"athletestories"

Κουβαλάω το όνομά του πατέρα μου. Στην Ελλάδα τον γνωρίζατε. Τώρα ήρθε ο καιρός να μάθετε και εμένα.
Με λένε Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ. Και αυτή είναι η ιστορία μου.

Αποκλήθηκε «ο σκεπτόμενος άνθρωπος του τένις». Ωστόσο, ο ίδιος θέλησε -και πέτυχε- να μην μείνει απλώς σε φιλοσοφίες. Η σκέψη από την πράξη απέχουν συχνά πολύ περισσότερο από δύο λέξεις. Έστω κι αν για τον ίδιο άργησαν να σμίξουν.

Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…

(Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου). Αγαπητέ 22χρονε Ανδρέα, Έχεις μάθει, από τα πρώτα χρόνια σου στα γήπεδα, είτε αυτά είναι στα Χανιά είτε στην Αθήνα και σε πιο λαμπερά «σκηνικά»,…

Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα με τους φίλους μας, δεν φανταζόμασταν πόσο διαφορετικό θα είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Sto tornando dallo stadio dopo un sentitissimo derby Lazio-Roma, l’ennesima partita che t’ ho visto giocare e sto ancora tremando.

Αγαπημένε μου Θωμά, Επιστρέφοντας από ένα ακόμα παιχνίδι Λάτσιο-Ρόμα, στο οποίο είχα την ευτυχία να σε δω να παίζεις, τρέμω ακόμη ολόκληρος από την αγωνία του γηπέδου. Απορώ με τον…

Ο στόχος του δεν μόνο να ασχοληθεί με το μπάσκετμπολ. Αυτό θα αποτελέσει το μέσο του να εμπνεύσει και άλλους. Να τους βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν πως κανένα εμπόδιο δεν πρέπει να απροσπέλαστο. Και πως πρέπει να ξεπεράσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Όχι μόνο για όσους ζουν με τον αυτισμό. Αλλά για όλους!

Η πρώτη ματιά. Μία ανυπόμονη ματιά, με όσα είχα και είχαμε ακούσει για τον «παικταρά από την Αμερική». Η αλήθεια είναι ότι το παρουσιαστικό του δεν σε εντυπωσίαζε. Ξαφνικά, αντικρίσαμε…

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από την αποκάλυψη του Αντρές Ινιέστα για το πώς βίωσε την κατάθλιψη και τις σκέψεις του που έφταναν μέχρι και την αυτοκτονία. Σχεδόν ταυτόχρονα, ήρθαν…