθεί πως μετά τα δύο χρυσά μετάλλια του 2016 «κατέρρευσε» ψυχικά, σχολίασε πως «οι πράξεις της Σιμόν αντηχούν πέρα από τον αθλητισμό», σε κείμενό της για την απόφαση της Μπάιλς,
Ο παλαίμαχος κολυμβητής, Μάικλ Φελπς, τόνισε στο NBC πως «το να βλέπω την Σιμόν να αποχωρεί μου “ράγισε” την καρδιά». Ωστόσο, πρόσθεσε ότι «η ενέργειά της θα ανοίξει ακόμη περισσότερο την πόρτα του θέματος της ψυχικής υγείας».
Και κατέληξε, μιλώντας και για τη δική του «μάχη» με την κατάθλιψη, πως «κουβαλάμε μεγάλο βάρος στους ώμους μας και αυτό, εκτός από τη θέληση για νίκη, είναι και μία προσωπική πρόκληση…
»Είναι δύσκολο να το παραδεχθείς και να ψάξεις για βοήθεια, αλλά είναι σημαντικό να το διδαχθούν και τα νέα παιδιά. Κανένας δεν είναι τέλειος».
Michael Phelps shows his support for Simone Biles ✊ pic.twitter.com/mGVo7mfIFN
— Bleacher Report (@BleacherReport) July 28, 2021
Η Σιμόν Μπάιλς αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα λεγόμενα «twisties». Στην κατάσταση της έλλειψης προσανατολισμού τη στιγμή που ο αθλητής είναι στον αέρα και το μυαλό δείχνει να «χάνεται» και οι ειδικοί συνδέουν με το στρες… «Ήταν κάτι που αισθάνθηκα για πρώτη φορά στα προκριματικά και μετά αμέσως την επόμενη μέρα», τόνισε η Αμερικανίδα.
Η Σιμόν Μπάιλς συνήθισε να έχει όλο τον κόσμο στα πόδια της, αλλά και στα αυτιά της. Έμαθε να δέχεται πώς είναι να σε παρακολουθεί όλος ο κόσμος. Οι κάμερες να σε ακολουθούν παντού και όλοι να σε κρίνουν και, κυρίως, να περιμένουν πολλά από σένα..
Βάδισε χέρι-χέρι με την προσπάθεια αποδοχής, με την αμφισβήτηση αλλά και την αποθέωση. Περπάτησε πάνω στη λεπτή γραμμή του θριάμβου και της αποτυχίας. Κοίταξε στα μάτια την, για πολλούς αθλητές, τρομακτική προοπτική του να περάσεις απαρατήρητος, αδιάφορος. Όμως δεν αδιαφόρησε. Μαζί με τη δόξα της γυμναστικής την οποία βίωσε, αποφάσισε να ζήσει και την απραξία, η οποία για άλλους είναι αποδοχή ήττας και επιβεβαίωση αποτυχίας. Για την ίδια, όμως, είναι κουράγιο και είναι το νέο μετάλλιό της.
Κάποιοι θα αναφέρουν ως εύλογο αντίλογο τις ανταμοιβές και τη φήμη, τα οποία για ορισμένους είναι άξια ανταλλάγματα της έκθεσης, της φθοράς και της πίεσης. Κάποιοι την θεώρησαν «εγωίστρια που απογοήτευσε τις συναθλήτριές της».
Ακόμη και ο αθλητικός κόσμος, των υποτιθέμενα άτρωτων ανθρώπων, πάντως, δεν είναι πλέον έτσι. Οι εκπρόσωποί του δεν χρειάζεται να επιλέξουν μεταξύ «μαύρου και άσπρου».
Επιθυμούν να αποτάξουν από πάνω τους μία φορά την «μπέρτα» του υπέρ-ανθρώπου και να ζητήσουν όχι μόνο να τους παρακολουθούν, αλλά και να τους ακούσουν.
UPD: Μετά την απόσυρσή της από τους τελικούς στο άλμα γυναικών, στους ασύμμετρους ζυγούς και στις ασκήσεις εδάφους, η Σιμόν Μπάιλς επέστρεψε και αγωνίστηκε στις 3 Αυγούστου 2021 στον τελικό της δοκού ισορροπίας, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο, που ήταν το δεύτερο μετάλλιό της στο Τόκιο και συνολικά το έβδομο Ολυμπιακό της καριέρας της.
CHECK IT OUT:
Παναγιώτης Πελεκούδας: «Θα σας πω ένα μυστικό» / Κώστας Κασταμονίτης: «Μην πυροβολείτε τον αθλητή!»
Νίκος Ηλιόπουλος: Μουντζούρα και αίμα / Ειρήνη Αϊνδιλή: Τρεις ζωές / Για την Άννα
Δημήτρης Ράφτης: Επόμενος Σταθμός, Τόκιο / Η «Athlete A», Μάγκι Νίκολς, ήθελε μόνο σεβασμό και αλήθεια
Η Ναόμι Οσάκα δεν ήθελε, αλλά έμαθε να μιλά για όσα έχουν σημασία
Η Τιάνα Μπαρτολέτα είναι άνθρωπος των ονείρων και όχι των αναμνήσεων
Οι πολλαπλές προσωπικότητες του Ντελόντε Ουέστ έγιναν η τραγωδία του…
Η Μπρίτνεϊ Γκράινερ δεν κρύφτηκε ποτέ από το bullying ή την κατάθλιψη
Ο Μέτα Σάντιφορντ – Αρτέστ δεν φοβήθηκε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα του
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ